Η Ελλάδα που δεν υπάρχει πια: Η ώρα της επιστροφής στα χειμαδιά…

 Ένα καλοκαίρι πέρασε, φιλόξενες οι βουνοκορφές, πηγές και γάργαρα νερά, πότιζαν το πράσινο χορτάρι και θέριευε η βοσκή και τα κοπάδια έβοσκαν και δροσίζονταν κάτω από τα έλατα, τα πεύκα τα πλατάνια.

Το γάλα χύνονταν απ΄τα καρδάρια, τυριά, κασέρια, μυζήθρες βαρέλιαζαν οι γυναίκες στο καλύβι και το πλούσιο μαλλί τους υφαίνονταν φλοκάτες για το χειμώνα.

Και σαν κόντευε του Αη Δημητριού, ξεκινούσαν προετοιμασίες για το κατέβασμα των κοπαδιών τους στον κάμπο.

Φόρτωναν το νοικοκυριό τους στα μουλάρια, μπροστά οι τζομπαναραίοι οδηγούσαν τα κοπάδια στις βλαχόστρατες και πίσω ακολουθούσαν οι τσελιγκάδες, γυναίκες, παιδιά και γέροι.

Μέρες ολόκληρες διέσχιζαν τις κακοτράχηλες στράτες. Αχολογούσαν τα βουνά, τα κουδούνια σήμαιναν γλυκά, την επιστροφή στα πεδινά, όπου θα ξεχείμαζαΝ

Και σαν έφταναν στα μαντριά τους ξεκινούσαν το μέτρημα των κοπαδιών, εκεί τελείωνε η «ρόγα» των τσοπάνων και καλφάδων που ήταν «ρογιασμένοι» από του Αη Γεωργιού ως του Αη Δημητριού.

Τους απολούσαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους, άλλοι πάλι έπαιρναν τη «ρόγα» και ανανέωναν τη συμφωνία για το χειμώνα μην έχοντας άλλη δουλειά να κάνουν.

Οι πεδινοί υποδέχονταν με χαρά τους «ορεινούς» και το «καθιερωμένο Σάββατο» που προηγούνταν του Αγίου Δημητρίου «συνλειτουργούνταν» προσφέροντας λίγα κόλλυβα από το «νιό σιτάρι»…

ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΜΠΑΛΑΦΑ Κ .