Η ασφάλεια δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στην έννοια της φυσικής προστασίας από κακοποιά στοιχεία. Εκτείνεται σε πλήθος δικαιωμάτων του ανθρώπου, τα οποία συζευκτικά αναδεικνύουν την ανθρώπινη αξία.
Έτσι σήμερα η αναζήτηση ασφάλειας διελαύνει τη σφαίρα των ηλεκτρονικών επικοινωνιών, της υγείας, του περιβάλλοντος, των συνεπειών από τις κρατικές αποφάσεις (π.χ. στα θέματα οδικής ασφάλειας) και πολλούς άλλους τομείς.
Ένα δεύτερο αλλά εξίσου σημαντικό αιτούμενο της εποχής είναι η προληπτική διαχείριση γνωστών κινδύνων σε αντιδιαστολή με την κατασταλτική δράση και σε συνδυασμό πάντα με το φόβο για πιθανή κατάχρηση του δικαιώματος αυτού από εξουσίες , που το δημοκρατικό κεκτημένο δεν αποτελεί και προτεραιότητά τους.
Η εκπαιδευτική προσέγγιση στη δημιουργία πολιτών με κοινωνική συνείδηση μπορεί να αποτελέσει οραματικό στόχο. Η εκπαίδευση των αυριανών πολιτών εκτός από τη μελλοντική ωφέλεια της κοινωνίας αποτελεί δυναμική παρέμβαση στο σήμερα εκτιμώντας ότι τα παιδιά εκτός από δέκτες μηνυμάτων είναι και πομποί προς το οικογενειακό και κοινωνικό τους περιβάλλον.
Οι κίνδυνοι αλλά και οι τρόποι προσβολής της ασφάλειας των πολιτών έχουν λάβει νέες μορφές και έχουν αποκτήσει απρόβλεπτα χαρακτηριστικά. Η αύξηση των τμημάτων του πληθυσμού, που τα οικονομικά τους καταρρέουν κάτω από τα όρια της φτώχειας είναι βέβαιο ότι αυξάνουν την παραβατικότητα αφού για πολλούς αυτό φαντάζει ως μοναδικός διάδρομος αποφυγής της πραγματικότητας. Η ενίσχυση παραδοσιακών δομών αλληλεγγύης της κοινωνίας μας, όπως η οικογένεια με την ευρεία έννοια, έχει το δικό της ρόλο στον περιορισμό της παραβατικότητας.
Παράλληλα η κατάσταση που διαμορφώνουν τα μεταναστευτικά ρεύματα εισάγουν το φόβο της ασύμμετρης απειλής. Η γρήγορη ενσωμάτωση του προσφυγικού πληθυσμού που θα μείνει στην Ελλάδα και η επιτάχυνση της προώθησης των υπολοίπων στους επιλεγέντες προορισμούς μετριάζουν τις πιθανότητες για απρόβλεπτες καταστάσεις.
Περνώντας από τις αναφορές της προληπτικής δράσης στον αποτρεπτικό και κατασταλτικό χαρακτήρα του κράτους απέναντι σε φαινόμενα εκτεταμένης ανομίας, αυτό που οφείλει ένα κόμμα με κυβερνητική προοπτική να κάνει ξεκάθαρο είναι η πολιτική του κατεύθυνση.
Η κατάργηση κάθε ‘’άβατου’’, κάθε ‘’getto’’ παρανομίας είναι κυρίαρχος πολιτικός στόχος μιας ευνομούμενης διακυβέρνησης. Το μήνυμα της ασφάλειας εμπεριέχει συμβολισμούς που ερμηνεύονται από τους πολίτες.
Συνοψίζοντας τις προτάσεις γύρω από το ζήτημα της ασφάλειας αξίζει κάποιος να συγκρατήσει την προσπάθεια , η οποία οφείλει να γίνει στην προληπτική κατεύθυνση (εκπαίδευση νέων, ενίσχυση παραδοσιακών δομών όπως η οικογένεια, αποτελεσματική ενσωμάτωση προσφύγων που θα μείνουν στη χώρα κ.α.) και την ξεκάθαρη βούληση για μηδενική ανοχή σε αυτούς που στήνουν το δικό τους κράτος μέσα στην κοινωνία, δηλαδή αυτούς που δομούν και λειτουργούν ένα ουσιαστικό παρακράτος.
Δημήτρης Η. Κρανιάς
Μέλος Π.Ε. Νέας Δημοκρατίας
