Η ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδας συνεδρίασε υπό τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο.
Σύμφωνα με το έργο του συνταγματάρχη Δημήτρη Καραΐσκου Γέρων Παΐσιος, ο Αγιορείτης. Ο ασυρματιστής του Στρατού και του Θεού, το 1945 ο κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης παρουσιάστηκε στο Ναύπλιο και πήρε την ειδικότητα του διαβιβαστή.
Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, η ειδικότητα αυτή ήταν κάτι σαν θεία χάρη αφού δεν πήρε μέρος στον πόλεμο και «διαφυλάχθηκε από το να φονεύσει άνθρωπο. Παρομοίαζε δε και την μετέπειτα ιδιότητά του ως μοναχού, να στέλνει σήματα στον Θεό (να προσεύχεται)».
Ο γέροντας Παΐσιος ανεγράφη στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης εκκλησίας τον Ιανουάριο του 2015 με απόφαση της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Σύμφωνα με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ήταν ένας από τους υπεύθυνους για την αναβίωση του μοναχισμού στο Άγιον Όρος, που βρισκόταν σε παρακμή ως τη δεκαετία του 1960.
Ο γέροντας Παΐσιος ανεγράφη στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης εκκλησίας τον Ιανουάριο του 2015 με απόφαση της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Σύμφωνα με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ήταν ένας από τους υπεύθυνους για την αναβίωση του μοναχισμού στο Άγιον Όρος, που βρισκόταν σε παρακμή ως τη δεκαετία του 1960.
Τό ἔτος 1945 κλήθηκε νά ὑπηρετήση τήν Πατρίδα. Παρουσιάστηκε στό Ναύπλιο καί πῆρε τήν εἰδικότητα τοῦ διαβιβαστοῦ. Κατόπιν πῆρε µετάθεση στό Ἀγρίνιο.
Τόν ρωτοῦσαν:
– Τί µέσο ἔχεις καί πῆρες τόσο καλή εἰδικότητα;
– Δέν ἔχω µέσο.
– Ἄστ᾿ αὐτά.
– Ἔ..., τόν Θεό, ἀπαντοῦσε.
Καί πράγµατι «ἦν Κύριος µετ᾿ αὐτοῦ καὶ ἦν ἀνὴρ ἐπιτυγχάνων» . Ἡ ἀγάπη του πρός τούς ἄλλους ἔφθανε µέχρι θυσίας. Ἔκανε τίς ὑπηρεσίες τους, ἐργαζόταν πολύ. Ὅταν κάποιος ζητοῦσε ἔξοδο, ὁ Ἀρσένιος πρόθυµα τόν ἀντικαθιστοῦσε.
Πολλοί ἐκµεταλλεύονταν τήν καλωσύνη του καί τόν θεωροσαν κορόιδο. Ὁ ἴδιος ὅµως ἔνιωθε χαρά ἀπό τήν θυσία, καί συγχρόνως εὕρισκε εὐκαιρία νά µένη µόνος καί νά προσεύχεται. Ὁ Διοικητής του ἔλεγε: «Τί θά γίνει µέ αὐτόν τόν ἄνθρωπο (Ἀρσένιο); Δέν λέει ποτέ νά ξεκουραστῆ».
Κάποτε εἶχε 39,5 πυρετό ἀλλά δέν ζήτησε νά βγῆ ἐλεύθερος ὑπηρεσίας. Τελικά δέν ἄντεξε καί ἔπεσε λιπόθυµος. Οἱ στρατιῶτες τόν ἔβαλαν στό φορεῖο γιά νά τόν πᾶνε στό Νοσοκοµεῖο, καί τόν φώναζαν εἰρωνικά µέ µοναχικά ὀνόµατα: «Ἔ, Βενέδικτε, Ἀκάκιε». Εἶχαν καταλάβει ὅτι θά γίνει µοναχός. Ἡ εἰρωνεία µετατράπηκε σιγά-σιγά σέ ἐκτίµηση καί θαυµασµό. Τούς ἀλλοίωσε ὁ τρόπος τῆς ζωῆς του, ἡ µεγάλη ἀγάπη καί ὁ ἀκέραιος χαρακτήρας του. Δέν τόν θεωροῦσαν πλέον κορόιδο, ἀλλά θησαυρό καί εὐλογία γιά τήν Μονάδα.
Πάντως ἡ εἰδικότητα τοῦ ἀσυρµατιστοῦ τόν ἀπάλλαξε ἀπό τήν ἔνοπλη συµ- µετοχή στόν πόλεµο, καί ἔτσι, θεία χάριτι, διαφυλάχθηκε ἀπό τό νά φονεύση ἄνθρωπο. Προοιµίαζε δέ καί τήν µετέπειτα ἰδιότητά του ὡς µοναχοῦ, νά στέλνη σήµατα στόν Θεό (νά προσεύχεται).
Κακουχίες
Ἡ διλοχία πού ὑπηρετοῦσε ὁ Γέροντας ἔκανε πολεµικές ἐπιχειρήσεις καί οἱ κακουχίες πού πέρασαν µοιάζουν ἀπίστευτες. Διηγεῖτο ὅτι κάποτε τελείωσαν τά τρόφιµα καί ἔτρωγαν σπυρωτό χιόνι. Ἄλ- λοτε ἔµειναν νηστικοί γιά δεκατρεῖς ἡµέρες καί ἐπέζησαν τρεφόµενοι µόνον µέ ἄγρια κάστανα. Συχνότερα ὑπέφεραν ἀπό τήν δίψα. Ἀναγκάζονταν τότε νά πίνουν στάσιµο νερό ἀπό τίς πατηµασιές τῶν ζώων.
Ὁ µεγάλος ἐχθρός ἦταν τό κρύο. Κοιµόνταν στίς σκηνές καί τό πρωί ξυπνοῦσαν θαµµένοι στά χιόνια˙ µετροῦσαν τούς κρυοπαγηµένους. Ἕνα πρωινό ἔβγαλε εἴκοσι ἕξι κρυοπαγηµένους σκάβοντας µέ τόν κασµά τά χιόνια. Κάποτε ἔµεινε γιά τρεῖς ἡµέρες στά χιόνια καί ἔστελνε σήµατα στό Ἀρχηγεῖο. Ἔπαθε καί ὁ ἴδιος κρυοπαγήµατα.
Ὁ µεγάλος ἐχθρός ἦταν τό κρύο. Κοιµόνταν στίς σκηνές καί τό πρωί ξυπνοῦσαν θαµµένοι στά χιόνια˙ µετροῦσαν τούς κρυοπαγηµένους. Ἕνα πρωινό ἔβγαλε εἴκοσι ἕξι κρυοπαγηµένους σκάβοντας µέ τόν κασµά τά χιόνια. Κάποτε ἔµεινε γιά τρεῖς ἡµέρες στά χιόνια καί ἔστελνε σήµατα στό Ἀρχηγεῖο. Ἔπαθε καί ὁ ἴδιος κρυοπαγήµατα.
Οἱ σάρκες τῶν ποδιῶν του ξεφλουδίζονταν. Τόν ἔστειλαν στό Νοσοκοµεῖο, ἀλλά βοήθησε ὁ Θεός νά µήν ἀκρωτηριασθῆ. Ἄλλοτε τόν κλώτσησε ἕνα µουλάρι. Τό χτύπηµα ἦταν πολύ δυνατό. Μελάνιασε τό στῆθος του καί φαίνονταν τά σηµάδια ἀπό τά πέταλα. Λιποθύµησε, καί ὅταν συνῆλθε, συνέχισε τήν πορεία. Χαιρόταν νά βρέχεται, νά κρυώνη, νά κουράζεται ὁ ἴδιος, γιά νά µήν ταλαιπωροῦνται οἱ ἄλλοι. Μερικοί στρατιῶτες, ὅταν ἔκαναν ζηµιά, γιά νά δικαιολογηθοῦν, τήν ἐπέρριπταν στόν Ἀρσένιο.
Ὁ Ἀξιωµατικός τόν µάλωνε, καί ἐκεῖνος, γιά νά µήν τούς ἐκθέση, ὑπέµενε µέ ταπείνωση σιωπηλά τούς ἐλέγχους. Ὁ Διοικητής ὅµως τόν ἐκτιµοῦσε καί τόν ἐµπιστευόταν. Στίς δύσκολες ἀποστολές ἔστελνε τόν Ἀρσένιο, γιατί γνώριζε ὅτι ἦταν ἱκανώτατος καί ἔφερνε σέ πέρας ὅ,τι τοῦ ἀνέθεταν. Μόνο µιά φορά πῆρε ἄδεια καί πῆγε στό σπίτι του. Ἐκεῖ ἀρρώστησε, ἔχασε πολύ αἷµα καί εἰσήχθη στό Νοσοκοµεῖο Ἰωαννίνων γιά δεκαπέντε ἡµέρες. Ὅταν συνῆλθε ἐπέστρεψε στήν Μονάδα του.
Από το βιβλίο: ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ
Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ
(1924-1994)
Ὁ Ἀσυρµατιστής τοῦ Στρατοῦ
καί τοῦ Θεοῦ
Του ΣΧΗ (ΤΘ)
