Στην πραγματικότητα άμα βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους με βλέμμα του Ελληνισμού γίνεται γρήγορα κατανοητό ότι η ιστορία είναι τα σύνορά μας. Διότι είμαστε ένας λαός του Χρόνου κι όχι του χώρου.
Το Βυζάντιο έζησε έντεκα αιώνες άλλαζε συνεχώς εδαφικά σύνορα αλλά η ιστορία του ήταν πάντα η ίδια. Η Ελλάδα υπάρχει εδώ και αιώνες, όμως τα σύνορά της είναι μόνο από το 1947. Δεν είναι λοιπόν το έδαφος που μας χαρακτηρίζει αλλά η Ιστορία μας. Έτσι ο αγώνας για το Σκοπιανό δεν είναι μια διπλωματική λεπτομέρεια όπως τον θεωρούν μερικοί ούτε ένα θέμα ιδεολογικό.
Το Σκοπιανό είναι ένα πρόβλημα που μπορεί να λυθεί δίχως να καταπατηθεί κανένας λαός. Από τη στιγμή που υπάρχει ένας αλληλοσεβασμός και ένας σεβασμός προς την ιστορία, όλα τα εμπόδια μπορούν να ξεπεραστούν.
Κι αν μερικοί δεν μπορούν ν' αντιληφθούν τις στρατηγικές επεκτάσεις είναι απλώς επειδή δεν εξετάζουν τη μεγάλη εικόνα. Είναι τα Σκόπια που βιάζονται για να ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ. Εμείς είμαστε ήδη κράτος μέλος των δύο υπερδομών. Είναι τα Σκόπια από μόνα τους που έχουν καθυστερήσει σε σχέση με τη Σλοβενία, με την Κροατία, με το Μαυροβούνιο και με τη Σερβία. Δεν υπάρχει λοιπόν κανένας λόγος βιασύνης.
Η βιασύνη πάει με τη λήθη, η βραδύτητα με τη μνημοσύνη και ο Ελληνισμός είναι μνήμη μέλλοντος.
