Η συγκυβέρνηση, από την πλευρά της, σπεύδει να διαβεβαιώσει για την αδιάλειπτη πορεία των συγκλίσεων και της «προόδου» των παζαριών της με το κουαρτέτο, αφήνοντας μάλιστα να αιωρούνται και σενάρια για την ολοκλήρωση της «αξιολόγησης» σε δύο ή και περισσότερες φάσεις. Στην πραγματικότητα, η αντιλαϊκή επίθεση, πέρα και πάνω από τα όποια «διαδικαστικά» και άλλα προσκόμματα, ανεξάρτητα και από τους οξυμένους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς, εξελίσσεται με βάση την ενιαία στρατηγική κατεύθυνση, στοχεύοντας στην ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας του εγχώριου κεφαλαίου.
Το αντιλαϊκό σκηνικό συμπληρώνεται και από τους ενδοαστικούς ανταγωνισμούς που έχουν ξεσπάσει και ανάμεσα στους «θεσμούς» της ΕΕ και της Ευρωζώνης, όπως για το ρόλο και το ειδικό βάρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ή για την προσπάθεια αναβάθμισης του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας σε «νομισματικό ταμείο», με δικαιοδοσία όχι μόνο σε κράτη (όπως η Ελλάδα) που δανείζονται από αυτό, αλλά και γενικότερα σε ρόλο «επόπτη» των οικονομικών εξελίξεων στην Ευρωζώνη. Οι διεμβολισμοί συνεχίζονται επίσης από την πλευρά του ΔΝΤ, που θέτει τους δικούς του όρους.
Την ίδια ώρα, η πλευρά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, προκειμένου να ενταχθούν τα ελληνικά ομόλογα στα προγράμματα «νομισματικής χαλάρωσης», ζητάει από το Γιούρογκρουπ την ανάληψη «ισχυρής νομικής δέσμευσης» σχετικά με τις ρυθμίσεις εκείνες που θα κρίνουν τη «βιωσιμότητα» του ελληνικού κρατικού χρέους. Πρόκειται για το νευραλγικό ζήτημα ανάληψης πιστωτικών κινδύνων και ενδεχόμενης χασούρας σε περιπτώσεις εμφάνισης «ακάλυπτων» ομολόγων.
Ψηλά στην ατζέντα της «αξιολόγησης» βρίσκονται τα ζητήματα της Ενέργειας και, όπως επιβεβαίωσε χτες ο Επίτροπος Οικονομικών της ΕΕ, Π. Μοσκοβισί, «βασικό στοιχείο του ελληνικού προγράμματος παραμένει η ιδιωτικοποίηση του ΔΕΣΦΑ», για τη διεκδίκηση του οποίου εκφράζονται σφοδροί μονοπωλιακοί ανταγωνισμοί, και μάλιστα με ανοιχτές παρεμβάσεις από την πλευρά της Κομισιόν, στην περίπτωση της SOCAR. Διαπάλη που έχει να κάνει με τη διεκδίκηση, απόσπαση και διείσδυση σε νευραλγικούς και συγκεντρωμένους κλάδους, όπως είναι η Ενέργεια και τα μεταφορικά δίκτυα (λιμάνια, σιδηρόδρομοι κ.ά.). Στην περίπτωση της ΔΕΗ, η πλευρά της Κομισιόν επίσης έχει κάνει αισθητή την παρουσία της σε ό,τι αφορά το μοίρασμα της επιχειρηματικής πίτας, και μέσω του ελέγχου που πραγματοποιεί σε αυτή τη φάση η Επιτροπή Ανταγωνισμού (DG Comp), σχετικά με «παραβάσεις» των «αρχών του ανταγωνισμού». Παράλληλα, η πλευρά του ΤΑΙΠΕΔ φέρεται να έχει προτείνει το ίδιο σχέδιο ιδιωτικοποιήσεων (Asset Development Plan), που είχε καταθέσει και πέρυσι, το οποίο βέβαια θα περπατήσει στην πράξη ανάλογα και με τους επιχειρηματικούς συσχετισμούς που διαμορφώνονται σε «παράλληλα τραπέζια» με αυτά της «αξιολόγησης».
Κι ενώ τα αντιλαϊκά παζάρια βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις καταγράφονται «αποφασιστικές συγκλίσεις», σε μια εξέλιξη που φέρνει «προ των πυλών» την προνομοθέτηση του αντιλαϊκού πακέτου, το οποίο φτάνει μέχρι και το 2% του ΑΕΠ ή περισσότερα από 3,6 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση, ισόποσα μοιρασμένου ανάμεσα στην κατακρεούργηση των συντάξεων και την ενίσχυση της φοροληστείας απέναντι στο λαό...
Για όλους αυτούς τους λόγους, έγνοια των εργαζομένων, του λαού δεν πρέπει να είναι το αν και πότε και πώς θα κλείσει η «αξιολόγηση», αλλά η ετοιμότητα και αποφασιστικότητα να πουν «έως εδώ!» στην αντιλαϊκή επίθεση διαρκείας...
