Γεννήθηκε στο Κιβέρι Αργολίδας τον Οκτώβριο του 1943 και ήταν το 6o παιδί του Γιώργου και της Κωνσταντίνας Ντούτσου. Από τα παιδικά του χρόνια έδειξε ιδιαίτερες επιδόσεις στο σχολείο και φάνηκε ότι θα ξεχωρίσει, θα κάνει κάτι διαφορετικό στη ζωή του από τα υπόλοιπα παιδιά ενός μικρού επαρχιακού χωριού. Η περιοχή της Αργολίδας δεν τον χωρούσε. Έτσι, μετά τα αρχικά χρόνια στο γυμνάσιο του Άργους, ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στο 2ο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών, πράγμα σπάνιο και πολύ δύσκολο για τα παιδιά από την επαρχία εκείνη την εποχή. Κατόπιν, έκανε το όνειρό του πραγματικότητα, σπουδάζοντας Ιατρική στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών ενώ στην συνέχεια πήρε την ειδικότητα της Μικροβιολογίας.
Η πόλη όμως που πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του ήταν η Θεσσαλονίκη. Από το 1973 εντάχτηκε και εργαζόταν στην έδρα της Μικροβιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης όπου και εκεί διακρίθηκε. Έτσι ακολούθησε πανεπιστημιακή καριέρα και εξελίχθηκε μέχρι το βαθμό του Αναπληρωτή Καθηγητή Μικροβιολογίας, της Ιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Για πολλές δεκαετίες υπήρξε Επιστημονικός Υπεύθυνος του Κέντρου Αναφοράς AIDS Βορείου Ελλάδος. Το έργο που έκανε στο συγκεκριμένο κέντρο ήταν πραγματικά εξαιρετικό και έλαβε σταδιακά την καθολική αναγνώριση σε όλη τη χώρα. Έδωσε μεγάλο αγώνα, στην ουσία αφιέρωσε όλη του τη ζωή, για την ενημέρωση του κοινού πάνω στις ηπατίτιδες και στη μάστιγα των προηγουμένων δεκαετιών, το AIDS.
Προσωπικά, μπήκε στη ζωή μου έμμεσα το 1994, όταν πέρασα στην ιατρική. Η ατάκα που συνεχώς άκουγα από τους παλαιότερους στο χωριό μας ήταν ότι «είσαι ο πρώτος γιατρός που θα βγάλει το Κιβέρι από τα χρόνια του Γιάννη του Ντούτσου!». Φίλος καλός και συμμαθητής με τον πατέρα μου, ιερέα Γεώργιο Νταβέλο, που είχαν χαθεί όμως για αρκετό καιρό αφού ήταν οι μόνοι ίσως από τη γενιά τους που έφυγαν για χρόνια, σπούδασαν και έζησαν μακριά από τον τόπο τους. Μετά τον γνώρισα πολύ καλύτερα και από κοντά, αφού είχα την τύχη να τον έχω καθηγητή κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στη Θεσσαλονίκη. Κατάλαβα την αξία του από τον τρόπο που μιλούσαν και το σεβασμό που έτρεφαν όλοι οι συνάδελφοι του για το έργο που επιτελούσε, πάνω σε έναν αναδυόμενο και εξαιρετικά επικίνδυνο ιό όπως αυτός του AIDS. Ήταν πραγματικά ένας άριστος γνώστης του αντικειμένου του, μεταδοτικός, χωρίς πολλά και περιττά λόγια αλλά πάντα με κάτι έξυπνο και ιδιαίτερο να τονίσει.
Ήταν νυμφευμένος επί 44 χρόνια με την ιατρό μικροβιολόγο Φωτίκα Σταμάτογλου, την οποία έχασε πριν ένα χρόνο. Απέκτησαν μαζί δύο κόρες, επίσης λαμπρούς επιστήμονες της πόλης της Θεσσαλονίκης: την Κιάρα, η οποία κληρονόμησε την αγάπη των γονέων για την Ιατρική και τη Μικροβιολογία συνεχίζοντας με επιτυχία το ιατρείο στο κέντρο της πόλης και την Γεωργία η οποία είναι δικηγόρος. Απέκτησε τέλος και τέσσερα εγγόνια, στα οποία δυστυχώς δεν πρόλαβε να δείξει τον τόπο του, τον οποίο υπεραγαπούσε και πάντα μιλούσε για αυτόν.
Ο Ιωάννης Ντούτσος απεβίωσε στις 4 Αυγούστου μετά από ολιγόμηνη μάχη με τον καρκίνο.
Είναι ασφαλώς από τις προσωπικότητες εκείνες που θα μνημονεύονται στο μέλλον για τη συμβολή τους στην επιστήμη τους αφήνοντας πίσω του πολύ μεγάλο έργο. Ιδιαίτερα για τον μεγάλο αγώνα που έκανε για να γνωρίσει όλος ο κόσμος και να προστατευτεί από το AIDS και τις Ηπατίτιδες, θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένος στη μνήμη όλων μας. Αιωνία η Μνήμη!
Αθανάσιος Γ. Νταβέλος
Ειδικός Ιατρός Εργασίας
Στρατιωτικός Ιατρός – Επίατρος ε.α.
