Ὁ Ἰμπραὴμ πασσᾶς ἔφθασε στὴν Τρίπολη στὶς 10 Ἰουνίου (23 Ἰουνίου) τοῦ1825. Σχεδὸν ἀμέσως προετοίμαστε τὸ στράτευμά του γιὰ μίαν ταχυτάτη ἐπίθεσι στὴν Ἀργολίδα, εὐελπιστῶντας, λόγῳ αἰφνιδιασμοῦ, νὰ καταλάβῃ τὶς τελευταῖες περιοχὲς ποὺ κατεῖχαν Ἕλληνες.
Στὴν πορεία του ἀπὸ τὴν Μεσσηνία γιὰ τὴν Τρίπολι ἀντιμετώπισε δύο φορὲς τοὺς Ἕλληνες. Μία στὸ Μανιάκι, μὲ τὸν Παπαφλέσσα, στὶς 20 Μαΐου (2 Ἰουνίου) 1825, καὶ ἄλλη μία στὴν Τραμπάλα, στὶς 4 Ἰουνίου (17 Ἰουνίου). Καὶ τὶς δύο φορὲς νικηφόρα, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ ἑλληνικοὶ πληθυσμοὶ ἔντρομοι νὰ πασχίζουν ἤ νὰ ἀποτραβηχθοῦν στὰ ὀρεινὰ σπήλαια ἤ νὰ προσκυνήσουν.
Στὶς 13 Ἰουνίου (26 Ἰουνίου) ὅμως στοὺς Μύλους, ἐδόθῃ μία ἀποφασιστικὴ μάχη, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Δημήτριο Ὑψηλάντη, ἡ ὁποία ἀνέκοψε οὐσιαστικῶς τὴν ὁρμὴ τῶν στρατευμάτων τοῦ Ἰμπραῆμ, θέτοντας τοὺς Αἰγυπτίους πλέον ἐν ἀμύνῃ καὶ τοὺς Ἕλληνες ἐκ νέου εἰς θέσιν Ἐλευθέρου ἀγωνιζομένου. Διότι βάσει τῶν τελευταίων γεγονότων οἱ Ἕλληνες παρὰ λίγο νὰ χάσουν τὴν ὅποιαν πεποίθησιν εἶχον δημιουργήσῃ, ἀναφορικῶς μὲ τὴν ἱκανότητά τους νὰ διεκδικήσουν καὶ νὰ διατηρήσουν τὴν ἐλευθερία τους.
Ἡ μάχη τῶν Μύλων λοιπὸν ἦτο καθοριστικὴ καὶ ἔθεσε νέες βάσεις στὶς σχέσεις Ἑλλήνων καὶ Αἰγυπτίων.
Οἱ Ἕλληνες γιὰ μίαν ἀκόμη φορὰ στέκονταν ὀρθοὶ ἐμπρὸς στὸν ἐπίδοξο καταπατητή τους.
Ὁ Ἰμπραὴμ ὅμως δὲν μποροῦσε νὰ ἀποδεκθῇ τόσο εὔκολα τὴν ἧττα του.
Ἔχοντας διασπάσῃ τὸ στράτευμά του σὲ τρία τμήματα, μὲ τὰ δύο ἐξ αὐτῶν νὰ ἐπιπίπτουν κατὰ τοῦ στρατοπέδου τῶν Μύλων, ἀνέμενε στὸΚεφαλάρι τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ τρίτου τμήματος, ποὺ εἶχε ἀποσταλῇ στὸν Ἀργολικὸ κάμπο. Ὅμως τὰ συμπεράσματα ποὺ ἐξήγαγε ἦταν πὼς ἐὰν δὲν μποροῦσε νὰ πάρῃ τὸ Ναύπλιον, ὁ Ἀργολικὸς κάμπος θὰ ἐπιδροῦσε στὸ στράτευμά του μὲ τὸν ἴδιον καταστροφικὸ τρόπο ποὺ ἐπέδρασε ἐπὶ τῶν στρατευμάτων τοῦ Δράμαλη.
Ταὐτοχρόνως διενεργοῦσαν μικρὲς ἤ μεγάλες ἐπιθέσες τὰ στοὺς Μύλους στρατιωτικά του τμήματα, μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ κάμψουν τὴν ἄμυνα τῶν Ἑλλήνων. Οὐσιαστικότερος ὅμως στόχος του ἦτο νὰ ἀνοίξῃ ἡ δίοδος πρὸς τὴν Κόρινθο, πρὸ κειμένου νὰ ἀπελευθερώσῃ τοὺς δρόμους καὶ νὰ ἀνοίξῃ τὶς συγκοινωνίες, γιὰ δική του διευκόλυνσι. Ὅλην τὴν ἡμέρα τῆς14ης Ἰουνίου (17ης Ἰουνίου) τὰ στρατιωτικά του σώματα διενεργοῦσαν μικρὲς ἤ μεγάλες ἐπιθέσεις κατὰ τοῦ στρατοπέδου τῶν Μύλων κυρίως, ἀλλὰ κι ὁπουδήποτε ἀλλοῦ συναντοῦσαν Ἕλληνες.
Στὶς ἀνιχνευτικὲς πορεῖες ἐπίσης ποὺ διεξήγαγαν οἱ ἀπεσταλμένοι του διεπίστωσαν πὼς οἱ Ἕλληνες θὰ πολεμοῦσαν σὲ ὅποιαν δίοδο ἤ στενωπὸ ἤ πέρασμα θὰ τοὺς ἐπιτρεπόταν. Ἀποτέλεσμα αὐτοῦ ἦταν νὰ μὴν ἐπιχειρήσουν διόλου τὴν σύγκρουσι μὲ τμήματα τῶν Ἑλλήνων ὁπλαρχηγῶν στὰ Δερβενάκια, ἐνθυμούμενοι τὸ πάθημα τῆς στρατιᾶς τοῦ Μαχμοῦτ πασσᾶ, ἤ Δράμαλη, ἐπίσης.
Ὁ Ἰμπραὴμ τελικῶς ἀπεχώρησε ἀπὸ τὴν Ἀργολικὴ ἐπαρχία στὶς 15 Ἰουνίου (28 Ἰουνίου) ἔχοντας βαθυτάτη ἐπίγνωσι τῆς ἀδυναμίας του νὰ ἀντιμετωπίσῃ μὲ τοὺς προσφιλεῖς του τρόπους, γιὰ τὴν ὥρα, τοὺς Ἕλληνες ὁπλαρχηγούς.
Ἡ νίκη τῶν Μύλων λειτούργησε διπλά. Ἀφ΄ ἑνὸς ἐμψύχωνε τοὺς Ἕλληνες κι ἀφ΄ ἑτέρου ἀπέκοβε τὸν Ἰμπραὴμ ἀπὸ τὴν ὁλοκλήρωσι τῶν σχεδίων του γιὰ τὴν ὑφαρπαγὴ τῆς Πελοποννήσου, ὥς ἀνταμοιβή του, κατὰ τὶς συμφωνίες του, μὲ τὸν σουλτάνο.
Φιλονόη.
Ἔχοντας διασπάσῃ τὸ στράτευμά του σὲ τρία τμήματα, μὲ τὰ δύο ἐξ αὐτῶν νὰ ἐπιπίπτουν κατὰ τοῦ στρατοπέδου τῶν Μύλων, ἀνέμενε στὸΚεφαλάρι τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ τρίτου τμήματος, ποὺ εἶχε ἀποσταλῇ στὸν Ἀργολικὸ κάμπο. Ὅμως τὰ συμπεράσματα ποὺ ἐξήγαγε ἦταν πὼς ἐὰν δὲν μποροῦσε νὰ πάρῃ τὸ Ναύπλιον, ὁ Ἀργολικὸς κάμπος θὰ ἐπιδροῦσε στὸ στράτευμά του μὲ τὸν ἴδιον καταστροφικὸ τρόπο ποὺ ἐπέδρασε ἐπὶ τῶν στρατευμάτων τοῦ Δράμαλη.
Ταὐτοχρόνως διενεργοῦσαν μικρὲς ἤ μεγάλες ἐπιθέσες τὰ στοὺς Μύλους στρατιωτικά του τμήματα, μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ κάμψουν τὴν ἄμυνα τῶν Ἑλλήνων. Οὐσιαστικότερος ὅμως στόχος του ἦτο νὰ ἀνοίξῃ ἡ δίοδος πρὸς τὴν Κόρινθο, πρὸ κειμένου νὰ ἀπελευθερώσῃ τοὺς δρόμους καὶ νὰ ἀνοίξῃ τὶς συγκοινωνίες, γιὰ δική του διευκόλυνσι. Ὅλην τὴν ἡμέρα τῆς14ης Ἰουνίου (17ης Ἰουνίου) τὰ στρατιωτικά του σώματα διενεργοῦσαν μικρὲς ἤ μεγάλες ἐπιθέσεις κατὰ τοῦ στρατοπέδου τῶν Μύλων κυρίως, ἀλλὰ κι ὁπουδήποτε ἀλλοῦ συναντοῦσαν Ἕλληνες.
Στὶς ἀνιχνευτικὲς πορεῖες ἐπίσης ποὺ διεξήγαγαν οἱ ἀπεσταλμένοι του διεπίστωσαν πὼς οἱ Ἕλληνες θὰ πολεμοῦσαν σὲ ὅποιαν δίοδο ἤ στενωπὸ ἤ πέρασμα θὰ τοὺς ἐπιτρεπόταν. Ἀποτέλεσμα αὐτοῦ ἦταν νὰ μὴν ἐπιχειρήσουν διόλου τὴν σύγκρουσι μὲ τμήματα τῶν Ἑλλήνων ὁπλαρχηγῶν στὰ Δερβενάκια, ἐνθυμούμενοι τὸ πάθημα τῆς στρατιᾶς τοῦ Μαχμοῦτ πασσᾶ, ἤ Δράμαλη, ἐπίσης.
Ὁ Ἰμπραὴμ τελικῶς ἀπεχώρησε ἀπὸ τὴν Ἀργολικὴ ἐπαρχία στὶς 15 Ἰουνίου (28 Ἰουνίου) ἔχοντας βαθυτάτη ἐπίγνωσι τῆς ἀδυναμίας του νὰ ἀντιμετωπίσῃ μὲ τοὺς προσφιλεῖς του τρόπους, γιὰ τὴν ὥρα, τοὺς Ἕλληνες ὁπλαρχηγούς.
Ἡ νίκη τῶν Μύλων λειτούργησε διπλά. Ἀφ΄ ἑνὸς ἐμψύχωνε τοὺς Ἕλληνες κι ἀφ΄ ἑτέρου ἀπέκοβε τὸν Ἰμπραὴμ ἀπὸ τὴν ὁλοκλήρωσι τῶν σχεδίων του γιὰ τὴν ὑφαρπαγὴ τῆς Πελοποννήσου, ὥς ἀνταμοιβή του, κατὰ τὶς συμφωνίες του, μὲ τὸν σουλτάνο.
Φιλονόη.
