Σαν σήμερα, 1η Ιουλίου του 1828 ο μεγάλος Ιωάννης Καποδίστριας ιδρύει εδώ στο Ναύπλιο την Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων με σκοπό την παραγωγή Αξιωματικών για τον Τακτικό Στρατό που πρέπει να έχει το Κράτος το οποίο ξεκινά να "μπουσουλά" σιγά σιγά.
190 χρόνια μετά η Σχολή, η οποία από το 1982 εδρεύει σε σύγχρονες εγκαταστάσεις στη Βάρη, μπορεί να καυχιέται ότι έδωσε στην Πατρίδα ασυμβίβαστους πατριώτες, φλογερούς επαναστάτες, μεγάλα μυαλά, σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες αλλά και πραγματικούς Ήρωες.
Νικόλαος Ζορμπάς, Στυλιανός Γονατάς, Παύλος Μελάς, Ιωάννης Μεταξάς, Αλέξανδρος Παπάγος, Θεόδωρος Πάγκαλος, Κωνσταντίνος Δαβάκης, Δημήτριος Ψαρρός, Γεώργιος Γρίβας-Διγενής, Χριστόδουλος Τσιγάντες, Καίσαρας Σέεμαν, Γεώργιος Παπαδόπουλος, Σωτήρης Σταυριανάκος, είναι μερικοί μόνο από τους Αξιωματικούς που πέρασαν στην Ιστορία με την δράση τους, άσχετα με το αν κάποιος μπορεί να έχει ενστάσεις για τις πράξεις του καθενός, εν τούτοις υπήρξαν μεγάλες προσωπικότητες ενώ οι περισσότεροι έφυγαν πτωχοί από τον μάταιο τούτο κόσμο, πλούσιοι όμως σε παράσημα και υστεροφημία.
Την πρώτη μου επαφή με Αξιωματικούς του Στρατού την είχα, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι από εμάς, πριν από 20 χρόνια στην 18μηνη (τότε) Στρατιωτική Θητεία. Εκεί και λόγω αρκετών μεταθέσεων γνώρισα πολλούς Αξιωματικούς, άλλους καλούς, άλλους όχι τόσο. Άλλωστε ποιος είναι καλός Αξιωματικός για έναν Στρατιώτη; Προσωπικά ξεχώριζα όχι τους καλύτερους στην εκπαίδευση –προφανώς και αυτούς- αλλά εκείνους που μας μιλούσαν για Ελλάδα και έλαμπαν τα μάτια τους. Εκείνους που με τον τρόπο τους μας έβλεπαν σαν αδέρφια με άλλο επίθετο και ας ήμασταν απλά «φαντάροι». Ήταν αυτοί που αν μας διέταζαν πέφταμε και στην φωτιά, όχι γιατί θα περνούσαμε στρατοδικείο αλλά γιατί μας είχαν κερδίσει με την προσωπικότητα και την "αύρα" τους. Άλλωστε όπως λέει και το σύνθημα της Σχολής "Άρχεσθαι μαθών Άρχειν Επιστήσει" (αν μάθεις να διοικείσαι, θα μάθεις να διοικείς).
Είναι προφανές πως από το 1974 και σταδιακά οι Αξιωματικοί του Στρατού πέρασαν σε μια άλλη εποχή, στην εποχή που στην ουσία «ακρωτηριάστηκε» από την Μεταπολίτευση και την κομματοκρατία η άτυπη αλλά ουσιαστική επιρροήπου είχαν στα τεκταινόμενα της Πατρίδας. Αυτό δεν το αναφέρω ως καλό ή κακό αλλά ως μια πραγματικότητα. Διαχρονικά οι Ένοπλες Δυνάμεις και φυσικά οι Αξιωματικοί σε όλες τις μετρήσεις είναι πάντοτε στην κορυφή στην αποδοχή και εκτίμηση του Λαού. Αυτό σημαίνει πολλά. Μπορεί δυστυχώς να υπάρχουν κάποιοι ελληνόφωνοι που μισούν βαθιά την Ελλάδα οι οποίοι επιτίθενται με κάθε τρόπο σε Ευέλπιδες, είτε σπάζοντας τους τα κεφάλια είτε συκοφαντώντας τους σε κάθε ευκαιρία, η συντριπτική πλειοψηφία όμως των Ελλήνων καμαρώνει τους Ευέλπιδες. Δεν μπορώ να φανταστώ μεγαλύτερη περηφάνια για ένα γονέα από αυτή που βιώνει όταν μάθει ότι ο γιος ή η κόρη του "πέρασε στην Ευελπίδων".
Τα οικονομικά των Αξιωματικών δεν είναι καλά, ούτε θα είναι όπως δεν είναι και των Ελλήνων γενικότερα. Η Πατρίδα στον οικονομικό τομέα ματώνει και θα ματώνει για δεκαετίες. Η εκπαίδευση, η επάρκειά τους και το ΚΥΡΟΣπου πρέπει να ακτινοβολούν όμως είναι αδιαπραγμάτευτα και έχουν υποχρέωση και οι ίδιοι να τα διαφυλάξουν με ΚΑΘΕ τρόπο.
Οι απόφοιτοι άλλωστε της Σχολής Ευελπίδων δεν λαμβάνουν απλά αποφοιτήριο. Λαμβάνουν Ξίφος. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι επιστήμονες, όσο καλοί και να είναι στις επιστήμες στις οποίες διακρίνονται στην καριέρα τους στο Στράτευμα. Είναι πρωτίστως ΗΓΕΤΕΣ.
