Η επιστολή που υπογράφεται από 150 μέλη του ΙΗΑ, απευθύνεται προς τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τράμπ, τον Υπουργό Εξωτερικών Ρεξ Τίλλερσον, τον Ειδικό Μεσολαβητή του ΟΗΕ μεταξύ Ελλάδος και Σκοπίων Μάθιου Νίμιτζ, τα κράτη – μέλη του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς και στα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Η επιστολή κοινοποιείται στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο, τον Πρωθυπουργό της Ελλάδος Αλέξη Τσίπρα, τον Υπουργό Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά, τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Κυριάκο Μητσοτάκη, τους Αρχηγούς όλων των κομμάτων της Ελληνικής Βουλής καθώς και στους Βουλευτές του Ελληνικού και του Κυπριακού Κοινοβουλίου. Το πλήρες κείμενο της επιστολής στην Ελληνική γλώσσα, έχει ως εξής:
"Αξιότιμες Κυρίες και Αξιότιμοι Κύριοι,
Με αυτή την επιστολή μας επιθυμούμε να καταστήσουμε σαφείς τους λόγους για τους οποίους οι Έλληνες δεν μπορούν να δεχθούν τον όρο «Μακεδονία» ή οποιοδήποτε όνομα περιλαμβάνει τον όρο «Μακεδονία», ως το μόνιμο όνομα του βορείου γείτονά της, της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (ΦΥΡΟΜ). Το όνομα ΦΥΡΟΜ (ΠΓΔΜ) συμφωνήθηκε μόνον ως προσωρινό. Ο όρος Μακεδονία πρέπει να αφαιρεθεί πριν το κράτος αυτό γίνει δεκτό σε οποιονδήποτε διεθνή οργανισμό. Οι λόγοι εξηγούνται στη συνέχεια.
Όπως κάθε έθνος, έτσι και οι Έλληνες αισθανόμαστε υπερήφανοι όταν άλλες χώρες χρησιμοποιούν ελληνικά ιστορικά ονόματα ή ελληνικές λέξεις, καθώς εισάγουν νέα επιστημονική ορολογία ή δίνουν ονομασίες σε εταιρίες, πλατείες ή πόλεις. Όμως, η ΠΓΔΜ απαιτεί να της δοθεί το ίδιο όνομα που έχει μία γειτονική της περιοχή που ανήκει στην Ελλάδα (ένα μεγάλο τμήμα της Βορείου Ελλάδος ονομάζεται Μακεδονία και συνορεύει με την ΠΓΔΜ). Ποιοι λόγοι κρύβονται πίσω από αυτή την απαίτηση της ΠΓΔΜ και γιατί οι Έλληνες είμαστε απολύτως αντίθετοι;
Στις 11 Ιανουαρίου 1934, η Κομμουνιστική Διεθνής (ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ) αναγνώρισε ένα ανύπαρκτο έθνος, το «μακεδονικό», το οποίο συμπεριλάμβανε τον πληθυσμό (διαφόρων εθνικοτήτων) που κατοικούσε στα εδάφη της αρχαίας ιστορικής Μακεδονίας· το σαφώς μεγαλύτερο τμήμα της ιστορικής Μακεδονίας ανήκει στην Ελλάδα, ένα μικρό τμήμα στη Βουλγαρία και ένα επίσης μικρό τμήμα στην -τότε- νότια Γιουγκοσλαβία. Στη συνέχεια (το 1944) ο ηγέτης της Κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας Γιόζεπ Μπροζ, γνωστός ως Τίτο, μετονόμασε μια περιοχή της νότιας Γιουγκοσλαβίας από Vardarska Banovina (Επαρχία του ποταμού Βαρδάρη) σε «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Επί πλέον, κωδικοποίησε την γλώσσα που ομιλείτο σε μέρη της νότιας Γιουγκοσλαβίας, μία Σλαβική διάλεκτο παρόμοια των Βουλγαρικών διαλέκτων, και την ονόμασε «Μακεδονική γλώσσα».
Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ αντέδρασε αμέσως, με τον υπουργό εξωτερικών Έντουαρντ Στιτίνιους να δηλώνει ότι η όποια αναφορά σε «Μακεδονικό έθνος», «Μακεδονική πατρική γη» και «Μακεδονική συνείδηση» είναι «αδικαιολόγητη δημαγωγία που δεν αντιπροσωπεύει καμία εθνική ή πολιτική πραγματικότητα», και ότι μπορεί να την δει κανείς μόνο σαν μία «πιθανή μάσκα που πίσω της κρύβει επιθετικές προθέσεις ενάντια στην Ελλάδα» (http://www.mfa.gr/images/docs/fyrom/dilosi_stettinius_dec_1944.pdf).
Πράγματι, εκείνο το διάστημα άρχισε να αναπτύσσεται ένα αφήγημα, σύμφωνα με το οποίο οι Σλάβοι «Μακεδόνες» είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των Αρχαίων Μακεδόνων, και οι Έλληνες κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος της πατρίδας τους (το μεγαλύτερο τμήμα της Βορείου Ελλάδος που από την Αρχαιότητα μέχρι και σήμερα ονομάζεται Μακεδονία). Η ιδεολογία αυτή άρχισε να εκδηλώνεται με πιο έντονο τρόπο από το 1991 (όταν η περιοχή της νότιας Γιουγκοσλαβίας που σήμερα λέγεται ΠΓΔΜ αποσπάστηκε από την Γιουγκοσλαβία), καθώς το κυβερνών κόμμα της ΠΓΔΜ θεώρησε σκόπιμο να εμφυσήσει στο καινούργιο «μακεδονικό έθνος» την αίσθηση της ομοιογένειας και εθνικής υπερηφάνειας και να τους ενώσει στην προσπάθεια να διεκδικήσουν την βόρεια διοικητική περιφέρεια της Ελλάδος η οποία ονομάζεται Μακεδονία και να αποκτήσουν πρόσβαση στη θάλασσα. Αυτή την ιδεολογία διδάσκονται και οι μαθητές στα σχολεία της ΠΓΔΜ. Είναι φανερό, επομένως, πως η απαίτηση της ΠΓΔΜ να ονομασθεί μόνιμα Μακεδονία αποσκοπεί στην πραγματοποίηση του ονείρου για «ανάκτηση» της Μακεδονικής Ελληνικής γης.
Η ΠΓΔΜ και οι κυβερνήσεις της ουδέποτε έκρυψαν αυτές τις προθέσεις τους, όπως καταδεικνύεται από το πελώριο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου το οποίο οι κυβερνώντες έστησαν στην κεντρική πλατεία των Σκοπίων, την μετονομασία του αεροδρομίου των Σκοπίων σε αεροδρόμιο Μεγάλου Αλεξάνδρου, την έκδοση νομίσματος με τον Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης (που σταμάτησε μόνο όταν η Ελλάδα επέβαλε εμπορικό αποκλεισμό στα σύνορα της με την ΠΓΔΜ), την εισαγωγή άρθρων στο σύνταγμα τους που συνεπάγεται δικαιώματα σε όλο το έδαφος της αρχαίας Μακεδονίας και το μάλλον ακατανόητο βίντεο με ρατσιστικούς τόνους (https://m.youtube.com/watch?v=zNXW5ITS6mA) που αναφέρεται στην εθνική τους καθαρότητα και στη Μεγάλη Ιδέα τους, το οποίο προβλήθηκε από έναν κυβερνητικό τηλεοπτικό σταθμό των Σκοπίων. Επί πλέον, τον περασμένο Αύγουστο, ο Γενικός Πρόξενος των Σκοπίων στο Τορόντο του Καναδά παρακολούθησε μία εκδήλωση των «Ενωμένων Μακεδόνων», όπου η «μακεδονική υπερηφάνεια» διακηρύχθηκε μπροστά σε ένα χάρτη που παρουσίαζε την «πατρίδα τους» και περιλάμβανε τη Θεσσαλονίκη, άλλα εδάφη της Ελληνικής Μακεδονίας καθώς και εδάφη της Βουλγαρίας. Παρόμοιες εκδηλώσεις έχουν λάβει χώρα πολλές φορές στο παρελθόν με τη συμμετοχή και την ενθάρρυνση κυβερνητικών αξιωματούχων των Σκοπίων. Εξ άλλου, στην πρόσφατη συνάντηση μεταξύ του Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά και του Υπουργού Εξωτερικών της ΠΓΔΜ Νίκολα Ντιμιτρόφ, ο Σκοπιανός Υπουργός, ενώ μιλούσε για ειρήνη και συμφιλίωση μεταξύ των δύο χωρών, δήλωνε ότι είναι υπερήφανος Μακεδόνας!
Σκοπός αυτής της επιστολής δεν είναι να εξηγήσουμε ότι η ιστορία της Αρχαίας Μακεδονίας αποτελεί μέρος της Ελληνικής Ιστορίας· αυτό το γνωρίζει οποιοσδήποτε έχει στοιχειώδεις ιστορικές γνώσεις (http://macedonia-evidence.org/). Πιστεύουμε, πάντως, πως γίνεται σαφές ότι όταν έχουμε την ΠΓΔΜ στα βόρεια σύνορά μας να καλλιεργεί εχθρότητα προς την Ελλάδα, να απειλεί την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδος και να διαιωνίζει το εχθρικό κλίμα μέσω της εκπαίδευσης που παρέχει στα παιδιά της, η Ελλάδα δεν μπορεί να αποδεχθεί το όνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ή οποιοδήποτε όνομα περιλαμβάνει τον όρο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, διότι τελικά θα παραμείνει μόνο ο όρος Μακεδονία, όπως ήδη αναφέρεται η ΠΓΔΜ σε διεθνείς χάρτες. Η Ελλάδα δεν μπορεί να ψηφίσει υπέρ της εντάξεως των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, μέχρις ότου οι κάτοικοι αυτού του κράτους επιλέξουν ένα όνομα το οποίο δεν θα περιλαμβάνει τον όρο «Μακεδονία».
Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε, αντιθέτως, αξίζει να επισημάνουμε τους στενούς δεσμούς που η ΠΓΔΜ αναπτύσσει με την Τουρκία (π.χ. http://umdiaspora.org/2011/09/19/umd-honors-tca-chairman-with-macedonia-friendship-award/ and http://umdiaspora.org/2012/04/18/tca-a-umd-announce-study-in-turkey-scholarships-for-macedonian-american-students-mk/), τον ανατολικό γείτονα της Ελλάδος, μία χώρα που προκαλεί καθημερινά την Ελλάδα παραβιάζοντας τα χωρικά ύδατα και τον εναέριο χώρο και αμφισβητώντας τα θαλάσσια σύνορά της. Όπως φαίνεται, η παλιά παροιμία «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» εφαρμόζεται σε αυτήν την περίπτωση, αλλά αυτές οι εξελίξεις σίγουρα δεν συμβάλλουν στο να καθησυχάσουν την Ελλάδα, και την αναγκάζουν να προβαίνει σε μεγάλες αμυντικές δαπάνες δυσανάλογες προς τις οικονομικές της δυνατότητες.
Ο απανταχού Ελληνισμός δεν τρέφει αισθήματα εχθρότητας ή αντιπαλότητας απέναντι στους πολίτες της ΠΓΔΜ, παρά επιθυμεί την ειρηνική και παραγωγική συνύπαρξη των δύο λαών. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι η Ελλάδα έχει συμβάλει αποφασιστικά στην ανάπτυξη της οικονομίας και των υποδομών της ΠΓΔΜ. Η Ελλάδα εκφράζει την ειλικρινή επιθυμία να εδραιωθεί ο αμοιβαίος σεβασμός και να βρεθεί μία μόνιμη πολιτική λύση με τον βόρειο γείτονά της. Αν όμως γίνει αποδεκτό για την ΠΓΔΜ ένα μόνιμο όνομα που θα περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία, ή γίνει δεκτή αυτή η χώρα στο ΝΑΤΟ με το όνομα ΦΥΡΟΜ, όχι μόνο δεν θα επιλυθούν τα προβλήματα, αλλά θα επιδεινωθούν οι προστριβές μεταξύ της Ελλάδος, της ΠΓΔΜ και άλλων Βαλκανικών χωρών και θα αποσταθεροποιηθούν τα Βαλκάνια.
Όλες οι υπογραφές που συνοδεύουν το κείμενο βρίσκονται εδώ.
