Οι κωμικοτραγικές σκηνές της μοιχείας στις αίθουσες των δικαστηρίων - Πότε σταμάτησε να θεωρείτε αδίκημα;

 Το "αδίκημα" της μοιχείας δεν στέλνει σήμερα τον μοιχό ή τη μοιχαλίδα στα δικαστήρια, διότι πλέον δεν αποτελεί αδίκημα, επομένως δεν τιμωρείται επίσημα δια νόμου. Όμως πριν από μερικά χρόνια πολλά δράματα απατημένων συζύγων αναβίωσαν στις αίθουσες δικαστηρίων και έγιναν πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες, ενώ ο κόσμος συνέρρεε στις δίκες για τις γαργαλιστικές λεπτομέρειες. 

Ξέπλυμα ντροπής της άπιστης…

Από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους (1830) η διάπραξη μοιχείας χαρακτηριζόταν πλημμέλημα. Ωστόσο, ιδιαίτερα τον 19ο αιώνα, κανείς δεν νοιαζόταν για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε το θέμα η δικαιοσύνη. Τό ξέπλυμα ντροπής της άπιστης (εννοείται ότι εκείνες τις εποχές μοιχεία διέπρατταν μόνο οι γυναίκες…) αναλάμβαναν ο σύζυγος, ο αδελφός ή ο πατέρας της.

Οι δεκαετίες περνούσαν και η μοιχεία παρέμενε πλημμέλημα – σύμφωνα με το άρθρο 286 του Ποινικού Νόμου της Βαυαροκρατίας – ως το τέλος του 1950. Τότε τέθηκε σε ισχύ (από την 1η Ιανουαρίου του 1951) ο νέος Ποινικός Κώδικας, που προέβλεπε ποινή ενός έτους για τους μοιχούς μόνο όμως αν η απατημένη ή ο απατημένος σύζυγος ζητούσε να ασκηθεί δίωξη. Και προκειμένου να στοιχειοθετηθεί κατηγορία, οι δράστες έπρεπε να συλληφθούν επ΄ αυτοφώρω.

Η μοιχεία στον κινηματογράφο

Όπως ήταν φυσικό, ανεπανάληπτες σκηνές σύλληψης ζευγαριών γυμνών και τυλιγμένων με σεντόνια δημοσιεύονταν στις εφημερίδες. Αυτές ακριβώς τις σκηνές αποτύπωσε ο σκηνοθέτης Ντίνος Διαμαντόπουλος στην ταινία «Η βίλα των Οργίων» (1964), με πρωταγωνιστή «μοιχό» τον Λάμπρο Κωνσταντάρα.

Κατάργηση παρά τις αντιδράσεις της Εκκλησίας

Τελικά η μοιχεία αποποινικοποιήθηκε τον Ιούλιο του 1982 με το νέο Οικογενειακό Δίκαιο, που θέσπισε η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου. Έτσι ένας αναχρονιστικός θεσμός καταργήθηκε οριστικά, παρά τη σθεναρή αντίδραση της Εκκλησίας που πρέσβευε ότι «η αποποινικοποίηση της μοιχείας θα κλονίσει τα θεμέλια της οικογένειας και του γάμου».