Όταν ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας Χένρυ Μίλλερ, έζησε λίγους μήνες στην Ελλάδα, αναθεώρησε πολλές πλευρές της ζωής του και επιβεβαίωσε άλλες.
«…Άλλοι άνθρωποι είναι πιο γρήγοροι στο συντονισμό οράματος και δράσης. Αλλά το θέμα είναι ότι τελικά αυτόν τον συντονισμό τον κατάφερα στην Ελλάδα. Ξεφούσκωσα, επανήλθα στις κανονικές ανθρώπινες αναλογίες, έτοιμος να δεχτώ τη μοίρα και προετοιμασμένος να δώσω όσα έλαβα», (…) «Καθώς στεκόμουν στον τάφο του Αγαμέμνονα βίωσα μια αληθινή αναγέννηση. Δε με νοιάζει καθόλου τι σκέφτονται οι άνθρωποι ή τι λένε όταν διαβάζουν μια τέτοια δήλωση. Δεν έχω καμιά επιθυμία να προσηλυτίσω κανέναν στον δικό μου τρόπο σκέψης. Ξέρω τώρα πως όποια επιρροή μπορεί να έχω στον κόσμο θα είναι αποτέλεσμα του παραδείγματος ζωής που δίνω και όχι των γραπτών μου. θα πει».
Το 1939, ο Χένρι Μίλερ, από το Παρίσι, αποφασίζει να έρθει στην Ελλάδα, φιλοξενούμενος του Άγγλου συγγραφέα Λόρενς Ντάρελ, ο οποίος ζούσε στην Κέρκυρα. Αρχικά, θα περιηγηθεί χωρίς πρόγραμμα, στην ελληνικής γη. Αργότερα, θα εντυπωσιαστεί από τις συναντήσεις του με τον Κατσίμπαλη, τον Σεφέρη, τον Αντωνίου, τον Χατζηκυριάκο-Γκίκα, τον Τσάτσο και έτσι θα παρατείνει τη διαμονή του. Φεύγει από την Ελλάδα, μετά από τις πιέσεις της αμερικανικής πρεσβείας, να εγκαταλείψουν οι υπήκοοί της την χώρα μας, λόγω του πολέμου που είχε πλέον αρχίσει .
Στο βιβλίο του, «Πρώτες εντυπώσεις από την Ελλάδα», ο συγγραφέας του «Τροπικού του Καρκίνου», του «Τροπικού του Αιγόκερω», της «Μαύρης Ανοιξης», του «Κολοσσού του Αμαρουσίου», του «Ανδαλουσιανού Σκύλου» και άλλων αριστουργημάτων, θα μας διηγηθεί:
«ΣΤΗΝ ΕΠΙΔΑΥΡΟ, το τελειότερο ίσως σημείο της Γης που έχω δει ώς τα τώρα. Η ημέρα είναι υπερβολικά καθαρή, ο ουρανός ακόμα περισσότερο ηλεκτρισμένος απ’ ό,τι συνήθως, με τους λόφους να τον κόβουν σαν με λεπίδα ξυραφιού. Ωστε αυτό ήταν λοιπόν ένα από τα μεγαλύτερα θεραπευτικά κέντρα του κόσμου! Σκέφτομαι τους φίλους μου τους ψυχαναλυτές -τον Οττο Ρανκ, τον δ/ρα Ρενέ Αλλεντύ, τον δ/ρα Ε. Γκράχαμ Χόου κι ακόμα τον Γιουνγκ, τον Φρόυντ, τον Στέκελ και άλλους. Η δουλειά τους έχει να κάνει με τα συντρίμμια της ανθρωπότητας, με παραπεταμένα παλιοκάραβα και λείψανα, με ανθρώπινα κουφάρια και κομμένα κεφάλια.
ΣΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ τ’ Ασκληπιού ο άνθρωπος ήταν ακόμα μια ενότητα. Μπορούσε να ‘ρθει σ’ επαφή μέσα από τον δρόμο του πνεύματος. Σώμα και πνεύμα ήταν ένα. Η μεταφυσική ήταν το κλειδί, τ’ ανοιχτήρι της ψυχής. Σήμερα, ούτε ο μεγαλύτερος ψυχαναλυτής δεν μπορεί να ξαναζωντανέψει στους ανθρώπους αυτό που έχουν χάσει.
ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ θα ‘πρεπε να γίνεται στην Επίδαυρο ένα σεμινάριο ιατρικής. Και πρώτα πρώτα θα ‘πρεπε να θεραπευτούν τα γιατρουδάκια. Και ο καταλληλότερος τρόπος για τη θεραπεία τους είναι αυτός. Θα τους έδινα πρώτα ένα μήνα τέλειας σιγής, ολοκληρωτικής ανάπαυσης. Θα τους διέταζα να πάψουν να σκέφτονται, να πάψουν να μιλούν, να πάψουν να θεωρητικολογούν.
Θ’ ΑΦΗΝΑ πρώτα τον ήλιο, το φως, τη ζέστα, τη γαλήνη να ερημώσουν τα πάντα, κι έπειτα θ’ άφηνα αυτούς να διαταραχτούν απ’ αυτή την ερήμωση, αυτή την απόκοσμη μοναξιά. Στη συνέχεια, θα τους διέταζα ν’ ακούν τα πουλιά, τις κουδούνες των κατσικιών ή το θρόισμα των φύλλων και θα τους ανάγκαζα να κάθονται στο τεράστιο θέατρο και να συλλογίζονται -όχι για τις ασθένειες και τις προλήψεις τους, μα για την υγεία που είναι προνόμιο κάθε ανθρώπου.
Θ’ ΑΠΑΓΟΡΕΥΑ τα πούρα, αυτά τα βαριά μαύρα πούρα της φροϋδικής σχολής και πάνω απ’ όλα τα βιβλία. Θα πρότεινα δηλαδή την καλλιέργεια μιας κατάστασης υπέρτατης και ευδαιμονικής αγραμματοσύνης. Θα ‘δινα στον καθένα τους από ένα κομπολόι τζάμπα και σταφύλια ζεσταμένα από τη λιακάδα. Και, τέλος, θα ‘φερνα έναν βοσκό να φυσήξει μερικές ακαλλιέργητες ανατολίτικες νότες σ’ ένα σπασμένο φλάουτο…»
Στο βιβλίο του, «Ο Κολοσσός του Μαρουσίου», που περιγράφει την συνάντησή του, με τον Γιώργο Κατσίμπαλη, μέσα από μια ιδιότυπη αφήγηση της ελληνικής ανθρωπογεωγραφίας, θα υμνήσει μια πνευματική Ελλάδα ζωντανή και αντίδοτο στην αλλοτρίωση που επέφερε ο καπιταλισμός στον κόσμο. Και, θα τονίσει: «Γεννήθηκα στη Νέα Υόρκη, τη μεγαλύτερη και πιο άδεια πόλη του κόσμου. Στέκομαι τώρα στις Μυκήνες, προσπαθώντας να καταλάβω τι συνέβη εδώ πριν μια περίοδο αιώνων. Νιώθω σαν κατσαρίδα που έρπει ανάμεσα στα χαλάσματα παλιών μεγαλείων»
Το 1939, ο Χένρι Μίλερ, από το Παρίσι, αποφασίζει να έρθει στην Ελλάδα, φιλοξενούμενος του Άγγλου συγγραφέα Λόρενς Ντάρελ, ο οποίος ζούσε στην Κέρκυρα. Αρχικά, θα περιηγηθεί χωρίς πρόγραμμα, στην ελληνικής γη. Αργότερα, θα εντυπωσιαστεί από τις συναντήσεις του με τον Κατσίμπαλη, τον Σεφέρη, τον Αντωνίου, τον Χατζηκυριάκο-Γκίκα, τον Τσάτσο και έτσι θα παρατείνει τη διαμονή του. Φεύγει από την Ελλάδα, μετά από τις πιέσεις της αμερικανικής πρεσβείας, να εγκαταλείψουν οι υπήκοοί της την χώρα μας, λόγω του πολέμου που είχε πλέον αρχίσει .
Στο βιβλίο του, «Πρώτες εντυπώσεις από την Ελλάδα», ο συγγραφέας του «Τροπικού του Καρκίνου», του «Τροπικού του Αιγόκερω», της «Μαύρης Ανοιξης», του «Κολοσσού του Αμαρουσίου», του «Ανδαλουσιανού Σκύλου» και άλλων αριστουργημάτων, θα μας διηγηθεί:
«ΣΤΗΝ ΕΠΙΔΑΥΡΟ, το τελειότερο ίσως σημείο της Γης που έχω δει ώς τα τώρα. Η ημέρα είναι υπερβολικά καθαρή, ο ουρανός ακόμα περισσότερο ηλεκτρισμένος απ’ ό,τι συνήθως, με τους λόφους να τον κόβουν σαν με λεπίδα ξυραφιού. Ωστε αυτό ήταν λοιπόν ένα από τα μεγαλύτερα θεραπευτικά κέντρα του κόσμου! Σκέφτομαι τους φίλους μου τους ψυχαναλυτές -τον Οττο Ρανκ, τον δ/ρα Ρενέ Αλλεντύ, τον δ/ρα Ε. Γκράχαμ Χόου κι ακόμα τον Γιουνγκ, τον Φρόυντ, τον Στέκελ και άλλους. Η δουλειά τους έχει να κάνει με τα συντρίμμια της ανθρωπότητας, με παραπεταμένα παλιοκάραβα και λείψανα, με ανθρώπινα κουφάρια και κομμένα κεφάλια.
ΣΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ τ’ Ασκληπιού ο άνθρωπος ήταν ακόμα μια ενότητα. Μπορούσε να ‘ρθει σ’ επαφή μέσα από τον δρόμο του πνεύματος. Σώμα και πνεύμα ήταν ένα. Η μεταφυσική ήταν το κλειδί, τ’ ανοιχτήρι της ψυχής. Σήμερα, ούτε ο μεγαλύτερος ψυχαναλυτής δεν μπορεί να ξαναζωντανέψει στους ανθρώπους αυτό που έχουν χάσει.
ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ θα ‘πρεπε να γίνεται στην Επίδαυρο ένα σεμινάριο ιατρικής. Και πρώτα πρώτα θα ‘πρεπε να θεραπευτούν τα γιατρουδάκια. Και ο καταλληλότερος τρόπος για τη θεραπεία τους είναι αυτός. Θα τους έδινα πρώτα ένα μήνα τέλειας σιγής, ολοκληρωτικής ανάπαυσης. Θα τους διέταζα να πάψουν να σκέφτονται, να πάψουν να μιλούν, να πάψουν να θεωρητικολογούν.
Θ’ ΑΦΗΝΑ πρώτα τον ήλιο, το φως, τη ζέστα, τη γαλήνη να ερημώσουν τα πάντα, κι έπειτα θ’ άφηνα αυτούς να διαταραχτούν απ’ αυτή την ερήμωση, αυτή την απόκοσμη μοναξιά. Στη συνέχεια, θα τους διέταζα ν’ ακούν τα πουλιά, τις κουδούνες των κατσικιών ή το θρόισμα των φύλλων και θα τους ανάγκαζα να κάθονται στο τεράστιο θέατρο και να συλλογίζονται -όχι για τις ασθένειες και τις προλήψεις τους, μα για την υγεία που είναι προνόμιο κάθε ανθρώπου.
Θ’ ΑΠΑΓΟΡΕΥΑ τα πούρα, αυτά τα βαριά μαύρα πούρα της φροϋδικής σχολής και πάνω απ’ όλα τα βιβλία. Θα πρότεινα δηλαδή την καλλιέργεια μιας κατάστασης υπέρτατης και ευδαιμονικής αγραμματοσύνης. Θα ‘δινα στον καθένα τους από ένα κομπολόι τζάμπα και σταφύλια ζεσταμένα από τη λιακάδα. Και, τέλος, θα ‘φερνα έναν βοσκό να φυσήξει μερικές ακαλλιέργητες ανατολίτικες νότες σ’ ένα σπασμένο φλάουτο…»
Στο βιβλίο του, «Ο Κολοσσός του Μαρουσίου», που περιγράφει την συνάντησή του, με τον Γιώργο Κατσίμπαλη, μέσα από μια ιδιότυπη αφήγηση της ελληνικής ανθρωπογεωγραφίας, θα υμνήσει μια πνευματική Ελλάδα ζωντανή και αντίδοτο στην αλλοτρίωση που επέφερε ο καπιταλισμός στον κόσμο. Και, θα τονίσει: «Γεννήθηκα στη Νέα Υόρκη, τη μεγαλύτερη και πιο άδεια πόλη του κόσμου. Στέκομαι τώρα στις Μυκήνες, προσπαθώντας να καταλάβω τι συνέβη εδώ πριν μια περίοδο αιώνων. Νιώθω σαν κατσαρίδα που έρπει ανάμεσα στα χαλάσματα παλιών μεγαλείων»
Πηγή: geromorias.blogspot.gr
.webp "ΑΡΓΟΛΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ")