Αυτούς λοιπόν τους ανθρώπους θέλω να ευχαριστήσω σήμερα που ο υιός μου αποφοίτησε από το 1ο ΕΠΑΛ Ναύπλιου , που σπάνια ακούνε το ευχαριστώ ή δέχονται ένα φιλικό άγγιγμα στην πλάτη για να μπορέσουν να συνεχίσουν.
Άνθρωποι άγνωστοι μέχρι χτες, άνθρωποι σαν όλους εμάς τους υπόλοιπους, με ελαττώματα κι αδυναμίες μα με τόσο δυνατά προτερήματα και ισχυρές προσωπικότητες βοήθησαν να άνοιξαν οι πόρτες του σχολείου, έναν χώρο που προσωπικά θεωρούσα πολύτιμο για το παιδί μου και να το καλωσορίσουν.
Μου προσέφεραν το όποιο απόθεμα τους σε ανθρωπιά, αποδοχή, καταξίωση και αναγνώριση. Μου χάρισαν αγκαλιές σφιχτές κι ειλικρινείς, χαμόγελα, στοργή, φροντίδα, όμορφες γλυκές κουβέντες και ανοίγοντας την δική τους καρδιά έκαναν και την δική μου μεγαλύτερη.
Ξεκινώντας να γράφω, είχα σκεφτεί να αναφερθώ τελείως προσωπικά και ονομαστικά σε κάθε έναν από αυτούς τους ανθρώπους και τότε θυμήθηκα πως πριν τρία χρόνια ένας διευθυντής μου είχε πει πως ο ρόλος του δεν είναι διεκπεραιωτικός αλλά ουσιαστικός και βοηθητικός.
Οπότε σύντομα αντιλήφθηκα πως αυτοί οι άνθρωποι έχουν όνομα μονάχα στο εκτός σχολείου περιβάλλον τους γιατί μέσα εκεί λέγονται όλοι ΔΑΣΚΑΛΟΙ και στις πλάτες τους κουβαλούν πολλά ονόματα που έχουν πολύ μικρή σημασία.
Τα παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες εμπιστεύονται τον Δάσκαλο και αυτό φαίνεται στο βλέμμα τους και στην ματιά τους. Να τα εμπιστεύεστε τα μάτια των παιδιών, αυτά δεν ψεύδονται ποτέ. Μην τα ρωτήσετε τι έμαθαν, αυτό μπορεί να το έχουν ξεχάσει ήδη, να τα ρωτήσετε τι τους έδωσε ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ τους.
Σας ευχαριστώ όλους και τον κάθε ένα ξεχωριστά και σας αφιερώνω
το υπέροχο ποίημα του ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ
“Στον δάσκαλο”
Γιατί ο δάσκαλος ενεργοποιεί τις ρίζες της παιδικής ψυχής, της ευαισθησίας, της φαιάς ουσίας, της παιδείας , που, ίσως, πολλές φορές είναι πικρές, αλλά ο καρπός ίσως αρκετά γλυκός και όλοι μας γευόμαστε τον καρπό του δένδρου ΑΥΤΟΥ!!!!
Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ό,τι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ’ αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτίσ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μεσ’ το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς. Είν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά!
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθειά. Τι κι’ αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί!
Τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη,
Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!
Κωνσταντίνος Μπίρταχας
