Αθλητισμός, παιδί, ταλέντο

Του Διονύση Διατσίγκου

 Αφορμή για τις σκέψεις και τις απόψεις που θα παραθέσουμε στο σημερνό μας άρθρo αποτέλεσε η αυξανόμενη τάση που παρατηρείται τον τελευταίο καιρό σχετικά με την επιθυμία και το ενδιαφέρον των ΓΟΝΕΩΝ να οδηγήσουν τα παιδιά τους στους αγωνιστικούς χώρους.


Προφανώς το γεγονός αυτό μόνο ως απολύτως θετικό μπορούμε να χαιρετίσουμε, γι’ αυτό μάλιστα και θα πρέπει όλοι όσοι ασχολούμαστε στο αθλητικό κίνημα (προπονητές, παράγοντες, επιστήμονες) να προσπαθούμε για το καλύτερο, έτσι ώστε αυτή η θετική αύρα, αυτή η συνειδητοποίηση των ΓΟΝΕΩΝ για την αναγκαιότητα της συμμετοχής των ΠΑΙΔΙΩΝ τους σε αθλητικές δραστηριότητες όχι απλά να συνεχισθεί αλλά να μεγαλώσει ακόμη πιο πολύ. Σήμερα μια σημαντική μερίδα του κόσμου έχει πάψει ευτυχώς να θεωρεί την ασχολία του παιδιού με το ΠΑΙΧΝΙΔΙ περίπου ως “χαμένο χρόνο” και θέλω να πιστεύω πως έχει κατανοήσει ότι η ενασχόληση του με την ΚΙΝΗΣΗ και τον ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ αποτελεί γι’ αυτό (το παιδί) μια ΖΩΤΙΚΗ του ανάγκη περίπου ισάξια με την σωστή του ΔΙΑΤΡΟΦΗ όσον αφορά την βιολογική του ανάπτυξη και υγεία, προσθέτως δε ότι έχει τεράστια παιδαγωγική αξία για την ισόρροπη ανάπτυξη του σώματος , του πνεύματος και της ψυχής του.

Υστέρα απ’ αυτά εκτιμώ πως δεν θα ήταν άσκοπο να ‘ρθουν στην επιφάνεια και μια σειρά από σκόπελους και προβλήματα που με μαθηματική σχεδόν ακρίβεια ακυρώνουν τις όποιες ευεργετικές επιδράσεις αφ’ ενός και αφετέρου οδηγούν σε ναυάγιο την σκληρή προσπάθεια κάποιων ταλαντούχων παιδιών προς την επιτυχία και την καταξίωση.

Έχουμε και λέμε λοιπόν : Καταρχήν οι γονείς των υποψηφίων αθλητών σε αρκετές περιπτώσεις -όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά και σε άλλα σπορ- αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους με λάθος τρόπο. Θεωρούν ότι πρέπει να προωθήσουν το παιδί “το βλαστάρι” τους στο άθλημα που αυτοί έχουν θητεύσει ή έχουν απωθημένο ή που τους συναρπάζει. Έτσι αισθάνονται την ανάγκη να παρεμβαίνουν στην καριέρα των παιδιών τους και να τα καθοδηγούν. Όταν όμως άνθρωποι που καταπιάνονται με άλλα επαγγέλματα γίνονται ΕΙΔΙΚΟΙ του αθλήματος(π.χ. του ποδοσφαίρου) είναι φανερό ότι δεν πρόκειται να βγει κάτι καλό. Το χειρότερο βέβαια είναι ότι δεν αφήνουν το παιδί να διαλέξει το άθλημα που του αρέσει, με αποτέλεσμα πολύ συχνά να το ακούνε να τους λέει ότι δεν θέλει να συνεχίσει στο συγκεκριμένο άθλημα και ορισμένες φορές μάλιστα να τους λέει (δυστυχώς) ότι δε θέλει να ασχοληθεί ξανά με τον αθλητισμό γενικά. Σε κάθε περίπτωση λοιπόν η επιλογή πρέπει να ναι δική του ( του παιδιού δηλαδή)στα μέτρα του και στα θέλω του. Οι γονείς πρέπει να φέρουν από νωρίς σε επαφή με τον αθλητισμό το παιδί τους, αφήνοντας το να δοκιμάσει, να μάθει να λειτουργεί στους αθλητικούς χώρους και να διαλέξει κάποιο άθλημα και από τη ηλικία των 8-9 χρονών , μπορεί να προπονηθεί οσο ΜΠΟΡΕΙ και οσο ΘΕΛΕΙ και όπως πρέπει για να αναπτύξει σταδιακά δεξιότητες και το ταλέντο του.

Κοντά στο παιδί πρέπει να βρεθεί ένας ειδικός που όμως πέρα από την τεχνική του κατάρτηση πρέπει να είναι και δάσκαλος-παιδαγωγός γιατί ΤΟ ΠΑΙΔΙ με το παιχνίδι πρέπει να μάθει να ΜΑΘΑΙΝΕΙ και κυρίως να ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ και αυτό να τον ακολουθεί στην συμπεριφορά του ΜΕΣΑ και ΕΞΩ από τα γήπεδα.

Πολύ σημαντικό επίσης είναι ότι ευθύς εξ’ αρχής θα πρέπει να γίνεται σαφές από τους υπεύθυνους –έτσι ώστε να μην φουσκώνουν τα μυαλά των γονέων – πως όλα τα παιδιά δεν θα γίνουν πρωταθλητές και φημισμένοι αθλητές, ωστόσο το κάθε παιδί ξεχωριστά θα έχει τα δικά του κέρδη από την αθλητική του ενασχόληση. Δηλαδή ο ντροπαλός θα αποκτήσει φίλους, ο ατομιστής θα μάθει να λειτουργεί συλλογικά, το υπέρβαρο παιδί θα ασκηθεί και θα νιώσει καλυτέρα με τον εαυτό του και το σώμα του κ.ο.κ. Κατά συνέπεια πρωταρχικός στόχος και προτεραιότητα δεν είναι να λέμε (γονείς και προπονητές) πόσο μεγάλο ταλέντο έχει ένα παιδί και τι μεγάλο αστέρι θα γίνει, αλλά με προσήλωση και συνέπεια να επιδιώκουμε ΤΟ ΠΑΙΔΙ με την άθληση να μπορεί να ξοδέψει το περίσσευμα της ενεργητικότητας του με ασφαλή και επωφελή τρόπο , να κοινωνικοποιηθεί κάνοντας παρέες , φιλίες και συνεργασίες, να απογαλακτισθεί από την οικογενειακή ομπρέλα και συνέργια, να εκφράσει τα συναισθήματα του ( χαρά, γέλιο, ενθουσιασμός αλλά και λύπη, στεναχώρια, θυμός, πίκρα) μέσα όμως σε ένα πλαίσιο σωστής συμπεριφοράς, αρχών και αξιών και ακόμα να μάθει ν’ αποδέχεται και να αξιολογεί ψύχραιμα και αυτοκριτικά το ΓΙΑΤΙ της ήττας έτσι ώστε να ξέρει να βρίσκει τον δρόμο της νίκης και της επιτυχίας.

Το μόνο εγγυημένο ΜΗΝΥΜΑ που μπορούμε να περάσουμε και σε ΓΟΝΕΙΣ και σε παιδιά είναι ότι το μόνο σίγουρο για το ΠΑΙΔΙ από την ενασχόληση του με τον ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ είναι ότι θα γίνει καλύτερος αθλητής , καλύτερος ποδοσφαιριστής , μπασκετμπολίστας κ.ο.κ , καλύτερος χαρακτήρας και εν τέλει καλύτερος ΑΝΘΡΩΠΟΣ (στο σώμα , την ψυχή και το πνεύμα). Για τα άλλα κίνητρα, τις άλλες επιδιώξεις που αφορούν στην επιτυχία την καταξίωση την προβολή και μεγάλα συμβόλαια εκτός από την ανελέητα σκληρή δουλειά και τις πολλές και μεγάλες θυσίες μεσολαβούν και άλλοι αστάθμητοι παράγοντες με πιο χαρακτηριστική την ΤΥΧΗ και τη συγκυρία. Ας σκεφτούμε μόνο το ενδεχόμενο ενός σοβαρού τραυματισμού πόσο πίσω μπορεί να φέρει ή ακόμα και να ακυρώσει μια προδιαγραφόμενη κατά τ΄άλλα λαμπρή καριέρα ενός σπουδαίου ταλέντου.

Κορυφαία και χαρακτηριστικά τα παραδείγματα του ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΤΕΤΟΚΟΥΜΠΟ , της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ, του ΣΩΚΡΑΤΗ ΠΑΠΑΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ. Παραδείγματα ήθους, νοοτροπίας , επιμονής , σκληρής δουλειάς και ως τέτοια πρέπει να χρησιμοποιούνται στα παιδιά μας. Γιατί υπάρχει πάντα κίνδυνος να πούμε στα παιδιά μας ότι πρέπει να τους βλέπουν για να γίνουν σαν κ αυτούς, να αγωνίζονται όπως εκείνοι δηλαδή. Το ερώτημα βέβαια είναι Γίνεται; Όχι βέβαια. Και εκεί είναι το κρίσιμο σημείο. Οι αρχές και οι αξίες παίζουν το σημαντικότερο ρόλο προκειμένου να χτίσεις σωστή νοοτροπία , να διαμορφώσεις προσωπικότητα , να γίνεις καλός συμπαίκτης- συναθλητής και μετά καλός παίκτης και αθλητής. Και μετά έρχεται η αυτογνωσία. Να αντιληφθείς ότι δεν μπορούμε να είμαστε όλοι σα την ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ ή τον ΑΝΤΕΤΟΚΟΥΜΠΟ. Δεν είναι και τόσο εύκολο να κάνεις τα μαγικά τους ούτε και να σου χαρίσουν το ταλέντο τους με ένα άγγιγμα τους. Μπορείς όμως να κερδίσεις πολλά, βλέποντας την ταπεινότητα και την απλότητα τους. Να διδαχθείς περισσότερα από το πείσμα και την δουλειά τους, γιατί αν δε δουλέψεις όσο ταλέντο και αν διαθέτεις δεν θα στρίβεις ούτε με φλας σε σχέση με αυτούς που θα πρέπει να συναγωνιστείς σε υψηλό επίπεδο. Και επιμένω. Το βασικό για τα παιδιά είναι διαμορφώσουν χαρακτήρα, να γίνουν καλοί συμπαίκτες , να αποκτήσουν πνεύμα συνεργασίας , να μάθουν να κινούνται σ’ ένα πλαίσιο αρχών με αυτοέλεγχο και αυτοπειθαρχία. Το “star system“ δεν είναι για όλους. Δεν μπορούμε όλοι να γίνουμε σταρ , μπορούμε όλοι όμως να βελτιωθούμε και ως αθλητές και ως άνθρωποι , έτσι ώστε να είμαστε χρήσιμοι στον συμπαίκτη μας, στον συνάνθρωπο μας , στον διπλανό μας. Και αυτό θα πρέπει να είναι η προτεραιότητα μας στον ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ παίρνοντας τα θετικά από κάθε άνθρωπο και από τα “αστέρια” φυσικά όπως ο Γιάννης και η Κατερίνα.

Από την άλλη πλευρά ο ρόλος των ΓΟΝΕΩΝ σε γενικές γραμμές είναι να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους και να τα επαινούν μόνο και μόνο γιατί συμμετέχουν σε αθλητικές δραστηριότητες. Ακόμα πρέπει να μειώνουν τα προβλήματα και το άγχος τους λέγοντας τους πόσο τους αρέσει -ανεξαρτήτως αποτελέσματος-να τα βλέπουν να αγωνίζονται και να μην διστάζουν να τους λένε πόσο τα ΑΓΑΠΟΥΝ. Ιδιαίτερα δε όταν δεν έχουν πέτυχει την προσδοκώμενη επίδοση ή απόδοση. Επίσης μπορούν και πρέπει να αξιολογούν με πολύ διακριτικό τρόπο την ποιότητα της δουλειάς που γίνεται στο αθλητικό σωματείο που εμπιστεύτηκαν το παιδί τους. ΚΑΙ προς ΘΕΟΥ ΟΧΙ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΟΧΙ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ σχετικά με το άθλημα. Ωστόσο το πιο σημαντικό να κατανοήσουν οι ΓΟΝΕΙΣ ότι ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ είναι η σχέση του ανθρώπου με την φύση και το περιβάλλον , η ωφέλεια της κίνησης , η χαρά της συμμετοχής και της συνεργασίας , η ευχαρίστηση και η απόλαυση του παιχνιδιού και της δραστηριότητας και οπωσδήποτε όχι ένα άγχος επιδόσεων ή αποδόσεων, ένας εξαναγκασμός. Η συμμετοχή των παιδιών στον Αθλητισμό πρέπει να έχει σαν κίνητρο την αγάπη για την συγκεκριμένη δραστηριότητα και η χαρά που απολαμβάνει από αυτήν την ενασχόληση και όχι ανιδιοτέλεια, το κέρδος που μπορεί να αποκομίσει από αυτήν.

Τέλος σε ότι αφορά τους ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ των ομάδων που διαχειρίζονται ταλαντούχους νέους παίκτες χωρίζονται σε δυο κατηγορίες. Σε αυτούς που οι ομάδες τους κάνουν πρωταθλητισμό και αγνοούν συστηματικά τους “μικρούς“ και μόνο αν κάποιος από αυτούς καταφέρει να αγωνιστεί σε κάποια από τις εθνικές ομάδες αρχίζουν να τον παίρνουν στα σοβαρά ή όταν η ομάδα βγει νωρίς εκτός στόχων αρχίζουν να μιλούν για “ανανέωση” για αξιοποίηση των παιδιών από τα “σπλάχνα” της ομάδας προκειμένου να σώσουν την παρτίδα. Και σε αυτούς στις μικρομεσαίες ομάδες , που ορμάνε με τα μούτρα πάνω στα ταλέντα με ένα και μοναδικό σκοπό , να τους πουλήσουν με όσο το δυνατόν μεγαλύτερο τίμημα έτσι ώστε να αντιμετωπίσουν τα οικονομικά προβλήματα που συνήθως τους απασχολούν.

Όμως και στις δυο περιπτώσεις –είτε κάνουν επαγγελματικό συμβόλαιο με προώθηση από τις υποδομές, είτε κάνουν μεταγραφή από μικρή σε μεγάλη ομάδα- τα παιδιά αυτά βρίσκονται μπροστά σε δυο προκλήσεις- κινδύνους που χωρίς την σωστή και έγκαιρη αντιμετώπιση τους μπορεί να τους καταστρέψουν όχι μονάχα την καριέρα αλλά και την ίδια τους τη ζωή.

Πραγματικά δεν αντιμετωπίζεται εύκολα η πίεση και η αναστάτωση και οι πειρασμοί που προκαλούν το ΧΡΗΜΑ και η ΠΡΟΒΟΛΗ σ’ αυτά τα νεαρά παιδιά που από την μια στιγμή στην άλλη βρίσκονται –για παράδειγμα- αντί για ποδήλατο ή παπάκι να κυκλοφορούν με πολυτελές αυτοκίνητο. Πολλά λεφτά στην τσέπη ανυποψίαστων και ανεκπαίδευτων παιδιών, ιδίως Ελληνόπουλων 18-20 χρονών, είναι ωρολογιακή βόμβα στα χέρια ατζαμή. Μια στις χίλιες να μην γίνει ζημιά. Αντίθετα καλά λεφτά στην τσέπη συνειδητοποιημένων νέων ανθρώπων 23-25 χρονών που όμως ήδη μόχθησαν σαν τα σκυλιά για να φτάσουν στο επίπεδο να τα αξίζουν αυτά τα λεφτά και είναι λεφτά στην τράπεζα. Μια στις χίλιες να γίνει ζημιά.

O άλλος κίνδυνος έχει να κάνει με την ξαφνική δημοσιότητα και προβολή που αποκτάει μέσω των Μ.Μ.Ε. Οι νεαροί ταλαντούχοι αθλητές αντιμετωπίζονται από το σύνολο σχεδόν του αθλητικού τύπου σαν κρυμμένοι θησαυροί. Μόλις υπάρχει η υποψία για κάποιον από τους νεαρούς ότι έχει προσόντα αυτόματα παίρνει μπροστά η φάμπρικα του “star system”. Νέος Μανωλάς , νέος Σπανούλης και δεν συμμαζεύεται. Υπάρχουν περιπτώσεις που ύστερα από κανα δυο παιχνίδια καλής απόδοσης και συνεχόμενα πρωτοσέλιδα , ακολουθήσαν απίστευτες κατρακύλες και δεν επανήλθαν ποτέ ή παλεύουν με νυχιά και με δόντια για να ξαναμπούν στο χάρτη. Η εύκολη δημοσιότητα όπως είναι ευνόητο, δημιουργεί στους ταλαντούχους αθλητές την αίσθηση ότι ανέβηκαν στην κορυφή, ότι έφτασαν στο τέλος των προσπαθειών και των θυσιών και πως τώρα ήρθε η ώρα να απολαύσουν τους καρπούς των κόπων τους. Όμως και αν όντως –δεν το νομίζουν- αλλά έχουν φτάσει στην κορυφή ΞΕΧΝΟΥΝ ή τις περισσότερες φορές δεν ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ότι το δύσκολο είναι να μείνεις και όχι τόσο να φτάσεις σε κορυφαίο αγωνιστικό επίπεδο. Κατά συνέπεια όταν τα Μ.Μ.Ε. πέφτουν πάνω στα νέα πρόσωπα και μέσα σε μια μέρα τους μετατρέπουν από ανυπάρκτους σε θεούς, είναι περίπου βέβαιο ότι ο νεαρός θα χάσει τον προσανατολισμό του, την ισορροπία του καμία φορά και το χαμόγελο του. Ο συνδυασμός της δράσης των υψηλών αμοιβών και της μεγάλης προβολής μπορεί να προκαλέσει ζημιές, στην συμπεριφορά, την νοοτροπία, στην εν γένει προσωπικότητα τους. Έτσι λοιπόν εύκολα μπορούμε να παρατηρήσουμε σε ταλαντούχους νεαρούς (και όχι βέβαια σε όλους) τις παρακάτω εκφυλιστικές καταστάσεις:

· Αλλοίωση συμπεριφοράς μέσα και έξω από τα γήπεδα. Τα παιδιά ειδικά αν δεν έχουν δίπλα τους ικανά στηρίγματα – γίνονται κάθε μέρα χειρότεροι άνθρωποι.

· Έλλειψη σεβασμού σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε. Αγωνίζονται σε μια μεγάλη ιστορική ομάδα και δεν τους λέει τίποτα , τους μιλάνε οι μεγαλύτεροι και τους αγνοούν, σωστό ή λάθος είναι ότι –νομίζουν- πως τους συμφέρει.

· Μειωμένη προσπάθεια για βελτίωση τόσο σαν αθλητές όσο και σαν μαθητές στο σχολείο τους.

· Αρνητική στάση σε ότι αφορά κάθε τι με το οποίο ασχολούνται. Οι σκέψεις τους ξεκινούν με “δεν” και ψάχνουν γενικότερα για καλές δικαιολογίες. Σχεδόν πάντοτε μπροστά σε κάποια αρνητική εξέλιξη που τον αφορά άμεσα ΦΤΑΙΝΕ κάποιοι ΑΛΛΟΙ ή κάτι άλλο. Όχι βέβαια οι ίδιοι. Αφού η έλλειψη αυτοκριτικής είναι δεδομένη , κυρίως για να συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει κάποιος να τους διδάξει πόσο σημαντικό είναι και πως πρέπει να το κάνουν.

· Κοινό χαρακτηριστικό σε τελική ανάλυση για όλα αυτά τα παιδιά είναι η απώλεια στόχων στη ζωή τους. Το άθλημα, μετά την χαρά και τα οφέλη της ενασχόλησης με τον αθλητισμό , μετατρέπεται σε δουλειά ή καλυτέρα “δουλεία” σε όχημα που θεωρούν ότι θα τους γεμίσει εύκολα με χρήματα και δημοσιότητα. Όταν όμως λοιπόν το 95% περίπου από τους νέους ξυπνάει ένα πρωί στα 30 του χρόνια και αντιλαμβάνεται ότι κυνηγούσε χίμαιρες “κλαίει” για τα χαμένα χρόνια και ψάχνει απεγνωσμένα για δουλειά ακόμα σε δύσκολες ανεπιθύμητες ή και εκτός ορίων καμία φορά συνθήκες.

Χαρακτηριστικά πρέπει να αναφέρουμε ότι πολύ σπουδαίες ποδοσφαιρικές σχολές ( Μπαρτσελόνα, Άγιαξ, Άρσεναλ κ.α.) η απόδοση των παιδιών στο σχολείο αξιολογείται ως τόσο σημαντική όσο και η αντίστοιχη ποδοσφαιρική. Τυχόν δε αδικαιολόγητα αισθητή μείωση της σχολικής επίδοσης, επιφέρει απομάκρυνση του παιδιού από την σχολή. Επίσης στα εκπαιδευτικά περιεχόμενα συμπεριλαμβάνονται και ειδικά μαθήματα , για την σωστή διαχείριση των (μελλοντικών) αμοιβών τους, για τους κινδύνους από την ξαφνική δημοσιότητα , για τον αλληλοσεβασμό, την αλληλεγγύη και τις συνεργασίες με τους συναθλητές του μέσα και έξω από το γήπεδο, για την ανάληψη ευθυνών μέσω της αυτοκριτικής και ακόμα για αυτοπειθαρχία και ομαδικό πνεύμα κ.α. θέματα που συμβάλλουν με ουσιαστικό τρόπο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα και της προσωπικότητας του νεαρού ποδοσφαιριστή.

Τα επισημαίνουμε όλα αυτά, γιατί έχει τεράστια σημασία ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ (ΓΟΝΕΙΣ ,ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ,ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ) να κατανοήσουμε ή καλύτερα να συναισθανθούμε την μεγάλη ευθύνη που έχουμε απέναντι στα νέα παιδιά. Γι αυτό καταρχήν και πάνω απ’ όλα ,δεν χρειάζεται να τους φουσκώνουμε τα μυαλά , να τα αποπροσανατολίζουμε, να τα αντιμετωπίζουμε ως μελλοντική επένδυση. Εδώ όμως μιλάμε για το μέλλον δεκάδων παιδιών που αυτοπαγιδεύονται μέσω λ.χ. του ποδοσφαίρου , σε ένα μονόδρομο από τον οποίο δύσκολα ξεφεύγουν και που αρκετές φορές τους οδηγεί σε αδιέξοδα και ως εκ τούτου αποκλείεται να μην τους σημαδέψει ως τα βαθιά γεράματα τους. Το σύνθημα μπορεί να είναι πρώτα η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ (στήριγμα στις δυσκολίες) και το ΣΧΟΛΕΙΟ ( εφόδια για τις δυσκολίες) ενώ το ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ (ή κάποιο άλλο άθλημα) πρέπει να είναι το ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ από τα ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ.

Ας αφήσουμε λοιπόν τα παιδιά να παίξουν και να αθληθούν και ας τα βοηθήσουμε(διακριτικά) να αγωνιστούν, να ερωτευθούν το άθλημα που ασχολούνται. Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ η οποία αποτελεί την πιο πειστική ,την πιο αληθινή απόδειξη που δείχνει πως όταν υπάρχει ΘΕΛΗΣΗ και ΜΕΡΑΚΙ μπορούν να συνδυαστούν ΣΠΟΥΔΕΣ και ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ( και μάλιστα στο πιο ψηλό επίπεδο και στους δυο τομείς) είπε σε πρόσφατη συνέντευξη της: “ Όταν αγαπάς αυτό που κάνεις η σκληρή δουλειά που θα απαιτηθεί δεν θα είναι ΘΥΣΙΑ αλλά ΕΠΙΛΟΓΗ “ και ανέφερε χαρακτηριστικά “Ως μαθήτρια στο ΛΥΚΕΙΟ, είπα όχι στην πενθήμερη εκδρομή (όνειρο για σχεδόν κάθε μαθητή) γιατί δεν ήθελα να χάσω προπονήσεις. Δεν ένοιωσα ότι στερήθηκα κάτι, γιατί αυτό μου άρεσε περισσότερο”.

Το μεγάλο μυστικό επομένως αλλά και η μεγάλη ευθύνη μας είναι να δημιουργούμε τις προϋποθέσεις έτσι ώστε τα παιδιά να νιώθουν και να περνάνε καλά στις προπονήσεις και στους αγώνες, πάντα βεβαίως στα πλαίσια του FAIR PLAY και των αγωνιστικών αναγκών και κανόνων του αθλήματος. Με άλλα λόγια το μυστικό της επιτυχίας δεν είναι το ΠΑΙΔΙ στην προπόνηση να κάνει ότι του αρέσει , αλλά να του ΜΑΘΟΥΜΕ να βρίσκει την ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ σ’ αυτό που πρέπει να κάνει. Προφανώς μ’ όλες αυτές τις απόψεις δεν εννοούμε την επιστροφή οπού το βραβείο ήταν ένα κλαδί ελιάς. Ούτε μπορούμε να ισχυριστούμε στα σοβαρά πως είναι δυνατή η ύπαρξη του αθλητισμού χωρίς πρωταθλητισμό γιατί δεν μπορεί να εκλείψει από τον αθλητισμό η ΝΙΚΗ η ΦΙΛΟΠΡΩΤΙΑ η ΑΡΙΣΤΕΙΑ. Πολύ περισσότερο που τίθεται νομοτελειακά ως επιδίωξη και υπάρχει ούτως η άλλως ως ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΑΞΙΑ.

Το ζητούμενο λοιπόν είναι να μην αποτελεί – ειδικά κατά την πρώιμη παιδική ηλικία- την πρώτη αν όχι την μοναδική επιδίωξη, να μην λειτουργεί ως αυτοσκοπός. Η πρώτη προτεραιότητα του παιχνιδιού – όταν μιλάμε για παιδιά- δεν πρέπει να ναι η νίκη αλλά από ποιους δρόμους και με νομούς(μεθόδους) μάχεσαι για τη νίκη. Πριν λίγο καιρό ρωτήσαν τον σπουδαίο ποδοσφαιριστή ΤΣΑΒΙ να εξηγήσει γιατί η φημισμένη ΑΚΑΔΗΜΙΑ(La Masia) της ΜΠΑΡΤΣΑ “βγάζει” τόσο καλούς και πολλούς ποδοσφαιριστές και η απάντηση είναι αποκαλυπτική: “Κάποιες ποδοσφαιρικές ακαδημίες ανησυχούν για τη νίκη στη La Masia ανησυχούν για την εκπαίδευση”.

“Κάνε το χρέος σου και μη σε νοιάζει αν πετύχεις , αν αποτύχεις αυτό μονάχα έχει πρακτική, όχι ψυχική αξία” γράφει ο Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ. Εν τέλει και σαν επίλογο ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι το πνεύμα του αθλητισμού το ΝΟΥΣ ΥΓΙΗΣ ΕΝ ΣΩΜΑΤΙ ΥΓΙΕΙ , δεν εκπληρώνεται μέσα από την επίδοση και την κατάταξη αλλά από την συμμετοχή και την προσπάθεια. Και κάτι τελευταίο για όσα παιδιά έχουν ΤΑΛΕΝΤΟ και διαλέγουν τον πολύ δύσκολο δρόμο του πρωταθλητισμού ας μην ξεχνούν ποτέ ότι στη ζωή δεν παίρνεις ότι σου αξίζει αλλά ότι διεκδικείς με πάθος.

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΔΙΑΤΣΙΓΚΟΣ