Ζακλίν ντε Ρομιγί: Η μικροσκοπική γριούλα που... τα είπε όλα για την Ελλάδα

 Ας κουβεντιάσουμε σήμερα για μια συνουσία. Αυτό που λέγεται δυτικός πολιτισμός περπάτησε επειδή στη δάδα του το φως το κρατούσε η ελληνική Σκέψη. Η μάνα, δηλαδή, της φιλοσοφίας και της ποίησης, η παραμάνα της τέχνης και της επιστήμης, όλα εκείνα που ενηλικίωσαν το δίποδο. Μίλησα για συνουσία. Τεράστια η λέξη. Όχι απλά ουσία, αλλά συνουσία. Όπως λέμε παν και σύμπαν. Μέγας ο έρωτας, ατέλειωτο το πάθος για την πνευματική διαθήκη των Ελλήνων.

Τούτες οι αράδες, λοιπόν, αναφέρονται στο μαγικό ταξίδι μέλιτος και ολοκληρωτικής συνουσίας με την αρχαία Ελλάδα που διέτρεξε η ζωή της Ζακλίν ντε Ρομυγί στα 80 από τα 97 της χρόνια. Γεννήθηκε 26 Μαρτίου, το 1913, η Γαλλίδα ακαδημαϊκός και πέθανε σα σήμερα 18 Δεκεμβρίου το 2010.

Η Ρομυγί, που το 1995 η Ελλάδα, τιμής ένεκεν, την ονόμασε Ελληνίδα, της έδωσε την ελληνική υπηκοότητα, είναι η τελευταία, υψηλής αξίας, εκπρόσωπος της ευρωπαϊκής διανόησης και παιδείας που πλησίασε με δέος τον αιώνα εκείνον, όπου οι Έλληνες συναντήθηκαν με τον Λόγο…Σε καιρούς που οι μετέπειτα Ευρωπαίοι ζούσαν ακόμα σε σπηλιές κι εκεί μέσα γαμούσαν τα παιδιά τους. Μιλάω για τον 5ο πριν τον Ναζωραίο αιώνα, τον σημαντικότερο της Ιστορίας.

Έλληνες εισίν οι της ημετέρας παιδείας μετέχοντες… Η απόλυτη ελληνίστρια είναι η Γαλλίδα Εβραία Ρομυγί που δεν γεννήθηκε στην Ελλάδα, βαπτίστηκε καθολική και δεν συγκινήθηκε από το τσαρούχι, το συρτάκι και το σουβλάκι. Όπως εκατομμύρια άλλοι Ευρωπαίοι τα τελευταία χίλια χρόνια, η μικροσκοπική γριούλα βρήκε αιώνιες αξίες στην κλασική αρχαιότητα χωρίς να περιμένει την αναγνώριση των νεοελλήνων, το κράτος των οποίων στην πραγματικότητα την πέρασε στο ντούκου. Έλα, μωρέ, ποια Ρομυγί, στο φινάλε δεν γουστάρουμε τη σχέση με το βαρύ μας φορτίο του παρελθόντος.

«Μ’ ενδιαφέρουν περισσότερο τα κείμενα, παρά τα γεγονότα». Μια κουβέντα αληθινή Αποκάλυψη. Τι αξία, δηλαδή, μπορεί να έχει ένα γεγονός, όσο σημαντικό κι αν είναι, όταν το κείμενο που το περιγράφει, που το αιτιολογεί, πού το αναλύει, είναι ρηχό, ανόητο, στημένο; Κάτι τέτοιο ασφαλώς εννοεί η μεγάλη ελληνίστρια Ζαγκλίν ντε Ρομυγί.

Φιλόλογος η Γαλλίδα, από τα 17 της χρόνια προσκύνησε τα κείμενα της ελληνικής γραμματείας, όπου σ’ αυτά γεννήθηκε ο στοχασμός, η διανόηση, η Σκέψη, η ορθολογική σκέψη. Βραβεύτηκε το 2006 από την Γαλλική Δημοκρατία, ήταν τότε 93 χρόνων, και σε συνέντευξή της είπε: «Η πολιτική ηθική και η φιλοσοφία των Ελλήνων δεν έχουν γεράσει καθόλου. Οι ανησυχίες των Ελλήνων στην κλασική αρχαιότητα είναι τόσο σύγχρονες!».

Τα διαβάζεις αυτά που λέει η Ζαγκλίν και κάτι σε πιάνει. Εδώ, στον ίδιο τόπο, πριν 2.500 χρόνια, τόσο λίγο πριν, αν λάβεις υπ’ όψιν το άχρονο της αιωνιότητας, κάποιοι Έλληνες έγραψαν και είπαν αξεπέραστες αλήθειες.

«Η αρχαία Ελλάδα στην αναζήτηση της ελευθερίας», «Ο νόμος στην ελληνική σκέψη», «Ο Αλκιβιάδης», «Γιατί η Ελλάδα;», «Έκτωρ», «Η ελληνική τραγωδία στο πέρασμα του χρόνου». Τίτλοι από βιβλία της γιαγιάς για την λατρεμένη της αρχαία Ελλάδα.

«Το να μάθεις να σκέπτεσαι, να είσαι ακριβής, να ζυγίζεις τις λέξεις σου, να ακούς τον άλλον, σημαίνει ότι είσαι ικανός να διαλέγεσαι. Κι αυτό είναι το μόνο μέσο για να αναχαιτιστεί η τρομακτική βία που αυξάνεται γύρω μας. Ο λόγος είναι η έπαλξη κατά της κτηνωδίας. Όταν δεν ξέρουμε, όταν δεν μπορούμε να εκφραστούμε, όταν ο λόγος δεν είναι επαρκής, όταν δεν είναι αρκετά επεξεργασμένος επειδή η σκέψη είναι ασαφής και μπερδεμένη, δεν απομένουν παρά οι γροθιές, τα χτυπήματα, η άξεστη, βλακώδης, τυφλή βία».

Η γιαγιά τα είπε όλα. Γιατί; Μελέτησε Αρχαία Ελλάδα.