Η συνάντηση διοργανώθηκε με μεγάλη λεπτομέρεια από τον Αλέξανδρο Αλεξίου, ξεκινώντας αρκετούς μήνες πριν και στο “ραντεβού” του Σαββάτου παραβρέθηκαν όσοι περισσότεροι συμμαθητές μπορούσαν, για να ανταμώσουν και να θυμηθούν τα μαθητικά τους χρόνια μετά από 32 χρόνια....
Το κινητό κουδούνισε. Μήνυμα. Ο αποστολέας ένας παλιός συμμαθητής μου. Διαβάζω προσεχτικά. Reunion της τάξης μου; Ξαναδιαβάζω. Ναι, reunion της τάξης μου. Μετά από τριάντα δύο χρόνια.
Χαμογέλασα αμήχανα, αλλά η καρδιά μου άρχισε να χτυπά... Μνήμες από το παρελθόν πέρασαν μπροστά μου σαν κεραυνός. Ένα μήνυμα με έβαλε και ταξίδεψα πίσω στα μαθητικά μου χρόνια. Τότε που όλα ήταν αλλιώς, τότε που όλα ήταν απλά...
Η εκδήλωση ξεκίνησε με την παρουσία των συμμαθητών στο χώρο του Γενικού Λυκείου Ναυπλίου και συνεχίστηκε με φαγητό , όπου πέρα από την συγκίνηση, είχε πολύ κέφι και χορό μέχρι τις πρωινές ώρες.
Αφιερωμένα σε όλους τους αποφοίτους του 1986 του πρώτου Γενικού Λυκείου Ναυπλίου, ιδιαιτέρως σε εκείνους που έχουν μείνει ακόμα παιδιά....
Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα
πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα
στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία
με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία
και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα
τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτα
Τους μαθητές τους τρώει το στρες
κι η αγωνία αν θα μπούνε στις ανώτατες σχολές
Τους μαθητές τους τρώει το στρες
κι όλοι θέλουν να ξεφύγουν από Φυσικοχημείες,
Άλγεβρες, Γραμματικές
Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα
πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα
στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία
με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία
και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα
τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτα
Τους μαθητές τους τρώει το στρες
τα καρδιοχτύπια οι συζητήσεις μες τις σχολικές αυλές
Τους μαθητές τους τρώει το στρες
μα σαν τελειώσει το σχολείο τελειώνουν της ζωής μας
κι οι στιγμές οι πιο γλυκές
