Ιαματική επίδραση έχει πάνω μου η παλιά πόλη, ένας οικισμός που για τα μέτρα και τα σταθμά της Ελλάδας είναι ό,τι καλύτερο διαθέτουμε. Τα αξιοπρεπή έως εξαιρετικά ξενοδοχεία και εστιατόρια και τα μαγαζιά των κεντρικών δρόμων συμπληρώνουν το σκηνικό και κάνουν το Ναύπλιο ιδανικό προορισμό για μια ολιγοήμερη απόδραση. Μόνο μην κάνεις το λάθος να σηκώσεις τα μάτια ψηλά, εκεί σε περιμένει η τρομακτική εικόνα του ρημαγμένου και λεηλατημένου «Ξενία», το οποίο από υποδειγματικό ξενοδοχείο σε μία από τις ομορφότερες τοποθεσίες της περιοχής έχει μετατραπεί σε σκηνικό για θρίλερ. Πόσο κρίμα! Επίσης, αν θέλεις να κάνεις βόλτα, να αποφύγεις το παραθαλάσσιο μονοπάτι που κυκλώνει την Ακροναυπλία: αφρόντιστο, απεριποίητο, γεμάτο σκουπίδια, με τη δυσωδία να καλύπτει σε κάποια σημεία τη μυρωδιά του θαλασσινού ιωδίου, διαλύει κάθε ψευδαίσθηση. Ποια Ιταλία και ποια Γαλλία; Εδώ είναι βαθιά Βαλκάνια.
Παρατηρώ τις εκατοντάδες φραγκοσυκιές που κρέμονται από τα πιο ψηλά βράχια και φθάνουν έως τη θάλασσα, γεμάτες καρπούς αλλά και καταπληγωμένες από τους ανόητους που έχουν σκαλίσει στα φύλλα τους τα αρχικά τους, καρδούλες και όρκους αιώνιας αγάπης - έτσι είναι ο έρωτας, γεμάτος αγκάθια, λένε, αν και δεν συμφωνώ. Ενα τέτοιο περιβάλλον σε μια άλλη χώρα θα ήταν τουριστική ατραξιόν, ένα ας το πούμε «Jardin des figues de barbarie», το οποίο θα έσπευδαν να επισκεφθούν οι τουρίστες - γεμάτη η Ευρώπη από τέτοια μη αξιοθέατα που η φροντίδα και η σωστή/έξυπνη αξιοποίηση τα μετατρέπουν σε κερδοφόρες για τις τοπικές κοινωνίες επιχειρήσεις. Τώρα οι περαστικοί σπεύδουν να προσπεράσουν προσέχοντας μην πατήσουν τους καρπούς που σαπίζουν στο οδόστρωμα απειλώντας να μετατρέψουν τον περίπατο σε πατινάζ. Βεβαίως, για έναν περίεργο λόγο (που λέγεται θάλασσα και ηλιόλουστος ουρανός;) οι τουρίστες, ακόμη και όταν περνούν δίπλα από τους γεμάτους ανόητα γκραφίτι βράχους και τους σπασμένους φανοστάτες, εξακολουθούν να απολαμβάνουν τη βόλτα, το βλέπεις στα χαμόγελά τους. Δεν είναι, εξάλλου, δικό τους το πρόβλημα. Είναι όμως δικό μας.
Παρευρέθηκα σε μια εκδήλωση, στην κεντρική πλατεία του Ναυπλίου, όπου μεταξύ άλλων συνδεθήκαμε ζωντανά με video wall με τον δήμαρχο της πόλης, ο οποίος βρισκόταν στην Αθήνα. Τον άκουσα να επαναλαμβάνει περισσότερες από μία φορές πως οι Ναυπλιώτες πρέπει να θυμούνται ότι η πόλη τους υπήρξε η πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδας και να είναι υπερήφανοι γι' αυτό. Αναρωτιέμαι, πότε και οι Ναυπλιώτες και όλοι οι Ελληνες θα περάσουμε από το στατικό στάδιο «είμαστε υπερήφανοι» στο «κάνουμε κάτι για να μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι»; Ποτέ;
Μετά το Ναύπλιο πήγαμε στο Αργος. Το Αρχαιολογικό Μουσείο εξακολουθεί να είναι κλειστό για επισκευές εδώ και χρόνια - το Λούβρο να ήταν, θα το είχαν ολοκληρώσει! Ανοιχτός για το κοινό είναι, διάβασα, μόνο ο κήπος του, για μερικές ώρες μέσα στην εβδομάδα, εκτός Σαββατοκύριακου. Ο επισκέπτης του weekend τρώει πόρτα. Το κάστρο της Λάρισας, που ήταν επίσης κλειστό για επισκευές, αυτή τη φορά το βρήκα ανοιχτό. Ψιλοφτιαγμένο-ψιλοπαρατημένο, με δομικά υλικά αφημένα εδώ κι εκεί, είχε και αυτό εικόνα θλίψης (κάπου αλλού θα λειτουργούσε, φυσικά, με εισιτήριο, ξεναγήσεις, μαγαζί με αναμνηστικά μαγνητάκια κλπ. κλπ.). Το αρχαίο θέατρο και ο απέναντι αρχαιολογικός χώρος, παρατημένα επίσης στη μοναξιά τους. Μοναδική... παραφωνία στην αποκαρδιωτική εικόνα το εξαιρετικό Βυζαντινό Μουσείο Αργολίδας (στους «Στρατώνες Καποδίστρια»). Ευτυχώς που υπήρχε και αυτό.
Απέναντι, η δημοτική νεοκλασική αγορά, που λέγεται πως έγινε πάνω σε σχέδια (ή με την τεχνοτροπία) του Τσίλλερ, παραμένει ασυντήρητη. Λεφτά για να γίνουν τα τεράστια, ακαλαίσθητα τιρκουάζ πισινορυακοποταμοσιντρίβανα στη γειτονική πλατεία, στο πλαίσιο της ανάπλασης του ιστορικού κέντρου, βρέθηκαν. Λεφτά για να αγοραστούν μερικοί τενεκέδες μπογιά και να βαφτεί το ιστορικής σημασίας κτίριο δεν περισσεύουν. Επενδύουμε στο μέλλον, είπαμε. Το παρελθόν ας γκρεμιστεί, ας καταρρεύσει, φωτιά να πάρει και στάχτη να γίνει. Εμείς θα παραμένουμε εσαεί, γενικώς και αορίστως, «υπερήφανοι».
Βίδος Κοσμάς
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 8 Οκτωβρίου 2017.
Πηγή: tovima.gr
Παρατηρώ τις εκατοντάδες φραγκοσυκιές που κρέμονται από τα πιο ψηλά βράχια και φθάνουν έως τη θάλασσα, γεμάτες καρπούς αλλά και καταπληγωμένες από τους ανόητους που έχουν σκαλίσει στα φύλλα τους τα αρχικά τους, καρδούλες και όρκους αιώνιας αγάπης - έτσι είναι ο έρωτας, γεμάτος αγκάθια, λένε, αν και δεν συμφωνώ. Ενα τέτοιο περιβάλλον σε μια άλλη χώρα θα ήταν τουριστική ατραξιόν, ένα ας το πούμε «Jardin des figues de barbarie», το οποίο θα έσπευδαν να επισκεφθούν οι τουρίστες - γεμάτη η Ευρώπη από τέτοια μη αξιοθέατα που η φροντίδα και η σωστή/έξυπνη αξιοποίηση τα μετατρέπουν σε κερδοφόρες για τις τοπικές κοινωνίες επιχειρήσεις. Τώρα οι περαστικοί σπεύδουν να προσπεράσουν προσέχοντας μην πατήσουν τους καρπούς που σαπίζουν στο οδόστρωμα απειλώντας να μετατρέψουν τον περίπατο σε πατινάζ. Βεβαίως, για έναν περίεργο λόγο (που λέγεται θάλασσα και ηλιόλουστος ουρανός;) οι τουρίστες, ακόμη και όταν περνούν δίπλα από τους γεμάτους ανόητα γκραφίτι βράχους και τους σπασμένους φανοστάτες, εξακολουθούν να απολαμβάνουν τη βόλτα, το βλέπεις στα χαμόγελά τους. Δεν είναι, εξάλλου, δικό τους το πρόβλημα. Είναι όμως δικό μας.
Παρευρέθηκα σε μια εκδήλωση, στην κεντρική πλατεία του Ναυπλίου, όπου μεταξύ άλλων συνδεθήκαμε ζωντανά με video wall με τον δήμαρχο της πόλης, ο οποίος βρισκόταν στην Αθήνα. Τον άκουσα να επαναλαμβάνει περισσότερες από μία φορές πως οι Ναυπλιώτες πρέπει να θυμούνται ότι η πόλη τους υπήρξε η πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδας και να είναι υπερήφανοι γι' αυτό. Αναρωτιέμαι, πότε και οι Ναυπλιώτες και όλοι οι Ελληνες θα περάσουμε από το στατικό στάδιο «είμαστε υπερήφανοι» στο «κάνουμε κάτι για να μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι»; Ποτέ;
Μετά το Ναύπλιο πήγαμε στο Αργος. Το Αρχαιολογικό Μουσείο εξακολουθεί να είναι κλειστό για επισκευές εδώ και χρόνια - το Λούβρο να ήταν, θα το είχαν ολοκληρώσει! Ανοιχτός για το κοινό είναι, διάβασα, μόνο ο κήπος του, για μερικές ώρες μέσα στην εβδομάδα, εκτός Σαββατοκύριακου. Ο επισκέπτης του weekend τρώει πόρτα. Το κάστρο της Λάρισας, που ήταν επίσης κλειστό για επισκευές, αυτή τη φορά το βρήκα ανοιχτό. Ψιλοφτιαγμένο-ψιλοπαρατημένο, με δομικά υλικά αφημένα εδώ κι εκεί, είχε και αυτό εικόνα θλίψης (κάπου αλλού θα λειτουργούσε, φυσικά, με εισιτήριο, ξεναγήσεις, μαγαζί με αναμνηστικά μαγνητάκια κλπ. κλπ.). Το αρχαίο θέατρο και ο απέναντι αρχαιολογικός χώρος, παρατημένα επίσης στη μοναξιά τους. Μοναδική... παραφωνία στην αποκαρδιωτική εικόνα το εξαιρετικό Βυζαντινό Μουσείο Αργολίδας (στους «Στρατώνες Καποδίστρια»). Ευτυχώς που υπήρχε και αυτό.
Απέναντι, η δημοτική νεοκλασική αγορά, που λέγεται πως έγινε πάνω σε σχέδια (ή με την τεχνοτροπία) του Τσίλλερ, παραμένει ασυντήρητη. Λεφτά για να γίνουν τα τεράστια, ακαλαίσθητα τιρκουάζ πισινορυακοποταμοσιντρίβανα στη γειτονική πλατεία, στο πλαίσιο της ανάπλασης του ιστορικού κέντρου, βρέθηκαν. Λεφτά για να αγοραστούν μερικοί τενεκέδες μπογιά και να βαφτεί το ιστορικής σημασίας κτίριο δεν περισσεύουν. Επενδύουμε στο μέλλον, είπαμε. Το παρελθόν ας γκρεμιστεί, ας καταρρεύσει, φωτιά να πάρει και στάχτη να γίνει. Εμείς θα παραμένουμε εσαεί, γενικώς και αορίστως, «υπερήφανοι».
Βίδος Κοσμάς
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 8 Οκτωβρίου 2017.
Πηγή: tovima.gr
