Για τον Τάκη…

Τώρα ξεκινάς το ταξίδι σου προς το ύστατο φως. Γεμάτος ο ίδιος φως και κυρίως αγάπη, αφού ομόρφυνα ότι άγγιξες στο σύντομο πέρασμά σου, φεύγεις…. Φεύγεις αφήνοντας αναπάντητα ερωτηματικά, αφήνοντας άφατο πόνο, θλίψη και κυρίως δυσαναπλήρωτο κενό.

Γιατί φίλε μου, πώς να το κάνουμε, δεν αναπληρώνεται εύκολα το μέγεθός σου, ο αγώνας σου, η αγωνία σου, το όραμά σου. Δεν αναπληρώνεται ο εσωτερικός σου κόσμος που σε συνδυασμό με την ανεξάντλητη αγάπη σου για τον τόπο μας και την προκοπή του, κυρίως την πνευματική, φτιάχνουν ένα κράμα μοναδικό και αναντικατάστατο. 

Η Ερμιονίδα θα αργήσει να ξεπεράσει την αιφνίδια αναχώρησή σου και να συνειδητοποιήσει την απώλειά σου. Κυρίως να συνειδητοποιήσει τον τιτάνιο αγώνα σου, για όλα όσα αφειδώλευτα της πρόσφερες, επιφυλάσσοντας για τον εαυτό σου μονάχα άγχος, πίκρα και απογοήτευση. 

Θα κρατήσω ως πολύτιμο φυλαχτό τη μυστική συνομιλία που κάναμε με τα μάτια στην τελευταία συνάντησή μας την Τρίτη μετά την παράσταση, καθώς και τη φωνή σου στο τηλέφωνο μια ώρα πριν ξεκινήσεις το ταξίδι σου προς το ύστατο φως… Δε μπορούσα να το φανταστώ, γιατί αυτό που έγινε δεν το χωράει ανθρώπου νους…. Διακριτικός και ευγενικός όπως ήσουν, φεύγεις… Φεύγεις και παίρνεις μαζί σου τις αναμνήσεις από τα καλύτερά μας χρόνια… Στο κάτω σχολείο, στην πολύβουη μπαρδούνια, στο περιβόλι σας στην Αγία Παρασκευή στον κάμπο… Αναμνήσεις ανεπανάληπτες, που ανθρώπινα, κάνουν το χωρισμό δυσβάσταχτο. Αναμνήσεις ανεπανάληπτες και από τα πρόσφατα χρόνια μας, από τις καλλιτεχνικές μας συνυπάρξεις στο Θεατρικό Όμιλο, που θα μείνουν μοναδικές και σημεία αναφοράς για τους νεότερους. Είμαι από τους ελάχιστους που μπορώ να νιώσω την ουσία του οράματος και της προσφοράς σου, αλλά και τον άνισο αγώνα σου…. Γι αυτό και πονώ βαθειά για την απώλειά σου. Πονώ πολύ για τον παιδικό φίλο, το συμμαθητή, το γείτονα, αλλά πονώ πολύ επίσης για τον συνοδοιπόρο στην τέχνη, τον πρωτοπόρο, τον οραματιστή. Τάκη μου, θα μου λείπει το ζεστό βλέμμα σου, το χαμόγελο, το ανεπανάληπτο χιούμορ σου, η κριτική σου ματιά, μα κυρίως η γνώμη σου η καλή, ο υπέροχος χαρακτήρας σου.

Στη Μαρία, στην Ελένη, στη Μαριάνθη, στην Τόνια και στον Αντώνη, το μόνο που μπορώ να ψελλίσω αυτή τη στιγμή, είναι κουράγιο και δύναμη να αντέξετε αυτά που δεν αντέχονται… Το ίδιο εύχομαι σε όλα τα μέλη του Μουσικού Συλλόγου και σε όσους σε αγάπησαν πραγματικά.

Αντίο φίλε…

Δημήτρης Σίδερης