Μια ζωντανή κοινότητα οδηγήθηκε στο θάνατο της απουσίας, ερήμωσε εξαιτίας της αναγκαστικής αστικοποίησης λόγω της παντελούς έλλειψης στήριξης από την πολιτεία και το κράτος.
Κάθε χρόνο εμείς οι εσωτερικοί μετανάστες ανηφορίζουμε από το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής γεμάτοι πόθο να δροσιστούμε στην Κρύα Βρύση, τη μητρίδα και πατρίδα μας. Θέλουμε πεισματικά στο χρόνο της εγκατάλειψης να κρατήσουμε αναμμένο το κερί της συνέχειας.
Αυτή τη χρονιά λόγω των θλιβερών γεγονότων με τους πολλούς νεκρούς στις φωτιές της Αττικής βρεθήκαμε σε μεγάλο δίλλημα.
Να κάτσουμε φοβισμένα αδρανείς στους αφράτους καναπέδες και να «θρηνούμε» τηλεοπτικά το θάνατο και την ερήμωση άλλων κοινοτήτων λόγω της ανεξέλεγκτης αστικοποίησης και του παντελούς κρατικού ελέγχου; Ή να συνεχίσουμε μια παράδοση ζωής ενάντια στην λήθη και το θάνατο;
Αποφασίσαμε ότι η λάγνα τηλεοπτική θλίψη δεν μας αφορά.
Αποφασίσαμε να δώσουμε, να γίνει το μικρό κεράκι του πανηγυριού ζωής μιας έρημης κοινότητας ένα μικρό φως στο σκοτεινό τούνελ θανάτου που τύλιξε απροσδόκητα τους συνανθρώπους μας.
Αποφασίσαμε να αγωνιστούμε για τη ζωή, με τη ζωή. Ήρθε ο καυτός θάνατος των ειδήσεων και μας κύκλωσε απειλητικά, αποφασίσαμε να αντισταθούμε.
Με σφιγμένα τα δόντια και υγρά τα μάτια πήραμε την απόφαση να γίνει η γιορτή της ζωής στο νεκρό χωριό μας.
Το κερί της Αγίας Παρασκευής θέλαμε να δώσει ένα μικρό φωτεινό σινιάλο αισιοδοξίας στο απειλητικό σκοτάδι που τύλιξε τους συνανθρώπους μας. Τα όποια κέρδη από το πανηγύρι της κοινότητας τα διαθέτουμε στο τοπικό παράρτημα του Ερυθρού Σταυρού για να βοηθήσει με τη δράση του τους πληγέντες.
Ξέραμε ότι ήταν μια απόφαση που θα προκαλούσε θετικά και αρνητικά σχόλια. Συνειδητά αρνηθήκαμε τη θλίψη της τηλεοπτικής στάχτης και τολμήσαμε τη ζωή και την προσφορά όπως μας έμαθαν σε τούτο το χωριό οι γονείς και οι παππούδες μας.
Με εκτίμηση
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΡΥΑΣ ΒΡΥΣΗΣ “Ο ΚΤΕΝΙΑΣ”
