Η διαχρονική αλήθεια του έργου του Γιάννη Γαΐτη, ήταν ικανή να ενεργοποιήσει την ευαισθησία των μαθητών και να τους κάνει να «αφηγηθούν» με τα ίδια τους τα σώματα και με μεγάλη πειστικότητα, τις «ιστορίες» αυτών των πανομοιότυπων «ανθρώπων», που ως μέλη ενός μηχανισμού παραγωγής – κατανάλωσης, ποτέ δεν κατάφεραν να επαναστατήσουν ενάντια της ομοιομορφίας τους, ποτέ δεν αντιστάθηκαν εναντίον των μηχανισμών που επιδιώκουν την μαζοποίηση τους, ποτέ δεν απελευθέρωσαν τον μοναδικό αληθινό ξεχωριστό εαυτό τους.
Ο έλληνας ζωγράφος, χαράκτης και γλύπτης Γιάννης Γαΐτης, (1923 – 1984), ήταν γιος Τήνιου πατέρα και Πελοποννήσιας μητέρας. Σπούδασε ζωγραφική, καταρχάς στην ΑΣΚΤ με δάσκαλο τον Κωνσταντίνο Παρθένη και αργότερα συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι. Το 1967 παρουσίασε για πρώτη φορά τα ανθρωπάκια, έργα με σχηματοποιημένες ανθρώπινες μορφές, έχοντας ως σκοπό να κάνει με το εικαστικό του έργο ένα είδος ειρωνείας, ασκώντας κοινωνική κριτική για την εποχή του.
Με τα ανθρωπάκια ο Γιάννης Γαΐτης, ταυτίστηκε με τον απλό καθημερινό άνθρωπο, που συχνά υπομένει καρτερικά τις τραγωδίες της μίζερης ζωής του, δίχως να έχει τη ψυχική δύναμη να αντισταθεί. Το ανώνυμο ανθρωπάκι, εκφράζει τη μοναξιά του σημερινού ανθρώπου, ενός ανθρώπου καταπιεσμένου, αποξενωμένου, θλιμμένου, χωρίς βούληση και σθένος να διεκδικήσει την προσωπική του ελευθερία.
Στα τελευταία έργα της ζωής του ο καλλιτέχνης σχηματοποίησε όλο και περισσότερο τις ανθρώπινες μορφές του, οι οποίες σταδιακά ενοποιήθηκαν και αποτέλεσαν όλες μαζί, σαν αδιάρρηκτο σύνολο ένα «ανθρώπινο τοπίο».
Τα ανθρωπάκια πλέον αποτελούν ανθρώπινες μάζες, που ασφυκτικά καταλαμβάνουν τον χώρο, εγκαταλείποντας κάθε έννοια ατομικότητας και ελεύθερης βούλησης. Μετατρέπονται πλέον σε άβουλα ανδρείκελα που εύκολα χειραγωγούνται και ομαδοποιούνται υποκύπτοντας στο κατεστημένο, δίχως τη παραμικρή πρόθεση αντίστασης.
Το έργο του Γιάννη Γαΐτη σήμερα μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ και μια έκθεση σαν αυτή δεν θα μπορούσε παρά να δώσει στο Σχολείο μας την ευκαιρία να πραγματοποιήσει εκπαιδευτική εκδρομή, προ κειμένου οι μαθητές να έρθουν δια ζώσης σε επαφή με το έργο του μεγάλου μας διεθνούς φήμης καλλιτέχνη. Οι μαθητές αντιλήφθησαν ότι η τέχνη πολλές φορές δεν αποσκοπεί στην απόδοση της ομορφιάς και του ιδεατού, αλλά αντίθετα, σκοπός της μερικές φορές είναι, να κινητοποιήσει, να διαμαρτυρηθεί, να ασκήσει κριτική, να καυτηριάσει, να εκφράσει να εναντιωθεί, να μας κάνει να αναλογιστούμε για τους άλλους αλλά και να μας κάνει να δούμε τον εαυτό μας μέσα από τη ματιά του καλλιτέχνη και γιατί όχι, να φτάσουμε σε ένα είδος αυτογνωσίας μέσα από την αυτοκριτική.
Tο κέντρο τεχνών του Δήμου Αθηναίων, όπου παρουσιάζεται η αναδρομική έκθεση του Γιάννη Γαΐτη, βρίσκεται μέσα σε ένα καταπράσινο περιβάλλον και γειτνιάζει με το Μουσείο Βενιζέλου και τον χώρο ιστορικής μνήμης των παλιών κρατητηρίων του Διοικητηρίου της ΕΑΤ – ΕΣΑ, πίσω ακριβώς από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Την έκθεση διοργάνωσε ο οργανισμός Πολιτισμού Αθλητισμού και Νεολαίας του δήμου Αθηναίων και την επιμέλεια της έκθεσης είχαν ο Ντένης Ζαχαρόπουλος και η Λορέττα Γαΐτη.
