Πέτρος Τρουλάκης: Από το Κρανίδι στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα

 O Πέτρος τελείωσε το λύκειο στο Κρανίδι Αργολίδας και σπούδασε Ιατρική στην Ιταλία. Κατά τη διάρκεια αναμονής για την ολοκλήρωση της ειδικότητάς του στην Παιδιατρική συνεργάστηκε με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα στις δράσεις της οργάνωσης για τους πρόσφυγες στη Σάμο και στην Αιθιοπία, σε ένα πρόγραμμα πρωτοβάθμιας περίθαλψης.

Ποιο ήταν το αρχικό και βαθύτερο κίνητρο που σε ώθησε να συμμετάσχεις σε αποστολές των Γιατρών Χωρίς Σύνορα;

Το να βοηθήσω ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν καμία πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες και είναι αποκλεισμένοι από αγαθά που για τη δική μας κοινωνία θεωρούνται δεδομένα.

Μπορείς να μας περιγράψεις την εργασία σου στην αποστολή;

Στην αποστολή μου στην Αιθιοπία βρισκόμουν σε ένα νοσοκομείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, το οποίο κάλυπτε περισσότερους από 100.000 πρόσφυγες. Ο ρόλος μου ήταν να συμβάλω ώστε να διατηρηθεί η ποιότητα υγείας που παρείχαμε (π.χ. διατήρηση ιατρικών πρωτοκόλλων, μη υπερβολική χρήση αντιβιοτικών, κ.α.), η επίβλεψη του ντόπιου προσωπικού που εργάζεται μαζί μας (δημιουργία προγράμματος εφημεριών, άδειες κτλ) καθώς και η συμμετοχή σε αποφάσεις της ομάδας σχετικά με δράσεις ή στρατηγικές που θα χρειαστεί να ακολουθήσουμε.

Πόσο διαφορετική είναι η πραγματικότητα που βίωσες από τις αρχικές προσδοκίες σου;

Ήταν όντως διαφορετική. Καταρχάς περίμενα να βρεθώ σε ένα περιβάλλον όπου θα έπρεπε να είμαι πάνω από τους ασθενείς πρωί και βράδυ δίχως σταματημό. Αντιθέτως, βρέθηκα σε ένα οργανωμένο περιβάλλον όπου η μέρα είχε αρχή, μέση και τέλος. Και δεύτερον δεν μπορούσα να φανταστώ πριν πάω πόσο σημαντική θα ήταν η προσφορά μας σε αυτούς τους ανθρώπους, καθώς δεν υπήρχε ιατρική βοήθεια από πουθενά αλλού.

Ποια είναι μέχρι σήμερα η πιο έντονη εμπειρία σου σε αποστολή;

Ήταν στη Σάμο όπου δούλεψα με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα στις δράσεις τους για τους πρόσφυγες. Όταν ένα βράδυ, στη μέση του χειμώνα, μας κάλεσαν σε μια παραλία για να δώσουμε τις πρώτες βοήθειες σε πρόσφυγες οι οποίοι είχαν φτάσει με βάρκα από την Τουρκία. Εκεί ήταν και μια οικογένεια με δύο δίδυμα έξι μηνών τα οποία ήταν βρεγμένα (είχαν κολυμπήσει για να φτάσουν στη στεριά) και οι γονείς πάσχιζαν να τα ζεστάνουν στην αγκαλιά τους. Δεν μπορούσαν να ανάψουν φωτιά, οι ίδιοι ήταν εντελώς βρεγμένοι και η θερμοκρασία ήταν κάτω από το μηδέν. Μόλις φτάσαμε, τους δώσαμε στεγνά ρούχα και βάλαμε τα παιδιά μέσα στο αυτοκίνητο με το καλοριφέρ στο φουλ μέχρι να έρθει το λεωφορείο μας να τους μεταφέρει στον καταυλισμό. Δεν ξέρω τι θα είχε γίνει αν έπρεπε να περιμένουν μέχρι το πρωί.

Ποια πιστεύεις είναι τα κοινά χαρακτηριστικά των ανθρώπων που αποφασίζουν να εργαστούν στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα;

Νομίζω ότι από όπου κι αν προέρχονται, όποια κι αν είναι η ιδιότητά τους, το βασικότερο είναι η διάθεση για προσφορά στον συνάνθρωπο.

Ποια θα ήταν η συμβουλή σου προς τους ανθρώπους που επιθυμούν να εργαστούν με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα σε αποστολή;

Να το κυνηγήσουν, είναι ο μόνος τρόπος, και να είναι ευέλικτοι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα τους ανταμείψει πολύ περισσότερο απ’ ό,τι θα περίμεναν.

Συνέντευξη: Μαρία Σκουλά, υπεύθυνη στελέχωσης αποστολών
Δημοσιεύτηκε στο τεύχος 94 του περιοδικού «Χωρίς Σύνορα»

Πηγή: msf.gr