Το απολίθωμα του νοθόσαυρου που παρουσιάστηκε την Παρασκευή, είναι τόσο καλά διατηρημένο που «μοιάζει περισσότερο με άγαλμα», σχολιάζει το περιοδικό National Geographic.
Όλα ξεκίνησαν στις 21 Μαρτίου του 2011, σε ένα ορυχείο της Αλμπέρτα. Ο Σον Φανκ, υπάλληλος του ορυχείου Millenium, έσκαβε όπως κάθε μέρα με μία ηλεκτρική σκαπάνη όταν αισθάνθηκε ότι χτύπησε σε κάτι πολύ σκληρότερο από το γύρω έδαφος.
Με μία προσεκτικότερη εξέταση, ο Φανκ κατάλαβε ότι αυτό που είχε μπροστά του, «οπωσδήποτε δεν ήταν απλώς βράχος», με συμμετρικές σειρές καφέ δίσκων γύρω από αιχμηρές γκρι προεξοχές. Είχε μόλις πέσει πάνω σε ένα απολίθωμα δεινοσαύρου, ηλικίας 110 εκατομμυρίων ετών.
Το εύρημα μεταφέρθηκε στο μουσείο της Αλμπέρτα, όπου ειδικοί φρόντισαν για τον καθαρισμό του.
«Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου» σχολιάζει ο Ντόναλντ Χέντερσον, ένας από τους συντηρητές του μουσείου. «Από τις φωτογραφίες που μας είχαν στείλει ήμασταν πεπεισμένοι ότι πρόκειται για έναν ακόμη πλησιόσαυρο [ένα αρκετά κοινό θαλάσσιο προϊστορικό πλάσμα]».
Όπως όμως αποδείχθηκε, το σπάνια διατηρημένο εύρημα, ήταν τμήμα ενός νοθόσαυρου, του γένους των φυτοφάγων αγκυλόσαυρων που έζησαν κατά την ύστερη Κρητιδική περίοδο.
Αυτά τα βαριά φυτοφάγα ζώα που περπατούσαν στα τέσσερα πόδια τους και ήταν καλυμμένα με «προϊστορικές φολίδες». Αυτή η φυσική πανοπλία σε συνδυασμό με τα κεράτια μήκους 51 εκατοστών στα πλευρά του, προστάτευαν τον νοθόσαυρο από τους σαρκοβόρους θηρευτές του.
«Αυτά τα πλάσματα έμοιαζαν με μίνι-τανκς», ύψους 1,2 μέτρων σχολιάζει ο Ρέι Στανφορντ του Μουσείου Σμιθσόνιαν.
Οι επιστήμονες εκτιμούν πως ο συγκεκριμένος νοθόσαυρος είχε μήκος 6 μέτρα και ζύγιζε περίπου 1500 κιλά.
«Η πιθανότητα να βρει κανείς ένα τόσο καλά διατηρημένο δείγμα είναι περίπου ίδια με το να κερδίσει το λαχείο», σχολιάζει ο βιολόγος Μάικλ Γκρέσκο.
«Δεν έχουμε απλά έναν σκελετό, αλλά ένα τμήμα δεινοσαύρου, όπως ακριβώς ήταν και εν ζωή», σημειώνει ο Κάλεμπ Μπράουν, μεταδιδακτορικός ερευνητής του μουσείου.
Άτυχος δεινόσαυρος - τυχεροί παλαιοντολόγοι
Ο λόγος που το απολίθωμα διατηρήθηκε σε άψογη κατάσταση είναι αποτέλεσμα της καλής τύχης «ή, αν προτιμάτε, της κακής τύχης του ζώου», σημειώνουν οι ερευνητές, που εξηγούν ότι το ζώο παρασύρθηκε, πιθανότατα, από κάποια ξαφνική υπερχείλιση κάποιου ποταμού, ενώ ξεδιψούσε στην όχθη του.
Όντας χερσαίο ζώο, το πλάσμα έχασε τη ζωή του στο νερό και το κουφάρι του οδηγήθηκε στην θάλασσα, όπου βυθίστηκε στον πάτο. Εκεί, άλατα και μεταλλικά στοιχεία εισχώρησαν αργά στην φυσική πανοπλία του δεινοθήριου, διατηρώντας τη μορφή του.
Στα εκατομμύρια χρόνια που ακολούθησαν η μορφολογία του εδάφους άλλαξε, τα νερά υποχώρησαν και οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν. Η εξέλιξη των ειδών εξακολούθησε σε γη και θάλασσα αναδεικνύοντας τον άνθρωπο ως το κυρίαρχο είδος του πλανήτη. Ο υγρός τάφος του ζώου μετατράπηκε σε υπόγειο ορυχείο και, χιλιάδες αιώνες αργότερα, ένας homo sapiens ανακάλυψε το «φυσικό άγαλμα» του πνιγμένου nodosaurus.
