Μαζί εξελίχθηκε και ο ανθρώπινος εγκέφαλος, σαν αποτέλεσμα της εργασίας, αυτής της σκόπιμης δηλαδή δραστηριότητας, με την οποία ο άνθρωπος προσαρμόζει τα αντικείμενα της φύσης και τα κάνει κατάλληλα για την ικανοποίηση των αναγκών του.
Με την εργασία, ο άνθρωπος, έκανε καλύτερη τη ζωή του. Ξεκινώντας από τις κατώτερες κοινωνίες, κάθε φορά, άρχισε να παράγει με την εργασία του, όλο και πιο εξελιγμένα εργαλεία.
Σήμερα, στον 21ο αιώνα, σε μια εποχή, που η τεχνολογία και οι επιστήμες έχουν φτάσει σε τεράστια επίπεδα, όλοι οι λαοί στη γη θα μπορούσαν να ζήσουν, απολαμβάνοντας τα επιτεύγματα, που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει. Παρ’ όλα αυτά η ανθρωπότητα όλο και περισσότερο βυθίζεται σε μια βαρβαρότητα που δεν τη διάλεξε, αλλά την επιβάλλουν εκείνοι που έχουν στα χέρια τους, τα μέσα παραγωγής.
Και αυτό γιατί το καπιταλιστικό σύστημα, που ακόμα επιβιώνει, παρά το ότι έχει σαπίσει και δεν μπορεί πλέον να δώσει τίποτα στους λαούς, μας οδηγεί σε μια σύγχρονη σκλαβιά δίχως τέλος, στη προσπάθειά του, να ανακάμψει την κερδοφορία των μονοπωλίων, που κρατούν μαζί με τα μέσα παραγωγής και τα κλειδιά της οικονομίας.
Έτσι οι μονοπωλιακοί όμιλοι, οι πολυεθνικές, το κεφάλαιο γενικότερα, μέσα από τις συνεχείς κρίσεις του, από τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς του, για το ποιος θα έχει το «πάνω χέρι», καλούν τις κυβερνήσεις όλων των χωρών όπου γης, ανεξάρτητα αν έχουν χρέη ή όχι, και αυτές βεβαίως υλοποιούν, να εφαρμόζουν νόμους που θα ανακάμψουν την κερδοφορία τους.
Τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια, που εδώ και χρόνια κρατούν στα θησαυροφυλάκιά τους, πρέπει να μπουν σε τροχιά κερδοφορίας, νέων επενδύσεων, για νέα συσσώρευση. Όμως αυτό απαιτεί να πατήσουν ξανά, όπως πάντα, στις πλάτες των εργαζόμενων λαών. Γιατί αυτός είναι κύριος νόμος του καπιταλισμού για την ύπαρξή του!
Το θράσος τους, περισσεύει, αφού εδώ και χρόνια, έχουν στρώσει το έδαφος, το προετοίμασαν κατάλληλα, οι κυβερνήσεις της αστικής τάξης, των καπιταλιστών και οι εργοδοτικές συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, η εργατική αριστοκρατία, που με νόθους και δόλιους τρόπους, επικρατούν στο συνδικαλιστικό κίνημα. Κατάφεραν με τις πλάτες των αστικών κυβερνήσεων, που ανεβοκατεβαίνουν, ακόμα και με «αριστερό» πρόσημο, να διώξουν την εργατική τάξη από τα σωματεία. Να τους στείλουν στα σπίτια τους, να μοιρολατρούν, να αδιαφορούν για τη ζωή και τις ανάγκες τους, για το αύριο το δικό τους και των παιδιών τους.
Έτσι και ο δρόμος, για να περάσουν βάρβαρα, αντιλαϊκά μέτρα, που πετσοκόβουν κάθε φορά, ότι απομένει από τα δικαιώματα των εργαζομένων, έμεινε ελεύθερος στις ορέξεις του κεφαλαίου. Όλα όσα οι προηγούμενες γενιές, είχαν κατακτήσει με αγώνες και αίμα, γίνονται «παρανάλωμα του πυρός», που εξαπολύουν όσοι βολεύτηκαν στο μικρόκοσμό τους, υπηρετώντας τους καπιταλιστές και την εξουσία τους. Στρατεύτηκαν κάτω από ξένες σημαίες για την τάξη τους, υπηρετώντας τις απαιτήσεις των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, για την αύξηση και θωράκιση των κερδών τους. Βάλανε και βάζουν τις υπογραφές τους, για να μειωθούν οι μισθοί των εργαζομένων, μιλώντας ακόμα και για «υποκατώτατο μισθό», σαν την «βέλτιστη πρακτική και τόνωση» της ανταγωνιστικότητας και την αύξηση της απασχόλησης των νέων, ουσιαστικά για υποκατώτατη ζωή.
Με μνημόνια ή χωρίς αυτά, επιβάλλονται νέοι φόροι στους εργαζόμενους, για να πληρωθούν τα χρέη των μεγαλοεπιχειρηματιών, παίρνοντας και το τελευταίο ψίχουλο από το αδειανό έτσι κι αλλιώς, τραπέζι του εργαζόμενου λαού, που πελαγοδρομεί μεταξύ ανεργίας και μισοδουλειάς, χάνοντας και την τελευταία ικμάδα αξιοπρέπειας που μπορεί να του έχει απομείνει. Γιατί από πού θα βρει τα χρήματα, για να σωθούν οι καπιταλιστές, όταν η δουλειά με δικαιώματα, φαντάζει όνειρο θερινής νυκτός! Πώς θα καλύψει τις δικές του ανάγκες, που διευρύνονται, με βάση την εξέλιξη της κοινωνίας και την τεχνολογική και επιστημονική άνοδο! Πώς και πότε θα βγει στη σύνταξη όταν του ζητούν να δουλεύει ακόμα και μετά τα 70, με τη μαγκούρα στο χέρι!
Μιλάω για σένα, εργάτη, που δέχτηκες το μεσαίωνα, που χάνεις τη δουλειά σου, που έσκυψες το κεφάλι στα «θέλω» των παράσιτων καπιταλιστών, που ψάχνουν διέξοδο από τη κρίση τους, πατώντας στη ζωή και τα δικαιώματά σου. Που σε στέλνουν στη ανεργία, όταν δε σε χρειάζονται και σε σακατεύουν από την εντατικοποίηση της δουλειάς, όταν σε έχουν ανάγκη.
Μιλάω για σένα νέα και νέε, που στρίμωξες τα όνειρά σου, σε ένα σχολείο που σε εξοντώνει, που δε σε αφήνει να δείξεις τη δύναμή σου και τις ικανότητές σου. Εσύ, που το αίμα σου «βράζει», που σε αλυσοδένουν και σου κλείνουν το στόμα, που σε μεγαλώνουν στα ψεύτικα «παζάρια» του πηγαινέλα μεταξύ υποκατώτατων όρων επιβίωσης και μεγαλεπίβολων επιδιώξεων των μονοπωλίων. Που σου λένε τι θα μάθεις, πώς θα το μάθεις, για να γίνεις αύριο, ένα καλά εκπαιδευμένο κουρδιστό στρατιωτάκι. Για να μην μάθεις να σηκώνεις το κεφάλι από τις μηχανές τους , που σου αλέθουν τα μυαλά, μαζί με τα σκουπίδια τους. Έτσι σε θέλουν για να μπορούν να αυξάνουν τα κέρδη τους! Για να δουλεύεις ήλιο με ήλιο, χωρίς ένσημα, χωρίς ασφάλιση, παίζοντας ακόμα και τη ζωή σου στα ζάρια του κέρδους τους!
Μιλάω για σένα γυναίκα, που σε σέρνουν αλυσοδεμένη, στα μπουντρούμια της αμάθειας, της μοιρολατρίας, του «δε γίνεται τίποτα». Μιας ζωής που δεν την αντέχεις και μιας αξιοπρέπειας που σου απαγορεύουν! Και συ δε μιλάς, και συ ακόμα σωπαίνεις, στην ανάγκη σου να μεγαλώσεις τα παιδιά σου, για να τα δώσεις στο τέλος, βορά στο «μινώταυρο» του κέρδους των επιχειρήσεών τους, είτε για φτηνούς εργάτες στα σύγχρονα «κρεματόρια», είτε για κρέας στα κανόνια τους, όταν αυτοί επιλέγουν να λύσουν «τις διαφορές τους», με τα όπλα! Να λιποθυμάς στα συσκευαστήρια και στα ξενοδοχεία. Να μην μπορείς να βγεις στη σύνταξη και να έχεις για προίκα στο αβέβαιο μέλλον σου, μυοσκελετικά προβλήματα και όχι μόνο! Να σε τρομοκρατούν για να σκύβεις περισσότερο το κεφάλι, γιατί φοβούνται πως αν καταλάβεις, αν νοιώσεις τη δύναμη σου, οι έτσι κι αλλιώς ετοιμόρροποι θρόνοι τους, θα γκρεμιστούν σε μια νύχτα!
Φτάνει όμως! Τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών και των εκμεταλλευομένων δεν είναι ίδια, είναι ασυμφιλίωτα! Όλοι εσείς, όλοι εμείς, οι εργάτες, που χτίζουμε το μέλλον, πρέπει τώρα να ακούσουμε τη δική μας αλήθεια, που μας φωνάζει, μέσα από τους αγώνες της τάξης μας της εργατικής. Αγώνες χρόνων, μέσα από το αίμα εκείνων που πάλεψαν, για τα δίκια της τάξης μας και όσων ακόμα αγωνιζόμαστε για να αλλάξουμε τον κόσμο, όσων δε «βολεύονται» μέσα στη ζούγκλα του καπιταλισμού!
Γιατί όλοι εμείς, που παράγουμε το πλούτο, που χωρίς εμάς «γρανάζι δε γυρνά», πρέπει να ξαναβρούμε την αξιοπρέπεια που μας έκλεψαν και να παλέψουμε για τη ζωή και το δίκιο μας!
Είναι άδικο να αφήνουμε τη δύναμή μας αλυσοδεμένη στη βαρβαρότητα που μας επιβάλλουν. Πρέπει τώρα να βρούμε το θάρρος να τους σταματήσουμε, δεν έχουμε άλλο χρόνο να χαραμίσουμε. Είναι ώρα να σηκώσουμε το κεφάλι! Δεν έχουμε πια τι άλλο να μας πάρουν, τι άλλο να χάσουμε, εκτός από τις αλυσίδες που μας κρατούν ακόμα δεμένους σε μια κοινωνία που σάπισε, που έφαγε τα ψωμιά της.
Να οργανώσουμε τους αγώνες μας εδώ και τώρα, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πόλη και χωριό, για να απαλλαγούμε μια και καλή από κάθε εκμετάλλευση, για να αλλάξουμε την κοινωνία!
Η δικιά μας κοινωνία, ο Σοσιαλισμός - Κομμουνισμός μπορεί να γίνει πραγματικότητα, όσο εμείς κατανοούμε την ανάγκη να το κάνουμε! Γιατί η δικιά μας κοινωνία, δεν έχει εκμετάλλευση, δεν έχει φόβο και δάκρυ, δεν έχει βαρβαρότητα. Στο επίκεντρό της έχει όλους εμάς, τους εργάτες, τους αγρότες, τους μικρούς επαγγελματίες, τις γυναίκες, τη νεολαία, το λαό! Και επειδή τα επιτεύγματά του, τα είδαμε τον 20ο αιώνα, στη Σοβιετική Ένωση, πρέπει να παλέψουμε ώστε να μη γίνουμε δούλοι στον 21ο, να γίνει όλη γη κόκκινη από ζωή και όχι από θάνατο! Εμείς οι ίδιοι μπορούμε να το κάνουμε πραγματικότητα και θα φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό!
Για να απολαμβάνουμε, όσα με τον κόπο και τον ιδρώτα μας, παράγουμε, χωρίς να μας τα κλέβουν οι καπιταλιστές, που χωρίς εμάς, δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Ότι αυτοί έχουν, είναι δικό μας, από τη δική μας δουλειά έγινε και μας ανήκει!
Για να βάλουμε την οικονομία να δουλέψει για τη δικιά μας τάξη, την εργατική και για τα άλλα λαϊκά στρώματα, που τώρα στενάζουμε! Μπορούμε να σηκωθούμε από τη μιζέρια που μας οδήγησαν και να διεκδικήσουμε όλα όσα μας ανήκουν!
Να γίνουν λαϊκή - κοινωνική περιουσία τα μέσα παραγωγής. Να σχεδιάσουμε εμείς, σαν τάξη, τι θέλουμε για να ζήσουμε καλύτερα, σύμφωνα με τις δικές μας ανάγκες, που τις ξεχάσαμε!
Να πάρουμε στα χέρια μας την εξουσία, τη δικιά μας λαϊκή εξουσία και να οδηγήσουμε τη γη μας στο Πολιτισμό, σαν αποτέλεσμα της δικής μας εργασίας!
Η οργανωμένη πάλη, η ταξική πάλη, είναι το μέσο για το πετύχουμε, είναι το μόνο που έχουμε! Είναι η κύρια κινητήρια δύναμη της ιστορίας και της εξέλιξης! Για να αφήσουμε παρακαταθήκη στις αυριανές γενιές μια κοινωνία που θα πηγαίνει μπροστά, που θα αφήσει πίσω της τη βαρβαρότητα που ζούμε σήμερα, που θα φέρει το Πολιτισμό και τα επιτεύγματα της επιστήμης, στην υπηρεσία της τάξης μας! Για να ζήσει ο άνθρωπος, δίχως να φοβάται το αύριο! Είναι στο χέρι μας!
Κατερίνα Μαρίνη
ΚΟΒ Τροφίμων-Ποτών Αργολίδας
Ιούλης 2017
Με την εργασία, ο άνθρωπος, έκανε καλύτερη τη ζωή του. Ξεκινώντας από τις κατώτερες κοινωνίες, κάθε φορά, άρχισε να παράγει με την εργασία του, όλο και πιο εξελιγμένα εργαλεία.
Σήμερα, στον 21ο αιώνα, σε μια εποχή, που η τεχνολογία και οι επιστήμες έχουν φτάσει σε τεράστια επίπεδα, όλοι οι λαοί στη γη θα μπορούσαν να ζήσουν, απολαμβάνοντας τα επιτεύγματα, που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει. Παρ’ όλα αυτά η ανθρωπότητα όλο και περισσότερο βυθίζεται σε μια βαρβαρότητα που δεν τη διάλεξε, αλλά την επιβάλλουν εκείνοι που έχουν στα χέρια τους, τα μέσα παραγωγής.
Και αυτό γιατί το καπιταλιστικό σύστημα, που ακόμα επιβιώνει, παρά το ότι έχει σαπίσει και δεν μπορεί πλέον να δώσει τίποτα στους λαούς, μας οδηγεί σε μια σύγχρονη σκλαβιά δίχως τέλος, στη προσπάθειά του, να ανακάμψει την κερδοφορία των μονοπωλίων, που κρατούν μαζί με τα μέσα παραγωγής και τα κλειδιά της οικονομίας.
Έτσι οι μονοπωλιακοί όμιλοι, οι πολυεθνικές, το κεφάλαιο γενικότερα, μέσα από τις συνεχείς κρίσεις του, από τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς του, για το ποιος θα έχει το «πάνω χέρι», καλούν τις κυβερνήσεις όλων των χωρών όπου γης, ανεξάρτητα αν έχουν χρέη ή όχι, και αυτές βεβαίως υλοποιούν, να εφαρμόζουν νόμους που θα ανακάμψουν την κερδοφορία τους.
Τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια, που εδώ και χρόνια κρατούν στα θησαυροφυλάκιά τους, πρέπει να μπουν σε τροχιά κερδοφορίας, νέων επενδύσεων, για νέα συσσώρευση. Όμως αυτό απαιτεί να πατήσουν ξανά, όπως πάντα, στις πλάτες των εργαζόμενων λαών. Γιατί αυτός είναι κύριος νόμος του καπιταλισμού για την ύπαρξή του!
Το θράσος τους, περισσεύει, αφού εδώ και χρόνια, έχουν στρώσει το έδαφος, το προετοίμασαν κατάλληλα, οι κυβερνήσεις της αστικής τάξης, των καπιταλιστών και οι εργοδοτικές συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, η εργατική αριστοκρατία, που με νόθους και δόλιους τρόπους, επικρατούν στο συνδικαλιστικό κίνημα. Κατάφεραν με τις πλάτες των αστικών κυβερνήσεων, που ανεβοκατεβαίνουν, ακόμα και με «αριστερό» πρόσημο, να διώξουν την εργατική τάξη από τα σωματεία. Να τους στείλουν στα σπίτια τους, να μοιρολατρούν, να αδιαφορούν για τη ζωή και τις ανάγκες τους, για το αύριο το δικό τους και των παιδιών τους.
Έτσι και ο δρόμος, για να περάσουν βάρβαρα, αντιλαϊκά μέτρα, που πετσοκόβουν κάθε φορά, ότι απομένει από τα δικαιώματα των εργαζομένων, έμεινε ελεύθερος στις ορέξεις του κεφαλαίου. Όλα όσα οι προηγούμενες γενιές, είχαν κατακτήσει με αγώνες και αίμα, γίνονται «παρανάλωμα του πυρός», που εξαπολύουν όσοι βολεύτηκαν στο μικρόκοσμό τους, υπηρετώντας τους καπιταλιστές και την εξουσία τους. Στρατεύτηκαν κάτω από ξένες σημαίες για την τάξη τους, υπηρετώντας τις απαιτήσεις των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, για την αύξηση και θωράκιση των κερδών τους. Βάλανε και βάζουν τις υπογραφές τους, για να μειωθούν οι μισθοί των εργαζομένων, μιλώντας ακόμα και για «υποκατώτατο μισθό», σαν την «βέλτιστη πρακτική και τόνωση» της ανταγωνιστικότητας και την αύξηση της απασχόλησης των νέων, ουσιαστικά για υποκατώτατη ζωή.
Με μνημόνια ή χωρίς αυτά, επιβάλλονται νέοι φόροι στους εργαζόμενους, για να πληρωθούν τα χρέη των μεγαλοεπιχειρηματιών, παίρνοντας και το τελευταίο ψίχουλο από το αδειανό έτσι κι αλλιώς, τραπέζι του εργαζόμενου λαού, που πελαγοδρομεί μεταξύ ανεργίας και μισοδουλειάς, χάνοντας και την τελευταία ικμάδα αξιοπρέπειας που μπορεί να του έχει απομείνει. Γιατί από πού θα βρει τα χρήματα, για να σωθούν οι καπιταλιστές, όταν η δουλειά με δικαιώματα, φαντάζει όνειρο θερινής νυκτός! Πώς θα καλύψει τις δικές του ανάγκες, που διευρύνονται, με βάση την εξέλιξη της κοινωνίας και την τεχνολογική και επιστημονική άνοδο! Πώς και πότε θα βγει στη σύνταξη όταν του ζητούν να δουλεύει ακόμα και μετά τα 70, με τη μαγκούρα στο χέρι!
Μιλάω για σένα, εργάτη, που δέχτηκες το μεσαίωνα, που χάνεις τη δουλειά σου, που έσκυψες το κεφάλι στα «θέλω» των παράσιτων καπιταλιστών, που ψάχνουν διέξοδο από τη κρίση τους, πατώντας στη ζωή και τα δικαιώματά σου. Που σε στέλνουν στη ανεργία, όταν δε σε χρειάζονται και σε σακατεύουν από την εντατικοποίηση της δουλειάς, όταν σε έχουν ανάγκη.
Μιλάω για σένα νέα και νέε, που στρίμωξες τα όνειρά σου, σε ένα σχολείο που σε εξοντώνει, που δε σε αφήνει να δείξεις τη δύναμή σου και τις ικανότητές σου. Εσύ, που το αίμα σου «βράζει», που σε αλυσοδένουν και σου κλείνουν το στόμα, που σε μεγαλώνουν στα ψεύτικα «παζάρια» του πηγαινέλα μεταξύ υποκατώτατων όρων επιβίωσης και μεγαλεπίβολων επιδιώξεων των μονοπωλίων. Που σου λένε τι θα μάθεις, πώς θα το μάθεις, για να γίνεις αύριο, ένα καλά εκπαιδευμένο κουρδιστό στρατιωτάκι. Για να μην μάθεις να σηκώνεις το κεφάλι από τις μηχανές τους , που σου αλέθουν τα μυαλά, μαζί με τα σκουπίδια τους. Έτσι σε θέλουν για να μπορούν να αυξάνουν τα κέρδη τους! Για να δουλεύεις ήλιο με ήλιο, χωρίς ένσημα, χωρίς ασφάλιση, παίζοντας ακόμα και τη ζωή σου στα ζάρια του κέρδους τους!
Μιλάω για σένα γυναίκα, που σε σέρνουν αλυσοδεμένη, στα μπουντρούμια της αμάθειας, της μοιρολατρίας, του «δε γίνεται τίποτα». Μιας ζωής που δεν την αντέχεις και μιας αξιοπρέπειας που σου απαγορεύουν! Και συ δε μιλάς, και συ ακόμα σωπαίνεις, στην ανάγκη σου να μεγαλώσεις τα παιδιά σου, για να τα δώσεις στο τέλος, βορά στο «μινώταυρο» του κέρδους των επιχειρήσεών τους, είτε για φτηνούς εργάτες στα σύγχρονα «κρεματόρια», είτε για κρέας στα κανόνια τους, όταν αυτοί επιλέγουν να λύσουν «τις διαφορές τους», με τα όπλα! Να λιποθυμάς στα συσκευαστήρια και στα ξενοδοχεία. Να μην μπορείς να βγεις στη σύνταξη και να έχεις για προίκα στο αβέβαιο μέλλον σου, μυοσκελετικά προβλήματα και όχι μόνο! Να σε τρομοκρατούν για να σκύβεις περισσότερο το κεφάλι, γιατί φοβούνται πως αν καταλάβεις, αν νοιώσεις τη δύναμη σου, οι έτσι κι αλλιώς ετοιμόρροποι θρόνοι τους, θα γκρεμιστούν σε μια νύχτα!
Φτάνει όμως! Τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών και των εκμεταλλευομένων δεν είναι ίδια, είναι ασυμφιλίωτα! Όλοι εσείς, όλοι εμείς, οι εργάτες, που χτίζουμε το μέλλον, πρέπει τώρα να ακούσουμε τη δική μας αλήθεια, που μας φωνάζει, μέσα από τους αγώνες της τάξης μας της εργατικής. Αγώνες χρόνων, μέσα από το αίμα εκείνων που πάλεψαν, για τα δίκια της τάξης μας και όσων ακόμα αγωνιζόμαστε για να αλλάξουμε τον κόσμο, όσων δε «βολεύονται» μέσα στη ζούγκλα του καπιταλισμού!
Γιατί όλοι εμείς, που παράγουμε το πλούτο, που χωρίς εμάς «γρανάζι δε γυρνά», πρέπει να ξαναβρούμε την αξιοπρέπεια που μας έκλεψαν και να παλέψουμε για τη ζωή και το δίκιο μας!
Είναι άδικο να αφήνουμε τη δύναμή μας αλυσοδεμένη στη βαρβαρότητα που μας επιβάλλουν. Πρέπει τώρα να βρούμε το θάρρος να τους σταματήσουμε, δεν έχουμε άλλο χρόνο να χαραμίσουμε. Είναι ώρα να σηκώσουμε το κεφάλι! Δεν έχουμε πια τι άλλο να μας πάρουν, τι άλλο να χάσουμε, εκτός από τις αλυσίδες που μας κρατούν ακόμα δεμένους σε μια κοινωνία που σάπισε, που έφαγε τα ψωμιά της.
Να οργανώσουμε τους αγώνες μας εδώ και τώρα, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πόλη και χωριό, για να απαλλαγούμε μια και καλή από κάθε εκμετάλλευση, για να αλλάξουμε την κοινωνία!
Η δικιά μας κοινωνία, ο Σοσιαλισμός - Κομμουνισμός μπορεί να γίνει πραγματικότητα, όσο εμείς κατανοούμε την ανάγκη να το κάνουμε! Γιατί η δικιά μας κοινωνία, δεν έχει εκμετάλλευση, δεν έχει φόβο και δάκρυ, δεν έχει βαρβαρότητα. Στο επίκεντρό της έχει όλους εμάς, τους εργάτες, τους αγρότες, τους μικρούς επαγγελματίες, τις γυναίκες, τη νεολαία, το λαό! Και επειδή τα επιτεύγματά του, τα είδαμε τον 20ο αιώνα, στη Σοβιετική Ένωση, πρέπει να παλέψουμε ώστε να μη γίνουμε δούλοι στον 21ο, να γίνει όλη γη κόκκινη από ζωή και όχι από θάνατο! Εμείς οι ίδιοι μπορούμε να το κάνουμε πραγματικότητα και θα φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό!
Για να απολαμβάνουμε, όσα με τον κόπο και τον ιδρώτα μας, παράγουμε, χωρίς να μας τα κλέβουν οι καπιταλιστές, που χωρίς εμάς, δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Ότι αυτοί έχουν, είναι δικό μας, από τη δική μας δουλειά έγινε και μας ανήκει!
Για να βάλουμε την οικονομία να δουλέψει για τη δικιά μας τάξη, την εργατική και για τα άλλα λαϊκά στρώματα, που τώρα στενάζουμε! Μπορούμε να σηκωθούμε από τη μιζέρια που μας οδήγησαν και να διεκδικήσουμε όλα όσα μας ανήκουν!
Να γίνουν λαϊκή - κοινωνική περιουσία τα μέσα παραγωγής. Να σχεδιάσουμε εμείς, σαν τάξη, τι θέλουμε για να ζήσουμε καλύτερα, σύμφωνα με τις δικές μας ανάγκες, που τις ξεχάσαμε!
Να πάρουμε στα χέρια μας την εξουσία, τη δικιά μας λαϊκή εξουσία και να οδηγήσουμε τη γη μας στο Πολιτισμό, σαν αποτέλεσμα της δικής μας εργασίας!
Η οργανωμένη πάλη, η ταξική πάλη, είναι το μέσο για το πετύχουμε, είναι το μόνο που έχουμε! Είναι η κύρια κινητήρια δύναμη της ιστορίας και της εξέλιξης! Για να αφήσουμε παρακαταθήκη στις αυριανές γενιές μια κοινωνία που θα πηγαίνει μπροστά, που θα αφήσει πίσω της τη βαρβαρότητα που ζούμε σήμερα, που θα φέρει το Πολιτισμό και τα επιτεύγματα της επιστήμης, στην υπηρεσία της τάξης μας! Για να ζήσει ο άνθρωπος, δίχως να φοβάται το αύριο! Είναι στο χέρι μας!
Κατερίνα Μαρίνη
ΚΟΒ Τροφίμων-Ποτών Αργολίδας
Ιούλης 2017
