Οι τρεις μέρες
της Κωστούλας Μητροπούλου
Ήταν του αύριο η γενιά,
δεκαοχτώ, δεκαεννιά,
ήταν χιλιάδες τα παιδιά
και τρία τα μερόνυχτα.
Την πρώτη μέρα τραγουδούν,
την πρώτη νύχτα μάς καλούν,
την πρώτη μέρα η λευτεριά
γραμμένη λέξη με μπογιά.
Tη δεύτερη τη μέρα τους,
τη μάνα, τον πατέρα τους
καμώνονται πως τους ξεχνούν
κι όλη μέρα τραγουδούν.
Την τρίτη τη φαρμακερή
φωνή λαλεί από το πρωί
το όνειρο να μη χαθεί
κι η ιστορία να γραφτεί.
Ήταν του σήμερα η γενιά,
παιδιά με ανοιχτή καρδιά,
τα σημαδέψαν στα τυφλά
και σκότωσαν τη λευτεριά.
Στις 21 Απριλίου 1967 γίνεται πραξικόπημα στην Ελλάδα και οι στρατιωτικοί αναλαμβάνουν την εξουσία. Επικρατεί πειθαρχία, λογοκρισία στα πάντα και έλλειψη ελευθερίας. Οι νέοι που είναι το μέλλον κάθε χώρας φοβούνται να εκφράσουν ελεύθερα τις πολιτικές τους απόψεις. Τότε παίρνουν την απόφαση να ξεκινήσουν τη δική τους εξέγερση μέσα από το Πολυτεχνείο ενάντια στην Χούντα.
Την πρώτη μέρα 14-15 Νοεμβρίου οι φοιτητές καλούν στον αγώνα τους όλο το κόσμο και γράφουν συνθήματα στους τοίχους όπως «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», «ΛΑΕ ΜΗ ΣΚΥΒΕΙΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ»κ.τ.λ.
Την δεύτερη μέρα 15-16 Νοεμβρίου ο αγώνας αυτός τους έχει συνεπάρει τόσο που τους κάνει να ξεχνούν ακόμη και την ίδια τους τη μάνα. Ξεπέρασαν την ηλικία τους γιατί ήταν ακόμη παιδιά 18 και 19 χρονών!
Την Τρίτη μέρα 16-17 Νοεμβρίου η αστυνομία περικυκλώνει το Πολυτεχνείο. Οι φοιτητές μέσα από το ραδιοφωνικό σταθμό που έχουν κάνει, καλούν το λαό να μη φοβηθεί και να συνεχίσουν τον αγώνα, ώστε το όνειρο για την δημοκρατία να μη χαθεί.
Μάταια τα παιδιά φώναζαν πως «είμαστε όλοι αδέλφια... μη μας σκοτώνετε». Το τάνκ έριξε την πόρτα του Πολυτεχνείου, σκότωσαν την λευτεριά και μαζί της και τα παιδιά αυτά που σταμάτησαν σε εκείνη τη μέρα και δεν πρόλαβαν να δουν και να γίνουν το αύριο που ξημέρωνε!!!
Άννα Ρασσιά Στ2
3ο Δημοτικό Σχολείο Ναυπλίου
Το ποίημα αυτό αναφέρεται στις τρεις μέρες (μερόνυχτα) των γεγονότων του Πολυτεχνείου το 1973, όπου τα νεαρά εκείνα παιδιά των δεκαοχτώ και δεκαεννιά χρονών (του αύριο η γενιά) κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο και εξεγέρθηκαν κατά της δικτατορίας.
Την πρώτη ημέρα οι νεαροί φοιτητές τραγουδούν επαναστατικά τραγούδια και καλούν το λαό να συμπαρασταθεί στον αγώνα τους, γράφοντας συγχρόνως συνθήματα σε τοίχους και πανό.
Τη δεύτερη ημέρα οι φοιτητές με γενναιότητα συνεχίζουν τον αγώνα τραγουδώντας, παριστάνοντας πως ξεχνούν ακόμη και τους γονείς τους, πράγμα που ξεπερνούσε την ηλικία τους. Δε σκέφτονται τίποτε άλλο εκτός από το να συνεχίσουν με κουράγιο τον αγώνα τους.
Την τρίτη ημέρα (την φαρμακερή) ο κίνδυνος (η αστυνομία) τους πλησιάζει όλο και πιο πολύ. Νιώθοντας πως το τέλος πλησιάζει, καλούν μέσω του ραδιοφωνικού τους σταθμού - που είχαν φτιάξει - το λαό να συνεχίσει να αγωνίζεται, ώστε το όνειρο για την δημοκρατία να μην χαθεί.
Το ποίημα τελειώνει αναφερόμενο ξανά στους φοιτητές ( του σήμερα η γενιά) που αγωνίστηκαν με γενναιότητα (με ανοιχτή καρδιά) προκειμένου να αλλάξουν την κατάσταση εκείνης της εποχής, να ρίξουν τη χούντα. Εκείνα τα παιδιά που σταμάτησαν στο σήμερα και δεν πρόλαβαν να γίνουν αύριο.
Πέγκυ Μανώλη ΣΤ΄2
3ο Δημοτικό Σχολείο Ναυπλίου
Το ποίημα περιγράφει τις τρεις μέρες της κατάληψης Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973 με το βλέμμα των φοιτητών που συμμετείχαν.
Αυτές οι τρεις μέρες η 14η,η 15η,η 16η και τα ξημερώματα της 17ης,ήταν μέρες πολύ διαφορετικές μεταξύ τους .
Την πρώτη μέρα οι χιλιάδες νέοι που ήταν το μέλλον της Ελλάδας μπήκαν στο άσυλο του Πολυτεχνείου και τραγουδούσαν, έγραφαν συνθήματα στους τοίχους και καλούσαν όλη την Αθήνα να ξεσηκωθεί μαζί τους .
Την δεύτερη μέρα ενώ άρχισαν να καταλαβαίνουν πόσο επικίνδυνο ήταν αυτό που έκαναν εξακολουθούσαν να είναι ενθουσιασμένοι και να τραγουδούν. Για να ηρεμήσουν τον φόβο τους σκέφτονται τους γονείς τους αλλά ντρέπονται να το δείξουν.
Την Τρίτη μέρα ήρθαν αντιμέτωποι μα τα τανκς και τον θάνατο. Πολλοί από αυτούς έχασαν την ζωή τούς και όσοι έζησαν αναγκάστηκαν να μεγαλώσουν. Όλοι τους όμως έγραψαν την ιστορία.
Πέτρος Σελλής
3ο Δημοτικό Σχολείο Ναυπλίου
Υπεύθυνη εκπαιδευτικός ΣΤ΄2 3ου Δημοτικού Σχολείου Ναυπλίου
Μαρία Μπουτούρη
