"Η Απειλή" της Άρτεμης Μουστακλίδου 11 και 12 Μαίου στο θέατρο Τριανόν στο Ναύπλιο

Ή όταν ο φασισμός κρύβεται σε ένα πακέτο γαριδάκια

To ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης παρουσιάζει στο Ναύπλιο, στο θέατρο «ΤΡΙΑΝΟΝ» τη βραβευμένη από το Υπουργείο Πολιτισμού —Α’ Κρατικό Βραβείο Θεατρικού έργου για νέους συγγραφείς— παράδοξη κωμωδία Η Απειλή της Άρτεμης Μουστακλίδου σε σκηνοθεσία του Γιάννη Λεοντάρη.

Η παράσταση παρουσιάζεται υπό την αιγίδα του Δ.Ο.Π.Π.Α.Τ. του Δήμου Ναυπλιέων.

Ο σκηνοθέτης Γιάννης Λεοντάρης και η ηθοποιός Αιμιλία Βάλβη που συμμετέχει στην παράσταση, τα τελευταία χρόνια ζουν και εργάζονται στο Ναύπλιο.

« -Το ξέρεις πώς αν φάω έναν απ’αυτούς τους νόμιμους, τρώω όσα χρόνια θα έτρωγα αν σκότωνα εσένα ;

-Μα εγώ είμαι η γυναίκα σου…

-Και Ελληνίδα ! »

«Η Απειλή» της Άρτεμης Μουστακλίδου, έργο γραμμένο το 2012 και βραβευμένο από το Υπουργείο Πολιτισμού με το Α’ Κρατικό Βραβείο Θεατρικού έργου για νέους συγγραφείς, είναι μια κωμωδία αμφίθυμη και παράδοξη. Τα σημαντικά γεγονότα της πλοκής είναι ήχοι που παράγονται εκτός σκηνικής δράσης. Ένα ζευγάρι λούμπεν μικροαστών ζει σ’ ένα ασφυκτικό διαμέρισμα της μεγαλούπολης βλέποντας ασταμάτητα τηλεόραση και κρυφακούγοντας τους γείτονες. Όταν διαπιστώσουν ότι οι νέοι τους γείτονες είναι αλλοδαποί μετανάστες, γίνονται έξαλλοι. Αρχίζουν να οπλοφορούν και να σχεδιάζουν τη φυσική εξόντωσή τους. Η απειλή είναι οι ήχοι των άλλων και το ζευγάρι μετατρέπεται σε γελοίους και θλιβερούς υπερασπιστές ενός ανύπαρκτου οχυρού. Όταν, ωστόσο, οι θλιβεροί άνθρωποι οπλοφορούν, γίνονται εξαιρετικά επικίνδυνοι.

Στην παράσταση διερευνάται η απόσταση του γελοίου από το επικίνδυνο, του κωμικού από το φονικό, εκεί που το τίποτα γίνεται τεράστιο, εκεί που το ασήμαντο κραυγάζει. Το κωμικό εναλλάσσεται με την υπερβολή του ωμού ρεαλισμού και το γκροτέσκο.

Το διαμέρισμα της Απειλής τοποθετείται στο κέντρο μιας δυσ-τοπίας: ένα καθιστικό, περικυκλωμένο από μια αφιλόξενη παραλία. Όμως τελικά, το ναυάγιο συμβαίνει μέσα στο διαμέρισμα. Ο Δήμος Μυτιλήνης παραχώρησε ειδικά για τις ανάγκες αυτής της παράστασης εκατόν ογδόντα σωσίβια που έφεραν μαζί τους πρόσφυγες από τη Συρία οι οποίοι τους τελευταίους μήνες πέρασαν τη θάλασσα για να σωθούν. Τα σωσίβια αυτά, ένα τεκμήριο της οδύνης του εξόριστου σώματος του «ξένου», μετατρέπονται σε τοίχους του διαμερίσματος του ζευγαριού.

Η παράσταση παρουσιάστηκε σε πολλές πόλεις της Ελλάδας στο πλαίσιο του προγράμματος «Εγώ, ο ξένος» του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης που έχει ως στόχο να αναδείξει θέματα διαφορετικότητας, σημαντικά κείμενα πάνω στην ιδέα του «Άλλου», να συντονιστεί με φλέγοντα κοινωνικά και πολιτικά θέματα της εποχής.

ΟΙ ΚΡΙΤΙΚΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ:

«Όλα οικεία και συνάμα ανοίκεια. Μια παράσταση – εξόρυξη παθών» - Σάββας Πατσαλίδης

«Οι ηθοποιοί της παράστασης διαχειρίστηκαν πολύ εκφραστικά και με πλαστικότητα αυτή την αρρωστημένη κατάσταση. Η εσωτερικευμένη έντασή τους, η αντιπαράθεσή τους, η επικοινωνία τους, η υποβολή, φώτισε την ακραία εικόνα του φόβου που καταλαμβάνει τη σκέψη του ανθρώπου όταν παύει να σκέπτεται και γίνεται έρμαιο μηχανισμών όπως η τηλεόραση.» - Αγγέλα Μάντζιου