Εντυπωσιακό είναι αν αναλογισθεί κανείς το πώς αρχίσαμε και πού φτάσαμε. Το 1978, μια μικρή ομάδα, με παιδιά σχεδόν ανήλικα, οραματισθήκαμε κάτι καλύτερο για τον τόπο μας, μέσα στην πολιτιστική ανυδρία που υπήρχε. Και ξεκινήσαμε δειλά… Αλλά σύντομα, πολύ πιο σύντομα από όσο περιμέναμε, άρχισε η καθιέρωση… Μια καθιέρωση που μας έβαλε μπρος σε «ευθύνες», που ούτε καν είχαμε φανταστεί… Ήταν, βλέπετε, το έδαφος διψασμένο και οι ρίζες βαθιές, οι ρίζες της Ανατολής, οι ρίζες των αλησμόνητων πατρίδων, που κι αυτές σιγά-σιγά αρχίσαμε να τις ανακαλύπτουμε.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ευχάριστη έκπληξή μου, όταν στα εγκαίνια του Συλλόγου, στο παλιό προσφυγικό της κυρα-Θάλειας, δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο. Όλοι τρέχανε να γραφτούν στο Σύλλογο, να δώσουν συνδρομή, για «να ανεβούμε λίγο ψηλότερα». Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη συνεστίαση στη «Γειτονιά» του κ.Ηλία Φωτιάδη, που γέμισε ακόμα και ο δρόμος !
Τεσσερις δεκαετίες δεν είναι λίγες πράγματι…
Πολύ κολακευτικό όταν μας έλεγαν άλλοι, ότι μας έχουν για παράδειγμα! Θαυμάσια η αναγνώριση από την Πανελλήνια Πολιτιστική Κίνηση! Εξαιρετικό το γεγονός ότι στη δράση μας είχαμε συνοδοιπόρους και στηρίγματα όλους τους πνευματικούς ανθρώπους της Αργολίδας.
Ήρθαν πολλά. Και ευχάριστα και δύσκολα. Ήρθαν οι κρίσεις, οι κλυδωνισμοί, αλλά αντέξαμε. Και είναι παρήγορο ότι μέχρι σήμερα ο Σύλλογος αυτός εξακολουθεί να δραστηριοποιείται.
Τα χρόνια πέρασαν, οι συνθήκες άλλαξαν. Όμως η ανάγκη για συλλογική δράση στον τομέα του πολιτισμού, ιδιαίτερα μέσα στην οικονομική (και όχι μόνο) κρίση που βιώνουμε, θεωρώ ότι εξακολουθεί να υφίσταται. Ίσως με άλλα χαρακτηριστικά, με άλλες απαιτήσεις, με άλλες προκλήσεις, πάντοτε όμως μέσα από το «εμείς» που θα υπερτερεί του «εγώ».
Είναι βέβαιο ότι ο Σύλλογος αυτός ξεπερνά (έτσι τουλάχιστον πρέπει, μετά από τόσα χρόνια) σκοπιμότητες, μικροψυχίες, αγκυλώσεις….. Μπορεί και πρέπει, μέσα από την πείρα που αποκτήθηκε τόσα χρόνια, να ανταποκριθεί στις νέες συνθήκες και απαιτήσεις των καιρών, να συμβάλλει αποφασιστικά στην ενότητα των πηγαίων δυνάμεων του πολιτισμού, να «ανακαλύψει» ανθρώπους που ανησυχούν, προβληματίζονται, αλλά διστάζουν να συμμετέχουν, να αγκαλιάσει ακόμα περισσότερο την κοινωνία και να αγκαλιαστεί από αυτή, να βρει νέους δρόμους και νέα εργαλεία. Τέτοια θα μπορούσαν να είναι η ιστορική έρευνα (έχουμε πλούσιο πεδίο και στις παλιές και στις νέες πατρίδες) και η κοινωνική αλληλεγγύη (η κρίση άλλωστε το επιβάλλει). Και πάνω απ΄όλα να γίνει το ανάχωμα κάθε λογής ρατσισμού και υφέρποντα φασισμού, που δυστυχώς στις μέρες μας αρχίζει να σηκώνει κεφάλι.
«Το μέλλον δε θα 'ρθει από μονάχο του... Αν δεν πάρουμε μέτρα κι εμείς!», έλεγε ο Βλ. Μαγιακόφσκι. Άς πάρουμε μέτρα λοιπόν, για να έχει μέλλον ο Πολιτισμός σ΄αυτόν τον τόπο. Ας προχωρήσουμε στο καινούργιο… Ας είναι αυτό, το καλύτερο δώρο για το Σύλλογό μας, τώρα που σαραντάρισε…
Γιώργος Μανινής
