Η αγάπη παίρνει σχήμα σε αρχαία πέτρα στην Ολυμπία

 Μια αρχαία πέτρα σε σχήμα καρδιάς εντυπωσιάζει καθημερινά, αλλά και σήμερα λόγω της εορτής των ερωτευμένων, τουρίστες και επισκέπτες στην αρχαία Ολυμπία.

Πρόκειται για σπόνδυλο από καρδιόσχημο κίονα ανάμεσα στο ναό του Διός και την στοά της Ηχούς , όπως μας πληροφορεί η ξεναγός Σταματίνα Χουντάλα.

Ο μεγαλοπρεπής ναός του Δία ήταν το σημαντικότερο οικοδόμημα της Άλτεως στην Ολυμπία και δέσποζε σε περίοπτη θέση στο κέντρο της. Πρόκειται για το μεγαλύτερο ναό της Πελοποννήσου, ο οποίος θεωρείται η τέλεια έκφραση, ο «κανών της δωρικής ναοδομίας. Κτίσθηκε από τους Ηλείους προς τιμήν του Δία με τα λάφυρα από τους νικηφόρους πολέμους, που διεξήγαν κατά των τριφυλιακών πόλεων. 

Η ανέγερσή του άρχισε το 470 π.Χ. και ολοκληρώθηκε το 456 π.Χ. Η χρονολόγηση αυτή προκύπτει από την αναθηματική επιγραφή των Λακεδαιμονίων, οι οποίοι μετά τη νίκη τους κατά των Αθηναίων και των συμμάχων τους στη μάχη της Τανάγρας (457 π.Χ.), αφιέρωσαν χρυσή ασπίδα, που είχε αναρτηθεί κάτω από το κεντρικό ακρωτήριο του αετώματος. Αρχιτέκτων του ναού ήταν ο Λίβωνας ο Ηλείος, ενώ άγνωστος παραμένει ο καλλιτέχνης των αετωμάτων. 

Η Στοά της Ηχούς κτίστηκε γύρω στα 350 π.Χ. και με την κατασκευή της απομονώθηκε το Στάδιο από την Άλτι. Λέγεται ότι μια λέξη που θα λεγόταν στη Στοά θα άφηνε την ηχώ της επτά φορές. Η στοά αυτή είναι γνωστή και ως η Ποικίλη Στοά (που σημαίνει βαμένη, χρωματισμένη στοά), λόγω των έργων ζωγραφικής που κάποτε κοσμούσαν την αίθουσα. 

Πριν από την κατασκευή της Στοάς της Ηχούς, η γραμμή τερματισμού του αρχαίου σταδίου της Ολυμπίας είχε την πλήρη θέα του ναού του Δία. Η δομή της επίσης παρείχε ένα σκηνικό για το προτελευταίο στάδιο της πομπής, ωστόσο, αυτό ήταν λιγότερο εμφανές από ότι από τη Νότια Στοά. Κατά τους ελληνιστικούς χρόνους αυτό το είδος της αρχιτεκτονικής διάταξης, η οποία βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη θέα προς και από τα σημαντικά κτίρια, κυρίως με στοές έγιναν πιο συχνές. «Ήταν ένα από τα πιο προεξέχοντα χαρακτηριστικά του χώρου κατά τη στιγμή της επίσκεψης του Παυσανία»

Και μια ιστορία του ανεκπλήρωτου έρωτα της Ηχούς

Η πιο διαδεδομένη παράδοση για τον Νάρκισσο που οφείλεται στον Οβίδιο (στο έργο του "Μεταμορφώσεις" ΙΙΙ 342) αναφέρει πως ο ωραίος Βοιωτός νέος, απασχολημένος να θαυμάζει την καθ' όλα άριστη σωματική του διάπλαση από τις όχθες ποταμού, στα νερά αυτού, δεν έδωσε καμία προσοχή ή δεν ανταποκρίθηκε στον εκδηλούμενο έρωτα της Νύμφης Ηχούς η οποία και συνεχώς τον καλούσε. 

Αποτέλεσμα ήταν η μεν φωνή της Ηχούς να εξασθενεί συνέχεια σε τρόπο ώστε ν' ακούγονται μόνο οι τελευταίες συλλαβές και να σβήνει, ο δε Νάρκισσος να πεθαίνει αυτοθαυμαζόμενος στο νερό του ποταμού που το χρησιμοποιούσε ως κάτοπτρο.