Θετικά ανταποκρίθηκε σε πρόταση που του έγινε από το Λουξεμβούργο ο προπονητής του Διομήδη Δημήτρης Δημητρούλιας. Την είδηση έκανε γνωστή ο Αντιπεριφερειάρχης Αργολίδας Τάσος Χειβιδόπουλος από τον λογαριασμό του στο facebook όπου και έστειλε τις ευχές του στον απερχόμενο προπονητή που αφήνει σίγουρα εποχή από την παρουσία του και σαν παίκτης αλλά και σαν προπονητής στους Λύκους του Άργους.
Ο κ. Χειβιδόπουλος ανέφερε στο μήνυμα του, κάνοντας και έναν μικρό απολογισμό για την παρουσία όλα αυτά τα χρόνια του Δημήτρη Δημητρούλια στον Διομήδη:
"Πριν από αρκετά χρόνια τέτοια περίπου εποχή συζητούσαμε με τον Κώστα Βλαχοσπύρο τον Τάκη και τον Δημήτρη το Ρέντα για την ομάδα. Ήταν η πρώτη μας χρονιά στην Α1. Ψάχναμε για αριστερόχειρα. Τότε έριξα στο τραπέζι το όνομα του Δημήτρη Δημητρούλια. Ενός «παράξενου» παιδιού που γνώρισα στις Εθνικές Ομάδες (ήμουν τότε υπεύθυνος από την ΟΧΕ) και μου έκανε μεγάλη εντύπωση το πάθος που είχε για το χάντμπολ. Άνηκε τότε στον Αρχέλαο Κατερίνης και σίγουρα ήταν δύσκολη η μεταγραφή του ή ο δανεισμός του στον Διομήδη. Λίγες ημέρες αργότερα ο Ρέντας κι άλλα μέλη του τότε ΔΣ λίγο έξω από την Κατερίνη (στο τότε Ξενοδοχείο ΜΑΧΙΜ) έκλειναν την μεταγραφή του Μίμη με ελευθέρας στον Διομήδη με ένα μεγάλο για την εποχή αντίτιμο.
Έτσι ξεκίνησε αυτό το υπέροχο ταξίδι του Δημητρούλια με την ομάδα μας.
Τον παρέλαβα εγώ ένα απόγευμα, από την Αθήνα με αποσκευές μια βαλίτσα κι ένα μπουζούκι. Δεν θέλησε να τον πάω στο ξενοδοχείο , πήγε κατευθείαν στην προπόνηση….
Ο Μίμης έπαιξε πολλά χρόνια στην ομάδα και σταμάτησε το 2011 μετά από έναν σοβαρό τραυματισμό. Στο μεταξύ με δική μου πρόταση και παρότρυνση είχε ήδη αναλάβει τα τμήματα υποδομής του συλλόγου και είχε φέρει τις πρώτες επιτυχίες.
Δεν το έκανα τυχαία . Πάντα ήταν καρφωμένη στο μυαλό μου η εικόνα του Ουλφ Σέφερτ με τα σπασμένα Ελληνικά του στο σαλόνι του Ξενοδοχείου στην Τυνησία να μου λέει: «αυτό το παιδί μπορεί να γίνει καλός προπονητής και πρέπει να γίνει…»
Τότε στο ΔΣ έπεσε η ιδέα ο δικός μας Μίμης να αναλάβει την τύχη της πρώτης ομάδας.
Όλοι ήμασταν θετικοί.
Ένα χρόνο αργότερα ο Διομήδης του Δημητρούλια, αφού είχε πάρει για πρώτη φορά στην ιστορία του το πρωτάθλημα Ελλάδος , έκανε την μεγαλύτερη επιτυχία του Ελληνικού Χάντμπολ . Κατέκτησε μέσα στο Τουν της Ελβετίας το Challenge Cup κι έγινε η μοναδική Ελληνική ομάδα με Ευρωπαϊκό τίτλο. Είναι επίσης η μόνη επαρχιακή ομάδα στην Ελλάδα με ένα τόσο μεγάλο αθλητικό επίτευγμα.
Είναι πλέον η ομάδα της καρδιάς του κάθε Αργείτη που βγήκε να πανηγυρίσει μαζί με ολόκληρη την πόλη το ευρωπαϊκό κύπελλο.….
Από το 2012 έως σήμερα ο Διομήδης κατέκτησε άλλο ένα πρωτάθλημα ήταν δυο φορές δεύτερος και φέτος τέταρτος δείχνοντας σε όλο τον κόσμο ότι το άθλημα μας έχει ριζώσει γερά στο Άργος,
Έτσι κι έγινε. Μας είπε πριν φύγει «φεύγω από το σπίτι μου στο οποίο σίγουρα κάποια στιγμή θα ξαναγυρίσω….»
Μίμη καλή επιτυχία στο νέο σταθμό του ταξιδιού σου στο υπέροχο αθλημά μας.
Για όλους μας είσαι πλέον ο πρεσβευτής του Ελληνικού χάντμπολ στο εξωτερικό, ο Διομήδης μας παίζει πλέον και στο Λουξεμβούργο…..
Καλή επιτυχία
ΥΓ Φίλε μου είσαι ο μόνος που δεν μου έρχεται να σου πω το γνωστό, «μια φορά λύκος για πάντα λύκος» , γιατί ξέρω ότι το πιστεύεις περισσότερο κι από μένα….."
"Πριν από αρκετά χρόνια τέτοια περίπου εποχή συζητούσαμε με τον Κώστα Βλαχοσπύρο τον Τάκη και τον Δημήτρη το Ρέντα για την ομάδα. Ήταν η πρώτη μας χρονιά στην Α1. Ψάχναμε για αριστερόχειρα. Τότε έριξα στο τραπέζι το όνομα του Δημήτρη Δημητρούλια. Ενός «παράξενου» παιδιού που γνώρισα στις Εθνικές Ομάδες (ήμουν τότε υπεύθυνος από την ΟΧΕ) και μου έκανε μεγάλη εντύπωση το πάθος που είχε για το χάντμπολ. Άνηκε τότε στον Αρχέλαο Κατερίνης και σίγουρα ήταν δύσκολη η μεταγραφή του ή ο δανεισμός του στον Διομήδη. Λίγες ημέρες αργότερα ο Ρέντας κι άλλα μέλη του τότε ΔΣ λίγο έξω από την Κατερίνη (στο τότε Ξενοδοχείο ΜΑΧΙΜ) έκλειναν την μεταγραφή του Μίμη με ελευθέρας στον Διομήδη με ένα μεγάλο για την εποχή αντίτιμο.
Έτσι ξεκίνησε αυτό το υπέροχο ταξίδι του Δημητρούλια με την ομάδα μας.
Τον παρέλαβα εγώ ένα απόγευμα, από την Αθήνα με αποσκευές μια βαλίτσα κι ένα μπουζούκι. Δεν θέλησε να τον πάω στο ξενοδοχείο , πήγε κατευθείαν στην προπόνηση….
Ο Μίμης έπαιξε πολλά χρόνια στην ομάδα και σταμάτησε το 2011 μετά από έναν σοβαρό τραυματισμό. Στο μεταξύ με δική μου πρόταση και παρότρυνση είχε ήδη αναλάβει τα τμήματα υποδομής του συλλόγου και είχε φέρει τις πρώτες επιτυχίες.
Δεν το έκανα τυχαία . Πάντα ήταν καρφωμένη στο μυαλό μου η εικόνα του Ουλφ Σέφερτ με τα σπασμένα Ελληνικά του στο σαλόνι του Ξενοδοχείου στην Τυνησία να μου λέει: «αυτό το παιδί μπορεί να γίνει καλός προπονητής και πρέπει να γίνει…»
Τότε στο ΔΣ έπεσε η ιδέα ο δικός μας Μίμης να αναλάβει την τύχη της πρώτης ομάδας.
Όλοι ήμασταν θετικοί.
Ένα χρόνο αργότερα ο Διομήδης του Δημητρούλια, αφού είχε πάρει για πρώτη φορά στην ιστορία του το πρωτάθλημα Ελλάδος , έκανε την μεγαλύτερη επιτυχία του Ελληνικού Χάντμπολ . Κατέκτησε μέσα στο Τουν της Ελβετίας το Challenge Cup κι έγινε η μοναδική Ελληνική ομάδα με Ευρωπαϊκό τίτλο. Είναι επίσης η μόνη επαρχιακή ομάδα στην Ελλάδα με ένα τόσο μεγάλο αθλητικό επίτευγμα.
Είναι πλέον η ομάδα της καρδιάς του κάθε Αργείτη που βγήκε να πανηγυρίσει μαζί με ολόκληρη την πόλη το ευρωπαϊκό κύπελλο.….
Από το 2012 έως σήμερα ο Διομήδης κατέκτησε άλλο ένα πρωτάθλημα ήταν δυο φορές δεύτερος και φέτος τέταρτος δείχνοντας σε όλο τον κόσμο ότι το άθλημα μας έχει ριζώσει γερά στο Άργος,
Πριν λίγες ημέρες ο Μίμης μας ανακοίνωσε λίγο προβληματισμένος ότι είχε μια πολύ καλή πρόταση από το Λουξεμβούργο. Με μια φωνή όλοι μας του είπαμε ότι πρέπει να την δεχθεί και να προχωρήσει.
Έτσι κι έγινε. Μας είπε πριν φύγει «φεύγω από το σπίτι μου στο οποίο σίγουρα κάποια στιγμή θα ξαναγυρίσω….»
Μίμη καλή επιτυχία στο νέο σταθμό του ταξιδιού σου στο υπέροχο αθλημά μας.
Για όλους μας είσαι πλέον ο πρεσβευτής του Ελληνικού χάντμπολ στο εξωτερικό, ο Διομήδης μας παίζει πλέον και στο Λουξεμβούργο…..
Καλή επιτυχία
ΥΓ Φίλε μου είσαι ο μόνος που δεν μου έρχεται να σου πω το γνωστό, «μια φορά λύκος για πάντα λύκος» , γιατί ξέρω ότι το πιστεύεις περισσότερο κι από μένα….."
Τάσος Χειβιδόπουλος
