Ο πόλεμος αρχίζει
Η αφορμή που περίμενε η Οθωμανική αυτοκρατορία για να συγκρουστεί με τη Βενετία δόθηκε το 1463 όταν οι τουρκικές αρχές αξίωσαν από τον βενετσιάνο διοικητή της ΜεθώνηςΝικολό Δάνδολο να τους παραδώσει κάποιον Αρβανίτη που το είχε σκάσει από την Αθήνα, ληστεύοντας Τούρκους πολίτες και καταφεύγοντας κάτω απο τη προστασία της Βενετίας. Οι Βενετσιάνοι αρνήθηκαν να υπακούσουν, και ο στόλος τους με ναύαρχο το Λουδοβίκο Λορεντάνο στις 25 Γενάρη του 1463 έβαλε πλώρη για τα πελοποννησιακά παράλια να υπερασπιστεί τα εδάφη τους. Οι Τούρκοι σε αντίποινα βάδισαν εναντίον του Άργους και κυρίεψαν τη πόλη. Όταν ο βενετσιάνικος στόλος έφτασε στο Ναύπλιο άρχισε αμέσως τις εχθροπραξίες κατά των Τούρκων στο Άργος. Εν τω μεταξύ η Βενετία αποφάσισε να ενισχύσει τα στρατεύματά της και διέταξε τον Μπερτόλντο Έστε να πάρει 20,000 άντρες και να πάει στο Ναύπλιο να βοηθήσει την κατάληψη του Άργους. Οι Τούρκοι είχαν κυριεύσει και τα άλλα μέρη γύρω από το Άργος και το Ναύπλιο ενώ ένα κομμάτι του στρατού είχε εκστρατεύσει κατά της Μεθώνης, για να δημιουργήσει αντιπερισπασμό. Όταν έφτασε ο ‘Εστε, αποβίβασε το στρατό του και με προκηρύξεις κάλεσε τους Έλληνες να τον βοηθήσουν ενάντια στους Τούρκους. Πράγματι, πολλοί Αρκάδες και Μανιάτες κινήθηκαν και ενώθηκαν με τον βενετσιάνικο στρατό. Ο Λορεντάνο, πάλι πήρε το στόλο και ξεσήκωνε τα νησιά σε αποστασία εναντίον των Τούρκων, και την 1η Αυγούστου του 1463 ξαναενώθηκε με τον Έστε, μπροστά στο Ναύπλιο. Και οι δυο μαζί βάδισαν εναντίον του Άργους που τελικά το ξαναπήρανε. Ενθαρρυμένοι από την επιτυχία τους, αποφασίζουν να στραφούν προς τη Κόρινθο και να την πάρουν πίσω και αυτή. Οι Τούρκοι οχυρώθηκαν στον Ισθμό και όταν έφτασε και ο Μεγάλος Βεζύρης, Μαχμούτ Πασάς, με 80,000 στρατιώτες, οι Βενετσιάνοι εγκατέλειψαν το μέρος. Ο Μαχμούτ Πασάς προχώρησε και ξαναπήρε το ‘Αργος, προχώρησε μέχρι το Λεοντάρι και πήρε όλες τις βενετσιάνικες περιοχές, αιχμαλωτίζοντας και λεηλατώντας.
Ο πόλεμος τώρα μεταφέρθηκε στο Αιγαίο.
Ο Βενετός ναύαρχος Ορσάτιος Ιουστινιάνης πήγε στη Λέσβο και αφού έβγαλε στρατιώτες στο νησί, πολιόρκησε τη Μυτιλήνη. Όμως έφυγε 6 βδομάδες αργότερα όταν έφτασε και εκεί ο Μαχμούτ Πασάς και ο Ιταλός διοικητής παρέδωσε το νησί, το 1463 επίσης. Ο πόλεμος συνεχίστηκε στη Πάτρα και οι Βενετσιάνοι έχασαν και εκεί παταγωδώς. Όσοι ξέφυγαν, πήγαν στη Καλαμάτα αλλά όταν έφτασε εκεί ο τουρκικός στρατός πάλι νίκησε. Κι άλλες πολλές χιλιάδες αιχμαλωτίστηκαν και οι Τούρκοι κατέλαβαν τη πόλη.
Οι εχθροπραξίες σταμάτησαν για λίγο καιρό κάτι που βοήθησε και τις δυο δυνάμεις να ανασυντάξουν στρατό και στόλο. Οι Βενετοί επίσης, άρχισαν διαβουλεύσεις με τους δυτικούς ηγεμόνες και τον Πάπα για να διοργανώσουν μια καινούρια σταυροφορία εναντίον των Τούρκων. Όμως δεν βρήκαν ανταπόκριση από κανένα.
Ο Μωάμεθ αυτή τη φορά αποφάσισε να καταλάβει την Εύβοια και ιδιαίτερα τη Χαλκίδα, ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα της Βενετίας. Οι εχθροπραξίες ξανάρχισαν το 1469 κυρίως με ναυτικές αψιμαχίες μεταξύ του Βενετού –μοιραίου για τη Χαλκίδα – ναυάρχου Κανάλη και του τουρκικού στόλου. Το καλοκαίρι του 1470 ο Μωάμεθ εξόπλισε στόλο από 300 καράβια και στρατολόγησε 150,000 στρατιώτες που ακολουθούσαν από ξηράς. Πέρασε από την Ίμβρο, και τη Λήμνο κάνοντας καταστροφές, μετά βάλανε πλώρη για τη Σύρο, μετά Άνδρο για να καταλήξουν στον αρχικό στόχο τους, την Εύβοια. Μπροστά στη Χαλκίδα έγινε μεγάλη ναυμαχία που κράτησε πολλές ώρες. Έγιναν πολλές προσπάθειες από τους Τούρκους να καταλάβουν τη πόλη όμως οι Βενετοί αντέταξαν ισχυρή άμυνα. Τελικά, στις 12Αυγούστου του 1470 οι Τούρκοι κατέλαβαν τη Χαλκίδα, κάνοντας μετά πολλές καταστροφές και σκοτωμούς στη πόλη. Οι Βενετοί ξαναέστειλαν καινούριο στόλο για να ανακαταλάβουν τη Χαλκίδα αλλά απέτυχαν. θ Το 1477 οι Τούρκοι προχώρησαν και φτάσανε μπροστά στη Ναύπακτο και την πολιόρκησαν. Ο Βενετός ναύαρχος Λορεντάνο όμως κατόρθωσε να τη σώσει.
Η Συνθήκη Ειρήνης
Η ειρήνη τελικά ήρθε το 1479. Σύμφωνα με τη συνθήκη ειρήνης που γράφτηκε στη κοινή ελληνική, η Βενετία κράτησε το Ναύπλιο, τη Μονεμβασιά, τη Κορώνη, τη Μεθώνη και το Ναβαρίνο. Επίσης, κράτησε τη Ναύπακτο, τα Κύθηρα, τη Κέρκυρα, τις βόρειες Σποράδες, τη Κρήτη και μερικά άλλα μικρότερα νησιά. Η Εύβοια και το Άργος έμειναν στους Τούρκους.
Η αφορμή που περίμενε η Οθωμανική αυτοκρατορία για να συγκρουστεί με τη Βενετία δόθηκε το 1463 όταν οι τουρκικές αρχές αξίωσαν από τον βενετσιάνο διοικητή της ΜεθώνηςΝικολό Δάνδολο να τους παραδώσει κάποιον Αρβανίτη που το είχε σκάσει από την Αθήνα, ληστεύοντας Τούρκους πολίτες και καταφεύγοντας κάτω απο τη προστασία της Βενετίας. Οι Βενετσιάνοι αρνήθηκαν να υπακούσουν, και ο στόλος τους με ναύαρχο το Λουδοβίκο Λορεντάνο στις 25 Γενάρη του 1463 έβαλε πλώρη για τα πελοποννησιακά παράλια να υπερασπιστεί τα εδάφη τους. Οι Τούρκοι σε αντίποινα βάδισαν εναντίον του Άργους και κυρίεψαν τη πόλη. Όταν ο βενετσιάνικος στόλος έφτασε στο Ναύπλιο άρχισε αμέσως τις εχθροπραξίες κατά των Τούρκων στο Άργος. Εν τω μεταξύ η Βενετία αποφάσισε να ενισχύσει τα στρατεύματά της και διέταξε τον Μπερτόλντο Έστε να πάρει 20,000 άντρες και να πάει στο Ναύπλιο να βοηθήσει την κατάληψη του Άργους. Οι Τούρκοι είχαν κυριεύσει και τα άλλα μέρη γύρω από το Άργος και το Ναύπλιο ενώ ένα κομμάτι του στρατού είχε εκστρατεύσει κατά της Μεθώνης, για να δημιουργήσει αντιπερισπασμό. Όταν έφτασε ο ‘Εστε, αποβίβασε το στρατό του και με προκηρύξεις κάλεσε τους Έλληνες να τον βοηθήσουν ενάντια στους Τούρκους. Πράγματι, πολλοί Αρκάδες και Μανιάτες κινήθηκαν και ενώθηκαν με τον βενετσιάνικο στρατό. Ο Λορεντάνο, πάλι πήρε το στόλο και ξεσήκωνε τα νησιά σε αποστασία εναντίον των Τούρκων, και την 1η Αυγούστου του 1463 ξαναενώθηκε με τον Έστε, μπροστά στο Ναύπλιο. Και οι δυο μαζί βάδισαν εναντίον του Άργους που τελικά το ξαναπήρανε. Ενθαρρυμένοι από την επιτυχία τους, αποφασίζουν να στραφούν προς τη Κόρινθο και να την πάρουν πίσω και αυτή. Οι Τούρκοι οχυρώθηκαν στον Ισθμό και όταν έφτασε και ο Μεγάλος Βεζύρης, Μαχμούτ Πασάς, με 80,000 στρατιώτες, οι Βενετσιάνοι εγκατέλειψαν το μέρος. Ο Μαχμούτ Πασάς προχώρησε και ξαναπήρε το ‘Αργος, προχώρησε μέχρι το Λεοντάρι και πήρε όλες τις βενετσιάνικες περιοχές, αιχμαλωτίζοντας και λεηλατώντας.
Ο πόλεμος τώρα μεταφέρθηκε στο Αιγαίο.
Ο Βενετός ναύαρχος Ορσάτιος Ιουστινιάνης πήγε στη Λέσβο και αφού έβγαλε στρατιώτες στο νησί, πολιόρκησε τη Μυτιλήνη. Όμως έφυγε 6 βδομάδες αργότερα όταν έφτασε και εκεί ο Μαχμούτ Πασάς και ο Ιταλός διοικητής παρέδωσε το νησί, το 1463 επίσης. Ο πόλεμος συνεχίστηκε στη Πάτρα και οι Βενετσιάνοι έχασαν και εκεί παταγωδώς. Όσοι ξέφυγαν, πήγαν στη Καλαμάτα αλλά όταν έφτασε εκεί ο τουρκικός στρατός πάλι νίκησε. Κι άλλες πολλές χιλιάδες αιχμαλωτίστηκαν και οι Τούρκοι κατέλαβαν τη πόλη.
Οι εχθροπραξίες σταμάτησαν για λίγο καιρό κάτι που βοήθησε και τις δυο δυνάμεις να ανασυντάξουν στρατό και στόλο. Οι Βενετοί επίσης, άρχισαν διαβουλεύσεις με τους δυτικούς ηγεμόνες και τον Πάπα για να διοργανώσουν μια καινούρια σταυροφορία εναντίον των Τούρκων. Όμως δεν βρήκαν ανταπόκριση από κανένα.
Ο Μωάμεθ αυτή τη φορά αποφάσισε να καταλάβει την Εύβοια και ιδιαίτερα τη Χαλκίδα, ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα της Βενετίας. Οι εχθροπραξίες ξανάρχισαν το 1469 κυρίως με ναυτικές αψιμαχίες μεταξύ του Βενετού –μοιραίου για τη Χαλκίδα – ναυάρχου Κανάλη και του τουρκικού στόλου. Το καλοκαίρι του 1470 ο Μωάμεθ εξόπλισε στόλο από 300 καράβια και στρατολόγησε 150,000 στρατιώτες που ακολουθούσαν από ξηράς. Πέρασε από την Ίμβρο, και τη Λήμνο κάνοντας καταστροφές, μετά βάλανε πλώρη για τη Σύρο, μετά Άνδρο για να καταλήξουν στον αρχικό στόχο τους, την Εύβοια. Μπροστά στη Χαλκίδα έγινε μεγάλη ναυμαχία που κράτησε πολλές ώρες. Έγιναν πολλές προσπάθειες από τους Τούρκους να καταλάβουν τη πόλη όμως οι Βενετοί αντέταξαν ισχυρή άμυνα. Τελικά, στις 12Αυγούστου του 1470 οι Τούρκοι κατέλαβαν τη Χαλκίδα, κάνοντας μετά πολλές καταστροφές και σκοτωμούς στη πόλη. Οι Βενετοί ξαναέστειλαν καινούριο στόλο για να ανακαταλάβουν τη Χαλκίδα αλλά απέτυχαν. θ Το 1477 οι Τούρκοι προχώρησαν και φτάσανε μπροστά στη Ναύπακτο και την πολιόρκησαν. Ο Βενετός ναύαρχος Λορεντάνο όμως κατόρθωσε να τη σώσει.
Η Συνθήκη Ειρήνης
Η ειρήνη τελικά ήρθε το 1479. Σύμφωνα με τη συνθήκη ειρήνης που γράφτηκε στη κοινή ελληνική, η Βενετία κράτησε το Ναύπλιο, τη Μονεμβασιά, τη Κορώνη, τη Μεθώνη και το Ναβαρίνο. Επίσης, κράτησε τη Ναύπακτο, τα Κύθηρα, τη Κέρκυρα, τις βόρειες Σποράδες, τη Κρήτη και μερικά άλλα μικρότερα νησιά. Η Εύβοια και το Άργος έμειναν στους Τούρκους.
