Με παραδοσιακά έθιμα υποδέχθηκαν την Σαρακοστή και την Άνοιξη οι μαθητές του Δον Πινέλο

Οι εκπαιδευτικοί και οι μικροί μαθητές του Δον Πινέλο, όπως κάθε χρόνο τηρώντας τις παραδόσεις ξεκίνησαν την Καθαρή Δευτέρα την κατασκευή της κυρά Σαρακοστής.

Το έθιμο της Κυρά Σαρακοστής δεν το ξέρουν πολλοί, είναι από τα πιο παλιά έθιμα του τόπου μας. Οι γιαγιάδες μας λοιπόν έφτιαχναν την Σαρακοστή με αλεύρι και νερό. 

Η κυρά-Σαρακοστή χρησίμευε πάντα ως ημερολόγιο για να μετράμε τις εβδομάδες από την Καθαρά Δευτέρα μέχρι τη Μεγάλη Εβδομάδα. Η κυρά-Σαρακοστή, στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας, ήταν μια χάρτινη ζωγραφιά, που απεικόνιζε μια γυναίκα, που έμοιαζε με καλόγρια, με 7 πόδια, σταυρωμένα χέρια γιατί προσεύχεται, ένα σταυρό γιατί πήγαινε στην εκκλησία και χωρίς στόμα γιατί νήστευε! 

Στο τέλος κάθε εβδομάδας, αρχής γενομένης από το Σάββατο μετά την Καθαρά Δευτέρα, της έκοβαν ένα πόδι! Το τελευταίο το έκοβαν το Μεγάλο Σάββατο. Αυτό το κομμάτι χαρτί το δίπλωναν καλά και το έκρυβαν σε ένα ξερό σύκο ή καρύδι, το οποίο τοποθετούσαν μαζί με άλλα.

Όποιος το έβρισκε θεωρούνταν τυχερός! Σε κάποιες περιοχές, το έβδομο πόδι το τοποθετούσαν μέσα στο ψωμί της Ανάστασης και όποιος το έβρισκε του έφερνε γούρι!

Οι μικροί μαθητές του Δον Πινέλο μαζί με τους εκπαιδευτικούς του σχολείου τους Έλενα και Ιωάννα Ιωαννίδη και τον υπεύθυνο των αθλητικών δραστηριοτήτων τους Γιάννη Αντωνόπουλο, κατασκεύασαν με νερό και αλεύρι την κυρα Σαρακοστή και την έψησαν στο φούρνο.

Επίσης στο σχολείο κατασκεύασαν και τα γνωστά Μαρτάκια ή Μάρτη ή Μαρτιά με κόκκινη και άσπρη κλωστή. Από τη 1η ως τις 31 του Μάρτη, συνηθίζεται να φοριέται στον καρπό του χεριού ένα βραχιολάκι, φτιαγμένο από στριμμένη άσπρη και κόκκινη κλωστή, τον «Μάρτη» ή «Μαρτιά». Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, ο «Μάρτης» φοριέται κυρίως από τα παιδιά για να προστατεύει τα πρόσωπά του από τον πρώτο ήλιο της Άνοιξης, για να μην καούν. 

Ο "Μάρτης" φτιάχνεται την τελευταία ημέρα του Φεβρουαρίου και φοριέται στον καρπό του χεριού σαν βραχιόλι. "Μάρτη" δεν φορούσαν μόνο οι άνθρωποι.

Σε κάποιες περιοχές της χώρας κρεμούσαν την κλωστή όλη τη νύχτα στα κλαδιά μιας τριανταφυλλιάς για να χαρίσουν ανθοφορία, ενώ σε άλλες περιοχές την έβαζαν γύρω από τις στάμνες για να προστατέψουν το νερό από τον ήλιο και να το διατηρήσουν κρύο.

Σε άλλες περιοχές το φορούσαν μέχρι να φανούν τα πρώτα χελιδόνια, οπότε και το άφηναν πάνω σε τριανταφυλλιές, ώστε να τον πάρουν τα πουλιά για να χτίσουν τη φωλιά τους. Αλλού πάλι το φορούν ως την Ανάσταση, οπότε και το δένουν στις λαμπάδες της Λαμπρής για να καεί μαζί του.