Παλαίμαχοι και ποδόσφαιρο

Άρθρο του Διονύση Διατσίγκου

Ο ΤΡΑΓΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ του βετεράνου ποδοσφαιριστή στο Κουτσοπόδι κατά τη διάρκεια αγώνα για το πρωτάθλημα ΠΑΛΑΙΜΑΧΩΝ ξανάφερε στην επικαιρότητα ένα μείζον θέμα και επιβεβαίωσε ένα αμείλικτο νόμο. 

Ο αθλητισμός δίνει και διάρκεια και ποιότητα στη ζωή αλλά και παίρνει ζωή.  Δηλαδή ο Αθλητισμός είναι μια ζωογόνος διαδικασία, ακίνδυνη και επωφελής για τους <<διαπιστωμένα>> υγιείς και τους σωστά προετοιμασμένους, και ριψοκίνδυνη και σε κάποιες περιπτώσεις επικίνδυνη για τους απροετοίμαστους και για τους ταλαιπωρημένους από κακές συνήθειες οργανισμούς (καθιστικός τρόπος ζωής, ανθυγιεινή διατροφή και παχυσαρκία, κάπνισμα, άγχος κλπ.). Μόνο που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν ή ξεχνούν αυτόν τον κανόνα. Θεωρούν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα να κλωτσάει κανείς το τόπι, ανεξάρτητα από την ηλικία, τις συνθήκες (κατάσταση γηπέδων, ώρες διεξαγωγής, επίπεδο αντιπάλων κ.α.) και τη φυσική του προετοιμασία, το αθλητικό του background κυρίως όμως χωρίς τον εντελώς απαραίτητο ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΟ ΙΑΤΡΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ.

            

Επίσης μια επικίνδυνη παρεξήγηση, ένα ζωτικό λάθος που κάνουν πολλοί είναι να ταυτίζουν – σε τέτοιους αγώνες παλαιμάχων – τον ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ αθλητισμό (επίσημα πρωταθλήματα) με τις εκδηλώσεις και τις δραστηριότητες που αφορούν στο ΜΑΖΙΚΟ αθλητισμό όπου πρέπει να εντάσσονται και τα τουρνουά των ΠΑΛΑΙΜΑΧΩΝ. Με άλλα λόγια μπορεί ο γιατρός να συμβουλεύει ακόμα και σε ένα καρδιοπαθή ότι πρέπει να γυμνάζεται, ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν εννοεί ότι μπορεί εντελώς ανεξέλεγκτα να παίζει μπάλα, μπάσκετ ή πόλο αλλά και ενικά να κάνει κάποιο σπόρ. Γιατί στις δραστηριότητες αυτές αναπτύσσεται τόση και τέτοια ένταση (ψυχική και οργανική) που δεν μπορεί να ελεγχθεί. Όταν για παράδειγμα ο παλαίμαχος και με περιττά κιλά αγωνιζόμενος παίκτης <<μπουκάρει>> για να κάνει γκολ δε σκέφτεται ότι πραγματοποιεί μια μέγιστη προσπάθεια. Ότι το στροφόμετρο της καρδιάς του χτυπάει κόκκινο.

            

Κατά συνέπεια χρειάζεται πολλή προσοχή και μέτρο γιατί οι αθλοπαιδιές όπως είναι το ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ εύκολα μπορούν να παρασύρουν τον ασκούμενο πέρα από τη γραμμή της ασφαλούς γύμνασης και έτσι για άτομα μέσης και προχωρημένης ηλικίας, απροετοίμαστους και παχύσαρκους, ενδεχομένως δε με προβλήματα υγείας που πολύ πιθανόν αγνοούν ή υποτιμούν, η συμμετοχή σε αυτές τις δραστηριότητες ορισμένες φορές μπορεί να κρύβει κινδύνους που σε κάποιες λίγες περιπτώσεις ίσως δυστυχώς αποδειχθούν θανάσιμοι.

            

Ωστόσο και παρ’όλα αυτά θα είναι από ανούσιο έως οδυνηρό λάθος, λόγω ακριβώς των επιφυλάξεων που αναφέρθηκαν, να οδηγηθούμε στην άλλη άκρη δηλ. στην κατάργησή τους. Προφανώς <<όταν πονάει το δόντι δεν κόβουμε το κεφάλι>>. Άλλωστε είναι τόσα πολλά αλλά και τόσο σημαντικά τα ΟΦΕΛΗ από τη συμμέτοχή σε τέτοιες εκδηλώσεις αυτών των πληθυσμιακών ομάδων που τους βγάζουν από τη ραστώνη, το άγχος και την ακινησία της καθημερινότητας ώστε θα είναι είτα ανόητο είτε ανεύθυνο να σκεφτεί κανείς την απαξίωση και την ακύρωσή τους.  Επιγραμματικά να επισημάνουμε τη βιολογική βελτίωση, την ψυχολογική εκτόνωση, την αγχολυτική επίδραση, την κοινωνικότητα (δημιουργούνται παρέες, γίνονται ανταμώματα), τη συγκινησιακή φόρτιση, τη συναισθηματική αναπόληση (ξυπνάνε θύμησες), και τόσα άλλα που προσφέρουν τέτοιου είδους πρωταθλήματα, τουρνουά, φιλικά παιχνίδια αλλά και παιχνίδια με ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ όπου εκτός των άλλων βρίσκει ουσιαστικό περιεχόμενο και η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.

            

Πραγματικά αξίζει να παρακολουθήσει κανείς το φίλο μου το Χρήστο (ΨΥΧΑ) να φοράει τα φαρδιά αθλητικά του σορτσάκια και να απλώνει τη χάρη και τον ενθουσιασμό του στους αγωνιστικούς χώρους «παίζοντας σα μικρό παιδί»  Επίσης εύκολα μπορεί να κατανοήσει κανείς, πόσο απολαμβάνει αυτά τα παιχνίδια από την προσμονή και τη λαχτάρα που τα περιμένει, αλλά και από τα καυγαδάκια, τις συζητήσεις, τα αλληλοπειράγματα, τις ατάκες, τα γέλια αλλά και τα «τσιμπούσια» που ακολουθούν τόσο με συμπαίκτες όσο (και αυτό είναι το σημαντικό) και με αντιπάλους.

            

Συμπερασματικά λοιπόν ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ και όχι απλά πρέπει αλλά ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ οι βετεράνοι αθλητές να παίρνουν μέρος σε αγωνιστικές δραστηριότητες και είναι πραγματικά απογοητευτικό μπροστά σε ένα άτυχο συμβάν (έστω και τραγικό…) από επιπολαιότητα και κυρίως ανευθυνότητα καταφεύγουμε στις εύκολες μα όχι στις καλύτερες και δημιουργικές λύσεις.

Άλλωστε τέτοια θλιβερά και ανεπιθύμητα περιστατικά μπορούν και συμβαίνουνε ακόμα και στους πιο άρτια προετοιμασμένους και μάλιστα εν ενεργεία αθλητές-ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται σε άριστες συνήθως συνθήκες. Μόλις πρόσφατα συγκλονιστήκαμε ΟΛΟΙ μας από το θάνατο ενός «top class» ποδοσφαιριστή του ΣΕΙΚ ΤΙΟΤΕ (32 χρονών …) που κατέρρευσε κατά τη διάρκεια μιας προπόνησης ούτε καν σε αγώνα. Ασφαλώς και μπορεί να ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για τις ΑΙΤΙΕΣ που προκάλεσαν ένα τόσο τραγικό γεγονός και προφανώς οι αρμόδιοι  - υπεύθυνοι πρέπει να προβληματιστούν και να πάρουν αποφάσεις έτσι ώστε οι αθλητές που κάνουν πρωταθλητισμό να μην οδηγούνται στην εξάντληση και στη βιολογική εξόντωση τους κυνηγώντας τη ΔΟΞΑ. Ωστόσο δεν πρέπει ούτε καν να σκεφτεί κανείς στα σοβαρά ότι μπροστά στο πιο ανεπιθύμητο και στενάχωρο ανθρώπινο γεγονός (το θάνατο) η απάντηση μπορεί να’ναι η διακοπή της δραστηριότητας που προκάλεσε την άτυχη στιγμή, πολύ περισσότερο δε όταν αφορά την αθλητική  δραστηριότητα που συμβάλλει όσο καμία άλλη στην ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΥΓΕΙΑ.

            

Γι’αυτό αν και όταν συμβεί κάτι τέτοιο ή θα πρέπει να διακατέχεσαι από μια παροιμιώδη άγνοια ή να διακρίνεσαι από υπερβάλλουσα έπαρση ή να μην έχεις καμία διάθεση  για ανάληψη ευθυνών δηλ. σε απλά ελληνικά να μη θέλεις να βάλεις μπελάδες στο κεφάλι σου… Βέβαια η απορία είναι γιατί παίρνεις την πρωτοβουλία, διοργανώνεις ή ξεκινάς ένα τέτοιου είδους τουρνουά χωρίς μάλιστα να παίρνεις τις αναγκαίες πρόνοιες για την όσο το δυνατό ασφαλέστερη διεξαγωγή του; Εν κατακλείδι το μεγάλο ζητούμενο για τη διοργάνωση αγώνων που συμμετέχουν παλαίμαχοι αθλητές δεν είναι ή δε μπορεί να είναι για το ΑΝ αλλά για το ΠΩΣ πρέπει να γίνονται.

             

Έτσι λοιπόν εκείνο που έχει εξαιρετική σημασία  είναι το πλαίσιο, οι προϋποθέσεις, οι συνθήκες, η ατμόσφαιρα, τα κίνητρα και οι στόχοι που προγραμματίζονται και πραγματοποιούνται αυτά τα τουρνουά των ΠΑΛΑΙΜΑΧΩΝ. Το κρισιμότερο όμως θέμα είναι ότι αυτά τα δεδομένα θα πρέπει να’ναι σύμφωνα με τη ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ που λειτουργεί ο ΜΑΖΙΚΟΣ και όχι ο ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ.

           

Και γι’αυτό ακριβώς την ευθύνη και την πρωτοβουλία για τη διεξαγωγή τέτοιων εκδηλώσεων θα πρέπει να την έχουν οι ΟΤΑ (ταιριάζει απόλυτα στους στόχους και τις αρμοδιότητές των) ή επαγγελματικές ενώσεις ή εργατικά κέντρα (χαρακτηριστικό παράδειγμα τα πρωταθλήματα ΤΥΠΟΥ…) ή πολιτιστικά κέντρα,  ακόμη (όσο και αν προκαλέσει έκπληξη σε κάποιους …) και εκκλησιαστικές οργανώσεις. Πραγματικά αξίζει να επισημανθεί ότι αυτές τις μέρες έγινε ο ΤΕΛΙΚΟΣ του Πρωταθλήματος ποδοσφαίρου των ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ της περιοχής (Δευτέρα 19-6-17 ΔΑΚ ΝΑΥΠΛΙΟΥ)που οργανώθηκαν προφανώς από εκπροσώπους αλλά και από ανθρώπους που είναι κοντά στην ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

            

Ύστερα απ’όλα αυτά νομίζω ότι γίνεται απολύτως σαφές πως οι Αθλητικές Ενώσεις και οι Ομοσπονδίες έχουν την αποκλειστική ευθύνη και τις αρμοδιότητες για τις εκδηλώσεις και τις δραστηριότατες που αφορούν στον ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ, στην οργάνωση δηλ. αγώνων και πρωταθλημάτων όπου κυρίαρχη και πολλές φορές μοναδική επιδίωξη είναι η ΝΙΚΗ, η πρωτιά οι διακρίσεις και οι τίτλοι. Αντίθετα με το ΜΑΖΙΚΟ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ (όπου εντάσσονται και οι αγώνες ΠΑΛΑΙΜΑΧΩΝ …) ο επιδιωκόμενος στόχος είναι η ΧΑΡΑ και τα οφέλη που προκύπτουν από τη ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ και μόνο στην αθλητική δραστηριότητα.

            

Γι’αυτό και δεν διεξάγονται πανελλήνια πρωταθλήματα ΠΑΛΑΙΜΑΧΩΝ που να έχουν οργανωθεί από αντίστοιχες Αθλητικές Ομοσπονδίες. Επίσης γι’αυτό σε Λαϊκούς δρόμους, Μαραθώνιους κλπ. που πραγματοποιούνται με κύριο στόχο την κατά το δυνατό μεγαλύτερη συμμετοχή του κόσμου, την πρωτοβουλία και την οργανωτική ευθύνη την έχουν οι Ο.Τ.Α. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΝΑΥΠΛΙΟΥ που διεξάγεται τα τελευταία χρόνια με τεράστια –ως προς τη συμμετοχή και όχι μόνο – επιτυχία και όπου το κύριο βάρος επωμίζεται ο ΔΗΜΟΣ της πόλης μας κινητοποιώντας και συνεργαζόμενος βέβαια με επιμέρους φορείς όπως λ.χ. με την αντίστοιχη Αθλητική ομοσπονδία -  ΣΕΓΑΣ, τις υπηρεσίες ΥΓΕΙΑΣ, τις Αστυνομικές Αρχές κ.α. Επομένως θα πρέπει να θεωρείται αυτονόητο ότι σ’αυτές τις αθλητικές εκδηλώσεις που στοχεύουν στη ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ και μέσω αυτών στην καλύτερη ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ και οι αθλητικές ΕΝΩΣΕΙΣ και οι αθλητικές ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ μπορούν και πρέπει να εμπλέκονται ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΑ μεν ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ όμως γιατί διαθέτουν ΕΜΠΕΙΡΙΑ, ΤΕΧΝΟΓΝΩΣΙΑ, ΤΕΧΝΙΚΑ ΜΕΣΑ αλλά και ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥΣ ΠΟΡΟΥΣ (Κριτές , Διαιτητές κ.ο.κ.) που κανένας άλλος φορέας δεν μπορεί να προσφέρει σε τομείς που έχουν να κάνουν με το οργανωτικό και το κανονιστικό πλαίσιο διεξαγωγής αθλητικών αγώνων και εκδηλώσεων γενικότερα.

           

 Ωστόσο επειδή αρκετές από τις σκέψεις και απόψεις που αναφέρθηκαν, μπορεί να ακούγονται ως πολύ θεωρητικές γι’αυτό στο επίλογο του σημερινού μας άρθρου, επισημαίνουμε ορισμένες προτάσεις – προϋποθέσεις που κατά την προσωπική μας εκτίμηση αν ισχύσουν μπορούν αφενός να ελαχιστοποιήσουν τους κινδύνους (να μηδενιστούν νομοτελειακά αποκλείεται …) και αφετέρου μπορούν να πολλαπλασιάσουν τα ΟΦΕΛΗ από τη συμμετοχή βετεράνων ποδοσφαιριστών σε τουρνουά και ειδικά πρωταθλήματα ΠΑΛΑΙΜΑΧΩΝ.

·         Πριν απ’όλα απαραίτητη προϋπόθεση για τη συμμετοχή, είναι η ύπαρξη και η συμπλήρωση ΕΙΔΙΚΟΥ ΕΝΤΥΠΟΥ με τα προσωπικά στοιχεία (απαραίτητα ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ και ακριβής ημερομηνία γέννησης) μαζί με φωτογραφία (σφραγισμένη για την ταυτοπροσωπία) όπως επίσης και τη σφραγίδα του φορέα που έχει την ευθύνη της διοργάνωσης. Αλλά το πιο σημαντικό˙ το έντυπο αυτό θα συνοδεύεται ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ από δυο προαπαιτούμενα δηλ. από καρδιογράφημα και Γενικές εξετάσεις (check up) που θα έχουν πραγματοποιηθεί  στο πολύ πρόσφατο παρελθόν (τουλάχιστον κατά το τελευταίο εξάμηνο …). Επί της ουσίας μιλάμε για ένα ατυπο ΔΕΛΤΙΟ ΥΓΕΙΑΣ για μια «ΠΡΑΣΙΝΗ ΚΑΡΤΑ» συμμετοχής αλλά  με ουσιαστικό περιεχόμενο όσον αφορά στον ΠΡΟΛΗΠΤΚΟ ΕΛΕΓΧΟ. Ακόμα, αυτή η δεσμευτική προϋπόθεση, μπορεί να αποδειχθεί εν τέλει και ευεργετική, αφού είναι τόση και τέτοια η λαχτάρα και η επιθυμία αυτών των ανθρώπων για να «παίξουν», να ξαναθυμηθούν, που θα αποτελέσει ένα σημαντικό κίνητρο έτσι ώστε να οδηγηθούν σε μια διαδικασία ενός αξιόπιστου ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ και ο οποίος μπορεί να αποβεί σωτήριος … με δεδομένο μάλιστα ότι συνήθως στην καθημερινότητά τους τον παραμελούν (βλέπε ετήσιο check up) με ό,τι αυτό συνεπάγεται … γιατί όταν αρχίσουν να χτυπούν τα «καμπανάκια» μπορεί να’ναι ήδη αργά. Είναι γνωστό εξάλλου και ισχύει ως αξίωμα ότι στα θέματα ΥΓΕΙΑΣ είναι ασυγκρίτως ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙΣ.

·         Τα τουρνουά και τα πρωταθλήματα ΠΑΛΑΙΜΑΧΩΝ θα πρέπει να διεξάγονται κατά ΗΛΙΚΙΑΚΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ πχ. κ. 40-50 χρ., κ. 50-60 χρ. κ.ο.κ. Δε νομίζω ότι χρειάζεται καν να εξηγήσουμε γιατί δεν είναι σωστό (ηθικά και επιστημονικά) ένας εξηντάρης να ανταγωνίζεται με ένα σαραντάρη. Προσοχή μια τέτοια κατηγοριοποίηση προφανώς και δε μπορεί να ισχύει σ’ένα και μόνο παιχνίδι με φιλανθρωπικό, επετειακό ή και φιλικό χαρακτήρα όπου και πρωταγωνιστεί η κοινωνική και όχι η αθλητική διάσταση της εκδήλωσης και επομένως όλα μπορούν να γίνονται πιο χαλαρά και χωρίς περιορισμούς και κανονιστικές διατάξεις που είναι σωστό να τίθενται όμως (βλέπε προκηρύξεις…) σε σειρά αλλεπάλληλων αγώνων ενός τουρνουά ή ενός πρωταθλήματος.

·         Επίσης, σε πρωταθλήματα ΠΑΛΑΙΜΑΧΩΝ δεν πρέπει να κρατούνται, ούτε πρέπει να δημοσιοποιούνται επίσημες βαθμολογίες, πολύ περισσότερο δεν πρέπει να ανακηρύσσεται πρωταθλητής. Με τη μίξη ωστόσο των αγώνων και σε «ειδική» εκδήλωση θα απονέμονται αναμνηστικά διπλώματα και μετάλλια σε όλους τους παίκτες ενώ σε όλες τις ομάδες θα δίνεται κύπελλο. Είναι πολύ σημαντικό να περάσει το μήνυμα ότι όλοι οι αθλητές-ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν είναι ΝΙΚΗΤΕΣ και όλες οι ομάδες είναι ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΕΣ μόνο και μόνο επειδή ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ.

·         Ακόμα αν ο αριθμός των παικτών για τις ομάδες που συμμετέχουν δεν είναι μεγάλος τότε να περιορίζεται η χρονική διάρκεια των αγώνων, ενώ αντίστροφα αν οι συμμετοχές είναι πολλές να τίθεται χρονικό όριο που θα μπορεί να αγωνίζεται ο κάθε παίκτης και σε κάθε περίπτωση πάντα πρέπει να υπάρχει ειδική πρόνοια (στη σχετική προκήρυξη για την υποχρεωτική αγωνιστική παρουσία όλων των ποδοσφαιριστών που δηλώνονται στα φύλλα αγώνων)  δηλαδή ένας προκαθορισμένος ΕΛΑΧΙΣΤΟΣ χρόνος συμμετοχής.

·         Κατ’ ακολουθία ο αριθμός των ΑΛΛΑΓΩΝ στη διάρκεια των παιχνιδιών θα είναι απεριόριστος και η διαδικασία τους θα είναι ΑΝΟΙΚΤΗ. Δηλαδή ένας ποδοσφαιριστής που «βγαίνει» από το παιχνίδι θα μπορεί να «ξαναμπαίνει» (βλέπε ΜΠΑΣΚΕΤ).

·         Τέλος μια εξαιρετικά σημαντική παράμετρος που μειώνει αρκετά τις πιθανότητες για άτυχα και ανεπιθύμητα περιστατικά, είναι και οι ΣΥΝΘΗΚΕΣ διεξαγωγής των συγκεκριμένων αγώνων. Απαιτείται λοιπόν να υπάρχει μέριμνα και φροντίδα (στο μέτρο του δυνατού βέβαια) έτσι ώστε τα παιχνίδια να γίνονται σε γήπεδα που είναι σε σχετικά καλή κατάσταση και μπορούν να προσφέρουν ορισμένες βασικές λειτουργίες. Επίσης, πολύ κρίσιμο και χρήσιμο είναι οι ώρες που ορίζονται για να διεξαχθούν τα παιχνίδια. Πρέπει να είναι οι κατάλληλες για άθληση και κυρίως πρέπει να αποφεύγονται χρονικά διαστήματα όπου αναπτύσσονται υψηλές θερμοκρασίες και έντονη ηλιοφάνεια και ιδιαίτερα γιατί συνήθως τα τουρνουά αυτού του είδους προγραμματίζονται στα τέλη της άνοιξης και τον πρώτο μήνα του καλοκαιριού. Πάνω από όλα και πριν από όλα όμως κρίνεται ως εντελώς απαραίτητη (εκ των ουκ άνευ… ) η πλήρης και ουσιαστική ΙΑΤΡΙΚΗ κάλυψη των αγώνων. Με απλά λόγια δεν γίνεται (δεν ξεκινάει καν…) παιχνίδι χωρίς την παρουσία ΓΙΑΤΡΟΥ, πολλώ δε μάλλον όταν αφορά παιχνίδι ΠΑΛΑΙΜΑΧΩΝ.

            

Ασφαλώς πολλά από όσα αναφέρθηκαν είναι γνωστά και μάλλον αυτονόητα. Ωστόσο, στη σημερινή Ελλάδα τα χαλάμε και δυσκολευόμαστε στα αυτονόητα έχοντας αναγάγει τη «μετάθεση ευθυνών» σε εθνικό σπορ. Έτσι μπροστά στην όποια δυσκολία είτε μας φταίνε οι άλλοι, είτε ακυρώνουμε τη δραστηριότητα, είτε καταργούμε τη δημιουργική απασχόληση, καταφεύγοντας στις εύκολες λύσεις όπως λόγου χάρη να διακόπτουμε ένα πρωτάθλημα του οποίου την ευθύνη και την οργάνωση έχουμε ήδη επωμιστεί αλλά φαίνεται για ορισμένους ανευθυνουπεύθυνους αυτό τους αφορά μόνο όταν – κατά το κοινώς λεγόμενο- πρόκειται να πουλήσουν «μούρη»...

            

Κλείνοντας και συνοψίζοντας επιγραμματικά θα μπορούσαμε να πούμε για το πρωτάθλημα ΠΑΛΑΙΜΑΧΩΝ: ΝΑΙ σε ένα πρωτάθλημα της χαράς, της συμμετοχής, της επικοινωνίας, των ευκαιριών και διεξόδων για άθληση με οργανωμένο και κατά το δυνατόν ασφαλή τρόπο. ΝΑΙ στο χαμένο ρομαντισμό του αθλήματος στη κοινωνική και πολιτιστική διάσταση του ποδοσφαίρου. ΌΧΙ σε ένα πρωτάθλημα της δημιουργίας εντυπώσεων και των δημοσίων σχέσεων, της ικανοποίησης απωθημένων και μικροφιλοδοξιών, των εντάσεων και των ενστάσεων, της πίεσης των προστριβών και διεκδικήσεων, της θεοποίησης της ΝΙΚΗΣ.

ΔΙΟΝ. ΔΙΑΤΣΙΓΚΟΣ