Από ορκισμένοι εχθροί των μνημονίων, μεταβλήθηκαν σε πλειοδότες υποταγής. Θυμάστε τη σιγουριά με την οποία μας διαβεβαίωναν ότι “η Ευρώπη αλλάζει!”; Ότι σχηματιζόταν ένα μέτωπο των χωρών του Νότου, οπότε θα ερχόταν το τέλος της λιτότητας σε όλη την Ευρώπη; Τι έκαναν όταν πήραν την εξουσία; Έπνιξαν την οικονομία, εξαφάνισαν τη μεσαία τάξη, εξάντλησαν τους πολίτες με νέους φόρους. Εσχάτως, πανηγυρίζουν επειδή έφεραν περισσότερη λιτότητα και πέτυχαν πρωτογενή πλεονάσματα πολλές φορές μεγαλύτερα από αυτά που τους είχαν ζητηθεί.
Βλέπει κανείς ωστόσο στις δημοσκοπήσεις να υπάρχει μεν τεράστια πτώση στα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ακόμη μία μερίδα του εκλογικού σώματος να τους υποστηρίζει ή έστω να τους ανέχεται. Συζητώντας με τον κόσμο γύρω μας ακούμε πολίτες να είναι προβληματισμένοι: μήπως φτάσαμε πια στο τέλος του δρόμου; Μήπως το κλείσιμο της αξιολόγησης και η υπογραφή αυτού του ογκώδους 4ου μνημονίου είναι το τέρμα και δεν θα χρειαστεί να ληφθούν και άλλα μέτρα; Μήπως η κυβέρνηση, έστω και με δυσκολία, έστω και αν άλλα ευαγγελιζόταν, τελικά εκούσα άκουσα έλαβε εκείνα τα μέτρα μεταρρυθμίσεων που ήταν απαραίτητα ώστε να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την κρίση, να εγκριθούν οι επόμενες δόσεις των δανείων, να ενταχθούμε στην ποσοτική χαλάρωση (QE) και έτσι να μπορέσουμε επιτέλους να βγούμε στις αγορές; Και τέλος, μήπως απλά όλοι ίδιοι είναι; Με άλλα λόγια, εάν ήταν στην εξουσία ο Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία τα ίδια δεν θα έκανε; Θα μπορούσε να αλλάξει τίποτα;
Το τελευταίο, ότι δηλαδή όλοι ίδιοι είναι, αποτελεί την τελευταία γραμμή ανάσχεσης που προσπαθεί να ορθώσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Λέει δηλαδή σε εκείνους που τον πίστεψαν μεν, αλλά έχουν καταλάβει πλέον ότι τους κορόιδεψε, ότι “τουλάχιστον εσύ είσαι δικός μας, μην πας στους άλλους, τα ίδια θα κάνουν κι εκείνοι, οπότε δεν έχεις να κερδίσεις τίποτα”. Για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση των ημερών, αποτελεί το τελευταίο αφήγημα της κυβέρνησης.
Αλλά, και βέβαια δεν είμαστε όλοι ίδιοι:
• Έλεγαν ότι η λιτότητα εμποδίζει την ανάκαμψη, ενώ τώρα ισχυρίζονται ότι η δική τους αιματηρή λιτότητα είναι αναπτυξιακή και επιχαίρουν γι’ αυτό. Ενώ ισχυρίζονταν ότι μετά από πραξικόπημα των ξένων εφαρμόζουν την πολιτική των δανειστών και δεν ασκούν τη δική τους πολιτική, τώρα πανηγυρίζουν για τα αποτελέσματα της πολιτικής που τους επιβλήθηκε. Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας που κατακεραύνωνε τον Σαμαρά ότι το πρωτογενές πλεόνασμα ήταν πλεόνασμα του αίματος του Ελληνικού Λαού, ο ίδιος πανηγυρίζει για το ότι υπερέβη το 3,5% κατά πολύ. Ο ίδιος που έλεγε πριν δύο μήνες ότι δεν θα δεχτεί ούτε ένα ευρώ νέα μέτρα, τώρα ψηφίζει νέα μέτρα λιτότητας ύψους τουλάχιστον πέντε δισεκατομμυρίων. Εκπέμποντας τόσο αντιφατικά μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση δε θα μπορέσεις ποτέ να εφαρμόσεις αποτελεσματικά την οποιαδήποτε πολιτική, όσο σωστή και απαραίτητη και εάν είναι.
• Το μείγμα της πολιτικής που ακολουθείται είναι λάθος και η παρούσα κυβέρνηση δεν κάνει τίποτε για να το διορθώσει. Ισχυρίζεται η κυβέρνηση ότι τώρα τουλάχιστον δεν θα πρέπει να γίνεται συζήτηση για την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, διότι αυτή υφίσταται πλέον. Τρανό παράδειγμα η τουριστική έκρηξη. Δυνατότητες εγχώριας ανάπτυξης αλλά και προσέλκυσης ξένων επενδύσεων υπάρχουν, αλλά και πάλι τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς σταθερό φορολογικό καθεστώς, χωρίς εξασφάλιση ευνοϊκού περιβάλλοντος. Η κυβέρνηση απλά δεν πιστεύει στην επιχειρηματικότητα, έχει μία ορατή δυσανεξία στην ανάπτυξη που δεν έχει να κάνει με δημόσιες επενδύσεις ή με τον κυρίαρχο ρόλο του κράτους. Αν εξαιρέσει κανείς την πώληση των 14 αεροδρομίων καμία ξένη επένδυση δεν έχει ολοκληρωθεί μέχρι σήμερα. Μόνο κάποιες που ξεκίνησε η ΝΔ (Cosco, ΟΛΘ) ή επέβαλαν οι δανειστές με δική τους πρωτοβουλία.
• Δεν πρόκειται ωστόσο να προέλθει καμία ανάπτυξη με το ισχύον φορολογικό σύστημα: αυτή τη στιγμή έχει συνθλιβεί η μεσαία τάξη και συνθλίβεται και η κατώτερη, με αύξηση φόρων και ασφαλιστικών εισφορών. Μεταξύ των δύο δρόμων που είχε να ακολουθήσει η Κυβέρνηση, είτε δηλαδή να μειώσει τις κρατικές δαπάνες, είτε να αυξήσει τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές, προτίμησε ξεκάθαρα τη δεύτερη.
• Με όλες αυτές τις αιματηρές περικοπές που καταδικάζουν σε φτώχεια και ανέχεια πολλούς συνταξιούχους, το πρόβλημα του ασφαλιστικού δεν αντιμετωπίζεται: Οι μειώσεις στις δαπάνες για συντάξεις ανέρχονται σε λιγότερο από 1% του ΑΕΠ, τη στιγμή που το έλλειμμα του συνταξιοδοτικού συστήματος ανέρχεται περίπου στο 11% του ΑΕΠ, δηλαδή είναι πάνω από 4 φορές υψηλότερο του μέσου ευρωπαϊκού όρου που ανέρχεται σε 2,5% του ΑΕΠ.
• Όλα αυτά δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η αντίδραση του κ. Παππά πρόσφατα ήταν να “τάξει” την πρόσληψη άλλων 200.000 ανθρώπων στο Δημόσιο και να επιτίθεται στη Νέα Δημοκρατία γιατί δεν στέργει σε μία τέτοια πρόθεση. Με τέτοιες πρακτικές ούτε το δημόσιο αντιμετωπίζει τις δομικές αδυναμίες του ούτε προοπτική απασχόλησης δημιουργείται.
• Η κ. Φωτίου, από τα έδρανα της Βουλής, υπερασπιζόταν το εύγευστον των σχολικών γευμάτων. Ζητούμενο είναι όμως να μπορούν οι οικογένειες να εξασφαλίζουν τη σίτιση των παιδιών, όχι το κράτος. Οι “53” κραύγαζαν εχθές εναντίον των μέτρων που πήραν προχθές. Ο κ. Γαβρόγλου είναι σίγουρος για το ότι πρέπει να αλλάξει ο τρόπος εισόδου στα Πανεπιστήμια, αλλά εν τούτοις δηλώνει ότι δεν ξέρει ακόμα πώς.
Δεν είμαστε επομένως όλοι ίδιοι. Τα προβλήματα μετά τόσα χρόνια κρίσης είναι μπροστά μας. Το 2014 ουσιαστικά τα είχαμε καταφέρει. Θα τα ξανακαταφέρουμε, όχι όμως με αυτούς που μας κυβερνούν τώρα. Ας δοκιμάσουμε την αλήθεια. Ίσως αποτελεί την τέλεια επανάσταση…
Γιάννης Δ. Μαλτέζος
Δικηγόρος Παρ’Αρείω Πάγω
Πρόεδρος Περιφερειακής Οργάνωσης
Πελοποννήσου Νέας Δημοκρατίας
