Οι προτεραιότητες και οι άξονες που θέτει ο Σύνδεσμος των Βιομηχάνων, δίνουν το περίγραμμα της «δίκαιης ανάπτυξης» που προπαγανδίζει η κυβέρνηση.
Το περαιτέρω τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων, η ένταση της εκμετάλλευσης, η ακόμα μεγαλύτερη «ευελιξία» στην αγορά εργασίας, η κλιμάκωση της επίθεσης στην Κοινωνική Ασφάλιση, η ένταση της φοροληστείας του λαού, παράλληλα με τις ακόμα μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές και λοιπές διευκολύνσεις στο κεφάλαιο, όπως και η πλήρης ενσωμάτωση στη νομοθεσία του αντιδραστικού «οπλοστασίου» που θέτει στη διάθεση των επιχειρηματικών ομίλων η ΕΕ, αποτελούν μερικές από τις «συστάσεις» των βιομηχάνων, που επιβεβαιώνουν ότι το «λίπασμα» της ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας φτιάχνεται από τις στάχτες των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.
Στο πλαίσιο αυτό και για την υλοποίηση των στόχων τους, που βαφτίζουν «ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας», κόντρα «στη σημερινή κατάσταση επιτροπείας από ξένους τεχνοκράτες», που «αν συνεχιστεί (...) η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ είτε θα μείνει στα χαρτιά (...) είτε θα λυθεί κάποια στιγμή μέσω της αποχώρησης της Ελλάδας από την ΕΕ», οι βιομήχανοι συστήνουν την ακόμα πιο αποφασιστική προώθηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων - «να κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις δική μας υπόθεση» - και την αναβάθμιση της θέσης του εγχώριου κεφαλαίου στα παζάρια, τις διεργασίες και τις αναδιαρθρώσεις που «τρέχουν» αυτή την περίοδο σε όλη την ΕΕ.
Επιδίωξή τους είναι να ανοίξει ακόμα πιο γρήγορα η κάνουλα και η πρόσβαση των επιχειρηματικών ομίλων σε φτηνότερο χρήμα «χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς στη χρηματοδότηση των ελληνικών επιχειρήσεων». Οι ομοιότητες, δε, με το κυβερνητικό «αφήγημα» του «οδικού χάρτη», για έξοδο στο «ξέφωτο» της καπιταλιστικής ανάκαμψης, πραγματικά «βγάζουν μάτι».
Όπως μάτι βγάζει και το γεγονός ότι η επιχείρηση αυτή έχει ως προαπαιτούμενο τη μόνιμη επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, τους «κόφτες» και τα «μνημόνια διαρκείας» για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Χαρακτηριστικά είναι τα όσα λέει ο ΣΕΒ για το «κυρίαρχο ζητούμενο που παραμένει η αλλαγή στο μείγμα δημοσιονομικής πολιτικής προς την κατεύθυνση μείωσης της υπερφορολόγησης» του κεφαλαίου, με παράλληλη «διεύρυνση της φορολογικής βάσης», δηλαδή με την περαιτέρω καρατόμηση του αφορολόγητου μισθωτών και συνταξιούχων.
Ζητούν, επίσης, τη «στοχευμένη μετεξέλιξη του ασφαλιστικού και προνοιακού συστήματος προς ένα πιο ανταποδοτικό σύστημα εισφορών και συντάξεων», που μεταφράζεται σε νέες παρεμβάσεις για το ύψος των σημερινών συντάξεων και τη διάλυση των προνοιακών επιδομάτων σε λαϊκές οικογένειες.
Σε άλλο σημείο, αναφέρονται στην ανάγκη «απελευθέρωσης του ρυθμιστικού περιβάλλοντος της αγοράς εργασίας», παίρνοντας υπόψη τις «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ και των άλλων χωρών του ΟΟΣΑ, περιγράφοντας τη γενίκευση και μονιμοποίηση της εργασιακής ζούγκλας για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Αν στα παραπάνω προστεθούν και οι στόχοι για ομαλή «μετάπτωση της Ελλάδας στις τακτικές διαδικασίες του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου», στα «μνημόνια διαρκείας» δηλαδή της ΕΕ, και η «χωρίς καθυστερήσεις» εφαρμογή «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων φιλικών προς την επιχειρηματικότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις και την προσέλκυση επενδύσεων», εύκολα μπορεί κανείς να καταλάβει ότι ο ΣΕΒ περιγράφει ένα πραγματικά «φρικτό» για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα έτος.
Είναι όντως στο χέρι των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων να χαλάσουν τα σχέδια αυτά του κεφαλαίου, προτάσσοντας το δικό τους σχέδιο για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους, ισχυροποιώντας το δικό τους αγώνα και συμμαχία, ενάντια στο κεφάλαιο, την εξουσία του και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.
