· Παρακαλούνται οι συμμετέχοντες να φορέσουν άνετα ρούχα.
· Επίσης στο βιωματικό μέρος οι συμμετέχοντες θα είναι χωρίς παπούτσια.
ΧΟΡΟΘΕΡΑΠΕΙΑ
Χοροθεραπεία είναι η ψυχοθεραπευτική χρήση της κίνησης και του χορού μέσα από την οποία το άτομο συμμετέχει δημιουργικά σε μια διαδικασία που προωθεί τη γνωστική, συναισθηματική και κοινωνική του ολοκλήρωση.
Θεραπεία γνωστή στους ανθρώπους μέσα από τη μνήμη του συλλογικού παρελθόντος του είδους. Οι παραδοσιακές πρακτικές της «χοροθεραπείας» (όρος που χρησιμοποιείται στο σύγχρονο κόσμο) χάνονται στα βάθη των αιώνων. Από την προϊστορική εποχή ο άνθρωπος χρησιμοποιεί το χορό για τη δύναμη που έχει να τον οδηγεί στη μετουσίωση. Με την σημερινή της μορφή αναπτύχθηκε στα μέσα του 20ου αιώνα, κυρίως μετά το 1940. Στη δημιουργία της μορφής αυτής συνέβαλε και ο σύγχρονος χορός που έψαχνε για νέες αξίες όπως ο αυθορμητισμός, η αυθεντικότητα, η ατομική έκφραση όπως επίσης και η εξέλιξη των ψυχαναλυτικών θεωριών και ψυχοθεραπευτικών προσεγγίσεων.
Στις μέρες μας, η χοροθεραπεία προσεγγίζει και τις νευροεπιστήμες και πολλά ερευνητικά προγράμματα είναι σε εξέλιξη με πολύ ενδιαφέροντα αποτελέσματα.
Θεωρούμε ότι η ανθρώπινη υπόσταση απαρτίζεται από τα παρακάτω βασικά επίπεδα τα οποία είναι το βιολογικό, το ψυχολογικό, το γνωστικό, το πνευματικό και το κοινωνικό και τα οποία βρίσκονται σε συνεχή αλληλεπίδραση. Αυτή είναι η πρώτη αρχή, στην οποία βασίζεται η χοροθεραπεία. Επηρεάζοντας ένα από αυτά θα επέλθουν αλλαγές και στα άλλα. Επομένως κινητοποιώντας μέσω του χορού το χοροθεραπευόμενο έχουμε επίδραση σε πολλά επίπεδα. Δεύτερη βασική αρχή είναι ότι μέσα από την κίνηση έχουμε πρόσβαση σε οτιδήποτε αφορά τα προ-λεκτικά στάδια της ανάπτυξης και της ωρίμανσης (κινούμεθα πριν μιλήσουμε). Τρίτη αρχή είναι ότι το σώμα καθρεφτίζει την προσωπική ιστορία, την προσωπικότητα και τη συναισθηματική κατάσταση του ατόμου. Κάθε άνθρωπος έχει την προσωπική του κίνηση, το προσωπικό του κινητικό λεξιλόγιο.
Βασικό εργαλείο είναι το σώμα, το οποίο, με την καθοδήγηση του χοροθεραπευτή, ανακαλύπτει την αυθόρμητη και αυθεντική κίνηση, τον προσωπικό αλλά και τον κοινό ομαδικό ρυθμό, το δικό του κινητικό λεξιλόγιο. Η κίνηση αυτή μέσα στη διάρκεια του χρόνου παίρνει σχήμα και νόημα, ρίχνοντας φως στις σκέψεις και τα συναισθήματα που βγαίνουν στην επιφάνεια. Ο άνθρωπος «χορευτής» ανακαλύπτει τις προσωπικές και συλλογικές του μνήμες και εμπειρίες, ξαναβρίσκει τη χαρά του «ζωντανού» σώματος, ξεπερνά τις αρχικές αναστολές του και ανακαλύπτει τη δυνατότητα νέων επιλογών, που του επιτρέπουν την πραγματοποίηση των επιθυμητών αλλαγών.
