Ο Σύνδεσμος Εφέδρων Αξιωματικών Αργολίδας σε συνεργασία με το Σύνδεσμο Πολ. Συνταξιούχων Ναυπλίου πραγματοποίησαν προσκυνηματική εκδρομή στη Βόρεια Ήπειρο από τις 26 έως τις 30 Μαϊου.
Στόχος να γνωρίσουμε τα ελληνόφωνα χωριά, να επισκεφτούμε το ελληνικό σχολείο Χιμάρας ακολουθώντας τα βήματα του Πατροκοσμά, να προσκυνήσουμε και να τιμήσουμε τους νεκρούς στο στρατιωτικό νεκροταφείο στους Βουλιαράτες, να προσευχηθούμε σε ελληνοορθόδοξες εκκλησίες.
Λίγο πιο έξω από τη Χιμάρα στο κτήμα της οικογένειας Μπρίγκου βρίσκεται σήμερα το μνήμα έξι στρατιωτών που σκοτώθηκαν εκεί λίγο έξω από την αυλή τους ανάμεσα στα λιόδεντρα. Επί καθεστώτος Χότζα η οικογένεια αρνήθηκε να υποδείξει στις αλβανικές αρχές που ήταν θαμμένοι και ας απειλήθηκαν τα μέλη της κι ας τιμωρήθηκαν με φυλακίσεις. Η Ερμιόνη Μπρίγκου 86 ετών σήμερα, 9χρονο κοριτσάκι τότε, έδιωχνε τους Αλβανούς αστυνομικούς λέγοντας: «έ, μο διάλε, τράβα το δρόμο σου, εγώ τους νεκρούς μου δεν θα τους προδώσω». Και στους νεκρούς μίλαγε με το όνομά τους στον καθένα. «Ε, με λέτε, δεν καταλαβαίνουν οι νεκροί». Δύο από αυτούς ήταν από το γειτονικό χωριό Κοντόσταβλος, σήμερα αρχαίες Κλεωνές.
Την Κυριακή 28 Μαϊου εκκλησιαστήκαμε στο Αργυρόκαστρο στο νεοανεγερθέντα λαμπρό καθεδρικό ναό της Αναστάσεως προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίου Αργυροκάστρου κ.κ. Δημητρίου πλαισιωμένου από κληρικούς. Μετά το τέλος της θείας λειτουργίας μας καλωσόρισε σε χώρο του γειτονικού σχολικού συγκροτήματος (131 μαθητές), μας ευλόγησε και αγαλλίασε την ψυχή μας με τα σύντομα βαθυστόχαστα λόγια του. Ευγενικές μαθήτριες μας κέρασαν καφέ και γλυκίσματα.
Λίγα μόλις χιλιόμετρα μετά το μεθοριακό φυλάκιο της Κακαβιάς βρίσκεται το χωριό Βουλιαράτες. Γυρνώντας λίγο πίσω φτάσαμε στο χωριό αυτό όπου βρίσκεται το ελληνικό στρατιωτικό νεκροταφείο με αναγνωρισμένους και μη πεσόντες του έπους ’40 – 41. Το διατήρησαν οι κάτοικοι με αξιοθαύμαστο τρόπο και με τη βοήθεια του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου το 1999 οι τάφοι έγιναν μαρμάρινοι και σε πολλούς από αυτούς αναγνωρισμένους μπήκαν ονόματα και φωτογραφίες. Οι νεκροί του ’40 περίμεναν πολύ. Και πολλοί ακόμα περιμένουν (8.000) περίπου ήρωες νεκροί της ματωμένης ρωμιοσύνης χωρίς αναγνώριση και χωρίς τάφο.
Στο μικρό ναό του νεκροταφείου της Αγίας Σκέπης ο Σύνδεσμος Εφέδρων φρόντισε να γίνει επιμνημόσυνη δέηση με ιερέα και σκεπασμένη με την ελληνική σημαία λάρνακα με οστά. Όλοι ήμασταν δακρυσμένοι. Αιωνία η μνήμη σ’ αυτούς τους ήρωες ελευθερωτές, θεόρατους γίγαντες. Κατάθεση στεφάνων στο μνημείο στην άκρη του νεκροταφείου, ενός λεπτού σιγή και ο εθνικός ύμνος ψαλμένος από όλους με συγκίνηση και εθνική υπερηφάνεια.
Πάλι στο δρόμο προς Αργυρόκαστρο. Δελβιτσάνη, καθαρά ελληνόφωνο χωριό. Πάλι το «ΚΑΛΩΣ ΟΡΙΣΑΤΕ». Και όταν περάσαμε το Αργυρόκαστρο λίγο πριν το Τεπελένι και φτάσαμε στη συμβολή του Δρίνου με τον Αώο είδαμε από μικρή απόσταση το 731 ύψωμα και την Κλεισούρα, όπου έγιναν οι φονικότερες μάχες. Εκεί ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος έχει ανοικοδομήσει εξαρχής το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου και έχει φτιάξει το ν εκροταφείο όπου θα ταφούν εκατοντάδες ακόμα άταφοι νεκροί.
Το έργο βέβαια του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου είναι πολύ μεγάλο και η ανοικοδόμηση εκατοντάδων ναών και κτιρίων καθώς και η επισκευή παλιών κατεστραμμένων ναών και μοναστηριών μοναδική. Τελευταία προσκυνήσαμε στον μεγαλοπρεπή ναό της Αναστάσεως στα Τίρανα.
Αναφερθήκαμε μόνο σε κάποιες στιγμές αυτής της εκδρομής. Κλείνοντας θα θέλαμε να κρατήσουμε και για την προσωπική, αλλά και για την εθνική μας υπόσταση ως παρακαταθήκη τα λόγια του Αναστασίου: «Όταν μας πετροβολούν, εμείς χρησιμοποιούμε τις πέτρες για να χτίσουμε».
Θερμή ευχαρίστηση στο σεμνό Πρόεδρο κ. Γ. Παϊβανά των Εφέδρων Αξ/κών Αργολίδος και τον δραστήριο Γ. Γραμματέα κ. Σωκράτη Διδασκάλου για την ευκαιρία που μας έδωσαν οργανώνοντας αυτή την εκδρομή.
