Με φαντάστηκα να παίζω χαρούμενη με το παιδάκι μου και ξαφνικά να βλέπω φωτιές να έρχονται κατά πάνω μου. Αυτόματα, παίρνω το παιδί στην αγκαλιά και στρίβω προς την άλλη κατεύθυνση. Τρόμος ! Κι από ΄κει έρχονται φωτιές. Στρίβω δεξιά, αλλά ...τρόμος, Κι από ΄κει έρχονται φωτιές.
Νοιώθω το τέλος να πλησιάζει.
Δεν υπάρχει έξοδος, δεν υπάρχει διαφυγή, δεν υπάρχει λύτρωση.
Ο θάνατος θα έρθει. Τουλάχιστον ας με βρει αγκαλιά με ό,τι αγαπώ περισσότερο.
Δεν με νοιάζει καθόλου για τη ζωή μου. Η καρδιά μου σκίζεται σε χίλια κομμάτια, που μαζί μου θα χαθεί η ψυχή μου, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ! ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ! Βοήθεια, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ!
Δεν άντεξα να φαντάζομαι άλλο τη σκηνή. Έλιωσα μόνο στη σκέψη.
ΔΑΚΡΥΣΑ. Μετά έκλαψα, Έκλαψα πολύ.
Αγκάλιασα ασυναίσθητα σφιχτά το παιδί μου -ίσως το κάνατε κι εσείς- και του ζήτησα να προσευχηθούμε για τα αθώα θύματα της ανοργανωσιάς του κράτους μας. Κάποια αγγελούδια ακόμη προστέθηκαν στα τόσα και τόσα αγγελούδια του ουρανού.
Αιωνία η μνήμη τους.
Δέσποινα Δαμασκηνού
