Από τη σκοπιά τους, βέβαια, τα πράγματα δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού για την απόφαση του Γιούρογκρουπ έχουν ήδη βγάλει την «ετυμηγορία» τους οι άμεσα ενδιαφερόμενοι: Ο ΣΕΒ, οι τραπεζίτες και τα υπόλοιπα τμήματα του κεφαλαίου, που τη χαιρέτισαν ως μια ιδιαίτερα θετική εξέλιξη για τα συμφέροντά τους.
Όλοι αυτοί σημειώνουν με έμφαση ότι «καθαρίζει» πλέον ο διάδρομος για την ανάκαμψη και ταυτόχρονα εμπεδώνονται η εργασιακή ζούγκλα και όλα τα υπόλοιπα μέτρα υπέρ του κεφαλαίου, που τονώνουν την «εμπιστοσύνη» των καπιταλιστικών ομίλων για επενδύσεις.
Στην εκτίμηση αυτή δεν διαφωνεί κανένα από τα αστικά κόμματα, όσο κι αν εκφράζουν ενστάσεις για πλευρές των χειρισμών που έκανε η κυβέρνηση στη διάρκεια της διαπραγμάτευσης.
Πάνω στο κοινό έδαφος των «εθνικών στόχων» για το κεφάλαιο, καβγαδίζουν και διαφωνούν για επιμέρους ζητήματα, που συμβάλλουν στη χάραξη πλαστών διαχωριστικών γραμμών, αποπροσανατολίζουν και εγκλωβίζουν το λαό.
Για παράδειγμα, προκειμένου να συντηρήσει το βασικό της επιχείρημα, ότι η κυβέρνηση δεν διαπραγματεύτηκε με επάρκεια και ότι η ίδια θα έκανε αποτελεσματικότερα τη δουλειά, η ΝΔ αξιοποιεί τις δηλώσεις Βέμπερ, του επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, περί «αναξιοπιστίας» και «αναποτελεσματικότητας», με την κυβέρνηση να αντιπαραθέτει τις δηλώσεις Γιούνκερ, για το πόσα πολλά έχουν γίνει επί των ημερών της, προς όφελος βέβαια του κεφαλαίου.
Παρουσιάζει, δηλαδή, τα εύσημα των εταίρων της ως «πιστοποιητικό αξιοπιστίας», αποτελεσματικότητας και προσήλωσης στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής, με τη ΝΔ να κόπτεται ότι η ίδια θα μπορούσε να τα καταφέρει καλύτερα! Αυτός είναι ο καβγάς τους στα αποκαΐδια των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων και αναγκών.
Αλλά και το ΠΑΣΟΚ αυτό που βρίσκει να καταλογίσει στην κυβέρνηση είναι ότι δεν έχει σχέδιο για την επόμενη μέρα και ότι επεδίωξε τη συναίνεση και τη συνεννόηση μετά από τη συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ, με την κυβέρνηση να απαντά ότι το δικό της σχέδιο, που ήδη εφαρμόζει, είναι αυτό που θα βγάλει την Ελλάδα από τα μνημόνια.
Η ουσία είναι ότι το κλείσιμο της «αξιολόγησης» ήταν κοινός στόχος όλων, ακριβώς επειδή ήταν στόχος του κεφαλαίου. Και η αποδοχή αυτού του στόχου σημαίνει συμφωνία στα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα, ως προϋπόθεση για την ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, με μνημόνια διαρκείας για το λαό και συνεχή αντεργατικά μέτρα.
Οι τσακωμοί, οι ατάκες, η συζήτηση για τα «αποτελεσματικά μείγματα διαχείρισης» και τα σενάρια για το χρέος είναι το δέντρο πίσω από το οποίο πάνε να κρύψουν το δάσος των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, της οργάνωσης της οικονομίας με κριτήριο το κέρδος των λίγων από την εκμετάλλευση των πολλών. Θέλουν να κρύψουν ότι το κυνήγι αυτού του κέρδους είναι ασυμβίβαστο με τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και τις ανάγκες.
Ακριβώς αυτά τα ζητήματα είναι που πρέπει να μπουν στο επίκεντρο της συζήτησης και της πάλης του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Ο λαός να διαβάσει πίσω από τις «γραμμές» και τον κουρνιαχτό που σηκώνουν με κάθε ευκαιρία τα κόμματα και οι δυνάμεις του κεφαλαίου. Να δώσει οργανωμένα και συντεταγμένα τη μάχη για την ανάκτηση των απωλειών και την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, μέχρι να ανατρέψει την εξουσία του.
