Θέρος, τρύγος, πόλεμος

Λέει μια παροιμία. Ο θέρος και ο τρύγος μοιάζουν με τον πόλεμο, απαιτούν γενικό ξεσηκωμό. Ο τρύγος τα παλιά χρόνια ήταν σωστό πανηγύρι. Οι τρυγητές ξεκινούσαν για το αμπέλι πρωί – πρωί. Τα παιδιά έβρισκαν ευκαιρία να απουσιάσουν απ’ το σχολείο, συμμετέχοντας κι αυτά στον τρύγο.
Συγγενείς, γειτόνοι, φίλοι αλληλοβοηθούνταν. Φόρτωναν στα ζώα κόφες, κοφίνια, βαρέλες με νερό και άλλα χρειώδη και ξεκινούσαν για το αμπέλι. 

Μπαίνοντας στο αμπέλι άρχιζαν το τραγούδι:

"Μπαίνω μες στ’ αμπέλι σαν νοικοκυρά." Αμέσως άρχιζαν το κόψιμο των σταφυλιών τα οποία τα έριχναν στα κοφίνια. Όταν γέμιζαν τα κοφίνια τα έριχναν στις κόφες που βρίσκονταν φορτωμένες στα ζώα. Όταν γέμιζαν οι κόφες τις σκέπαζαν με χράμια για να μη χύνονται τα σταφύλια στους ανηφορικούς δρόμους και οδηγούσαν τα ζώα, συνήθως οι άνδρες στο σπίτι όπου βρισκόταν ο ληνός (πατητήρι).

Τα περισσότερα σπίτια είχαν ληνό αφού όλοι στο χωριό είχαν αμπέλια. Κατά τον τρύγο διάλεγαν μερικά σταφύλια για φαγητό, να φιλέψουν γειτόνους που δεν είχαν αμπέλια ή για να κρεμάσουν "κρεμαστάρες"και να τα φάνε αργότερα, το χειμώνα. Τις "κρεμαστάρες" τις έκοβαν με μικρό κομμάτι βέργας για να τις κρεμάσουν απ’ αυτή. Μετά τον τρύγο άρχιζε το πάτημα. 

Για να πάρει κόκκινο χρώμα το κρασί, αφήνουν το μούστο μαζί με τα τσίπουρα από 12 έως 24 ώρες. Κατόπιν ο μούστος μπαίνει στα βαγένια όπου έριχναν και το ανάλογο ρετσίνι για άρωμα και συντηρητικό. Τα τσίπουρα για να δώσουν όλο το κρασί τα τσιφιλιάζουν δηλ. τα πιέζουν με χειροκίνητο πιεστήριο, την τσιφιλιά.

Βασίλης Δρακόπουλος 

(Τρίπολη) Εκπαιδευτικός