Η γενιά του Πολυτεχνέιου, η γενιά μου, πέρασε τα εφηβικά της χρόνια χωρίς ποίηση, μουσική, τέχνη, υποχρωμένη να εκφραστεί σε μια νεκρή και στείρα γλώσσα αλλά ζώντας το θαύμα του Γουέμπλεϊ.
Τον Νοέμβριο του 1973 ως νεολαίοι πια βγαίνουμε στους δρόμου φωνάζοντας για "Παιδεία και Ελευθερία", άλλοι γνωρίζοντες και άλλοι παρασυρόμενοι από το επαναστατικό κύμα που σάρρωνε τα πάντα.
Εκείνο το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου 1973 το τανκς σπάει την Πύλη του Πολυτεχνείου και θάβει ανθρώπους και όνειρα. Στη μνήμη λοιπόν αυτών των νέων ανθρώπων που θάφτηκαν με τα ονειρά τους υποκλινόμαστε σήμερα τιμώντας τη μνήμη τους αλλά μνημονεύουμε και τα όνειρα των άλλων , όλων ημών των ζωντανών αυτής της γενιάς που οι περισσότεροι τα θάψαμε εκείνο το βράδυ γιατί ........την εξουσία πολύ αγαπήσαμε.