Συγκεκριμένα την Τετάρτη 22/8 και την Πέμπτη 23/8 στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Ναυπλίου (Πρόνοια) στην πλατεία Εθνοσυνέλευσης θα λάβουν χώρα δύο εκθέσεις, η πρώτη με φιγούρες του Ναυπλιώτη (Προνοιώτη) καραγκιοζοπαίχτη Γιάννη Κόκορη και η δεύτερη με χειροποίητα βιολιά και λαϊκά όργανα των Κώστα Ξυπολιά και Δημήτρη Δάρα.
Η επιμέλεια της εκθέσης των φιγούρων του Γιάννη Κόκορη ανήκει στην εικαστικό Βασιλική Σαγκιώτη. Επίσης θα παρουσιαστεί οπτικοακουστικό υλικό για τον Γιάννη Κόκορη που δημιούργησε ο Λουκάς Οικονομόπουλος Τα εγκαίνια των εκθέσεων θα πραγματοποιηθούν την Τετάρτη 22/8 στις 20:00.
Βιογραφικό σημείωμα Γιάννη Κόκορη (Γραμμένο από τον ίδιο στο Ναύπλιο στις 20 Μαΐου του 1994)
Γεννήθηκα την 1η Σεπτεμβρίου του 1959 στην Πρόνοια του Ναυπλίου , μια φτωχή γειτονιά γεμάτη εργάτες και πρόσφυγες. Ο πατέρας μου ήταν ξενοδοχοϋπάλληλος, σήμερα είναι συνταξιούχος. Η μάνα μου καθότανε σπίτι και έκανε τις δουλειές. Τελείωσα το δημοτικό στη Πρόνοια, στην οποία έπαιζε συχνά ο καραγκιοζοπαίχτης Στάθης Καλαθάς. Ένας αδερφός του πατέρα μου, οικοδόμος, με πήγαινε και έβλεπα συχνά τις παραστάσεις του Στάθη και αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τον Καραγκιόζη.
Όταν ερχόταν λοιπόν το καλοκαίρι, με τον μικρότερό μου αδερφό, και με άλλα παιδιά της γειτονιάς, στήναμε μπερντέ με κεριά και παίζαμε καλοκαίρι με μια δεκάρα εισιτήριο. Επειδή είχα από μικρός κλίση στη ζωγραφική, έφτιαχνα μόνος μου τις φιγούρες σε χαρτόνια από νουνού και τις κούναγα πίσω από τα παλιά σεντόνια που μου έδινε η μάνα μου. Κάποια στιγμή άρχισαν να μαζεύονται στο σπίτι μου όλα τα παιδιά.
Ο Στάθης τα καλοκαίρια έκανε περιοδείες στα χωριά της Αργολίδας και δεν έπαιζε στο Ναύπλιο. Αυτό το θυμήθηκε το 1983 ο συμμαθητής μου ο Γιάννης ο Κάλτσας που δούλευε στο Π.Λ.Ι. και το είπε της κυρίας Παπαντωνίου όταν προσπάθησε να αναβιώσει το παιχνίδι στο Ναύπλιο δηλαδή τον καλοκαιρινό Καραγκιόζη των παιδιών. Τότε είχα τελειώσει το Λύκειο, είχα παρατήσει τη σχολή γραφιστών των Κ.Α.Τ.Ε.Ε. και έμενα άνεργος στο Ναύπλιο.
Βρέθηκα λοιπόν με 100 παιδιά σ' ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος και γνώρισα κάποιους από τους Έλληνες καραγκιοζοπαίχτες. Συνδέθηκα όμως με φιλία με τον καραγκιοζοπαίχτη με τον Παναγιώτη Μιχόπουλο, ο οποίος αφού με ενθάρρυνε να συνεχίσω, μου διόρθωσε κάποια από τα λάθη που έκανα και με συμβούλεψε για κάποια πράγματα. Χάθηκε τελικά το 1985 σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα τον καιρό που ήμουνα φαντάρος. Μόλις πήρα το απολυτήριο σοβαροί οικογενειακοί λόγοι μ' έκαναν να ασχοληθώ με μίαν άλλη δουλειά που ήξερα παλιά.
Από το 1988 ξανασχολήθηκα με τον Καραγκιόζη πάλι στο Π.Λ.Ι. Κάναμε κι ένα ταξίδι στη Κύπρο όπου οι μαθητές μου παίξανε σ' ένα φεστιβάλ που διοργάνωσε ο Δήμος Λευκωσίας, το Π.Λ.Ι. και η Παιδαγωγική Ολυμπία που διοργάνωσε το Πανεπιστήμιο της Πάτρας, με θέμα: ''Δημιουργικότητα και πολιτισμική ταυτότητα στην εκπαίδευση''.
Κάνοντας το δάσκαλο, έκανα πράξη την παροιμία: «δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν εκράτεις», γιατί πως μπορούσε αλήθεια κάποιος να διδάξει καραγκιόζη χωρίς ο ίδιος να παίζει; Έφτιαξα λοιπόν ένα μικρό θέατρο σκιών και σιγά-σιγά άρχισα να παίζω σε διάφορες γιορτές μαζικών φορέων της Αργολίδας. Τώρα πια, κάνω κάποιες παραστάσεις στην Αργολίδα, στην Κυνουρία και συνεχίζω το εκπαιδευτικό πρόγραμμα στο Π.Λ.Ι. Ζω, από ένα μαγαζί που κρατάω στο Ναύπλιο στο οποίο πουλάω, αποκλειστικά πλέον, φιγούρες καραγκιόζη τις οποίες μπορεί κάποιος να δει στο μουσείο λαϊκών οργάνων στη Πλάκα και στο Π.Λ.Ι.
Βιογραφικό σημείωμα Κώστα Ξυπολιά
Ο Κώστας Ξυπολιάς γεννήθηκε στο Λυγουριό Αργολίδας. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας. Κατά τη διάρκεια των Ακαδημαϊκών σπουδών του, μελέτησε επίσης Τεχνολογία του ξύλου και εξειδικεύτηκε στη Φυσική ακουστική χώρων και μουσικών οργάνων.
Η αγάπη που από μικρός είχε για τη μουσική, οδήγησε στην ενασχόληση του με διάφορα μουσικά όργανα και ιδιαίτερα με το βιολί, το οποίο διδάχθηκε σε ωδείο.
Οι γνώσεις του σχεδίου, του μοντελισμού και της ξυλογλυπτικής, με την οποία είχε ασχοληθεί από μικρός, όπως και όλα τα παραπάνω, γέννησαν την επιθυμία του να ασχοληθεί με την κατασκευή του βιολιού.
Έχοντας μελετήσει ευρύ φάσμα βιβλιογραφίας και με την καθοδήγηση οργανοποιών στην Ιταλία, στα εργαστήρια των οποίων εργάστηκε για κάποια χρόνια, κατασκευάζει βιολιά και βιόλες από το 1995, τα οποία έχουν αποσπάσει εξαιρετικές κριτικές.
Η συνεργασία του με τον μαέστρο liutaio Georgi Georgiev, συνέβαλε και στην τελειοποίηση των τεχνικών του βερνικιού.
Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την έρευνα πάνω στη στατική και μηχανική των βασικών στοιχείων του βιολιού (καβαλάρης, πάχη, ψυχή, μπάσα μπάρα) για τη βελτιστοποίηση της απόδοσης του οργάνου.
Βιογραφικό σημείωμα Δημήτρη Δάρα
Γεννήθηκα το '60 σε ένα χωριό της Μεσσηνίας. Από τα έξι μου παιχνιδοποιός κι ανήσυχος ερευνητής των συχνοτήτων! Στα δεκατρία μου, με τον θάνατο της μάνας, γίνομαι " πολίτης του κόσμου ". Σέρρες, λύκειο - συμμαθητής και φίλος με τον συνθέτη Γιώργο Ανδρέου - αγοράζω την πρώτη κιθάρα κι έρχομαι σε επαφή με τη μαγεία του ήχου... Πρέβεζα, αποφοιτώ από τη Δημόσια Σχολή Ασυρματιστών και παίρνω το διαβατήριο για τη δική μου αλήθεια... Θα μου την διδάξει "η μπουνάτσα κι η φουρτούνα "! Θα γνωρίσω βαθύτερα τον εαυτό μου, "ακροβάτης" στη λεπτεπίλεπτο ακροβασιά ανάμεσα στο τραγικό και το γελοιώδες... Ο συντονισμός λοιπόν κι ο συγχρονισμός με το σύμπαν! Με ορμητήριο τον Πειραιά ταξίδεψα και πάλεψα για τα δίκια των ναυτεργατών μέχρι το 1985, χρονιά που καταργείται η ειδικότητα του "μαρκόνη". Σταύρωσα τον πλανήτη, μα δεν συνέχισα ως καπετάνιος λόγω ιδεολογίας- "μηδέ άρχω και άρχομαι"... Εργάζομαι στο Νοσοκομείο Παίδων και στο Γενικό Νοσοκομείο Ναυπλίου. Παραιτήθηκα όταν έκοβαν τα πεύκα για να κτίσουν τη Μονάδα Εντατικής, που ως άλλος προφήτης είχα προβλέψει ότι ουδέποτε θα λειτουργήσει.... Θα ασχοληθώ αποκλειστικά με την τέχνη, είπα... Το 1986 κατασκεύασα τα πρώτα πειραματικά μουσικά όργανα: μπαγλαμάς, μπουλφάρι με τάστα από κόκκαλο, μπαγλαμάς και ζουρνάς μαζί (διπλό όργανο)... Εκείνη την εποχή άνοιξε το Μουσικό Λύκειο Παλλήνης και διόρθωσα, μελέτησα και κατασκεύασα πάμπολλα όργανα της Ανατολής... Άπειρη γνώση! Αυτοδίδακτος! Δάσκαλος η βαθιά παρατήρηση κι η αμφισβήτηση... Όλα στη ροή... Ούτε σκέψη για επανάληψη του γνωστού, του ασφαλούς!!! Σεργιάνισα όλα τα βουνά της Ελλάδας, τις Γεωπονικές Σχολές... Θαύμασα τους τελευταίους "ψευδοπλάτανους" και τις "συκαμιές". Δεν έκοψα ποτέ ούτε κλαδί όπως δεν θά 'θελα να κόψουν κάτι από το κορμί μου... Ζητιάνευα από τις αυλές και τα ξυλουργεία... Τώρα πλέον θεραπεύω ό,τι "νεκρό" κι εγκαταλελειμμένο και κατασκευάζω όργανα, κοσμήματα και παιχνίδια χωρίς έπαθλο, αποκλειστικά από ... σκουπίδια! Δεν πετάμε τίποτα, ζούμε με τα ρέστα του πλανήτη... Βάζοντας το δικό μας λιθαράκι για μια ζωή ευτυχισμένη για όλα τα όντα... Αρκεί εμείς οι άνθρωποι να σεβαστούμε τους πόρους και να αξιοποιήσουμε την τεχνολογία για κοινό όφελος...
Βιογραφικό σημείωμα Γιάννη Κόκορη (Γραμμένο από τον ίδιο στο Ναύπλιο στις 20 Μαΐου του 1994)
Γεννήθηκα την 1η Σεπτεμβρίου του 1959 στην Πρόνοια του Ναυπλίου , μια φτωχή γειτονιά γεμάτη εργάτες και πρόσφυγες. Ο πατέρας μου ήταν ξενοδοχοϋπάλληλος, σήμερα είναι συνταξιούχος. Η μάνα μου καθότανε σπίτι και έκανε τις δουλειές. Τελείωσα το δημοτικό στη Πρόνοια, στην οποία έπαιζε συχνά ο καραγκιοζοπαίχτης Στάθης Καλαθάς. Ένας αδερφός του πατέρα μου, οικοδόμος, με πήγαινε και έβλεπα συχνά τις παραστάσεις του Στάθη και αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τον Καραγκιόζη.
Όταν ερχόταν λοιπόν το καλοκαίρι, με τον μικρότερό μου αδερφό, και με άλλα παιδιά της γειτονιάς, στήναμε μπερντέ με κεριά και παίζαμε καλοκαίρι με μια δεκάρα εισιτήριο. Επειδή είχα από μικρός κλίση στη ζωγραφική, έφτιαχνα μόνος μου τις φιγούρες σε χαρτόνια από νουνού και τις κούναγα πίσω από τα παλιά σεντόνια που μου έδινε η μάνα μου. Κάποια στιγμή άρχισαν να μαζεύονται στο σπίτι μου όλα τα παιδιά.
Ο Στάθης τα καλοκαίρια έκανε περιοδείες στα χωριά της Αργολίδας και δεν έπαιζε στο Ναύπλιο. Αυτό το θυμήθηκε το 1983 ο συμμαθητής μου ο Γιάννης ο Κάλτσας που δούλευε στο Π.Λ.Ι. και το είπε της κυρίας Παπαντωνίου όταν προσπάθησε να αναβιώσει το παιχνίδι στο Ναύπλιο δηλαδή τον καλοκαιρινό Καραγκιόζη των παιδιών. Τότε είχα τελειώσει το Λύκειο, είχα παρατήσει τη σχολή γραφιστών των Κ.Α.Τ.Ε.Ε. και έμενα άνεργος στο Ναύπλιο.
Βρέθηκα λοιπόν με 100 παιδιά σ' ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος και γνώρισα κάποιους από τους Έλληνες καραγκιοζοπαίχτες. Συνδέθηκα όμως με φιλία με τον καραγκιοζοπαίχτη με τον Παναγιώτη Μιχόπουλο, ο οποίος αφού με ενθάρρυνε να συνεχίσω, μου διόρθωσε κάποια από τα λάθη που έκανα και με συμβούλεψε για κάποια πράγματα. Χάθηκε τελικά το 1985 σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα τον καιρό που ήμουνα φαντάρος. Μόλις πήρα το απολυτήριο σοβαροί οικογενειακοί λόγοι μ' έκαναν να ασχοληθώ με μίαν άλλη δουλειά που ήξερα παλιά.
Από το 1988 ξανασχολήθηκα με τον Καραγκιόζη πάλι στο Π.Λ.Ι. Κάναμε κι ένα ταξίδι στη Κύπρο όπου οι μαθητές μου παίξανε σ' ένα φεστιβάλ που διοργάνωσε ο Δήμος Λευκωσίας, το Π.Λ.Ι. και η Παιδαγωγική Ολυμπία που διοργάνωσε το Πανεπιστήμιο της Πάτρας, με θέμα: ''Δημιουργικότητα και πολιτισμική ταυτότητα στην εκπαίδευση''.
Κάνοντας το δάσκαλο, έκανα πράξη την παροιμία: «δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν εκράτεις», γιατί πως μπορούσε αλήθεια κάποιος να διδάξει καραγκιόζη χωρίς ο ίδιος να παίζει; Έφτιαξα λοιπόν ένα μικρό θέατρο σκιών και σιγά-σιγά άρχισα να παίζω σε διάφορες γιορτές μαζικών φορέων της Αργολίδας. Τώρα πια, κάνω κάποιες παραστάσεις στην Αργολίδα, στην Κυνουρία και συνεχίζω το εκπαιδευτικό πρόγραμμα στο Π.Λ.Ι. Ζω, από ένα μαγαζί που κρατάω στο Ναύπλιο στο οποίο πουλάω, αποκλειστικά πλέον, φιγούρες καραγκιόζη τις οποίες μπορεί κάποιος να δει στο μουσείο λαϊκών οργάνων στη Πλάκα και στο Π.Λ.Ι.
Ο Κώστας Ξυπολιάς γεννήθηκε στο Λυγουριό Αργολίδας. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας. Κατά τη διάρκεια των Ακαδημαϊκών σπουδών του, μελέτησε επίσης Τεχνολογία του ξύλου και εξειδικεύτηκε στη Φυσική ακουστική χώρων και μουσικών οργάνων.
Η αγάπη που από μικρός είχε για τη μουσική, οδήγησε στην ενασχόληση του με διάφορα μουσικά όργανα και ιδιαίτερα με το βιολί, το οποίο διδάχθηκε σε ωδείο.
Οι γνώσεις του σχεδίου, του μοντελισμού και της ξυλογλυπτικής, με την οποία είχε ασχοληθεί από μικρός, όπως και όλα τα παραπάνω, γέννησαν την επιθυμία του να ασχοληθεί με την κατασκευή του βιολιού.
Έχοντας μελετήσει ευρύ φάσμα βιβλιογραφίας και με την καθοδήγηση οργανοποιών στην Ιταλία, στα εργαστήρια των οποίων εργάστηκε για κάποια χρόνια, κατασκευάζει βιολιά και βιόλες από το 1995, τα οποία έχουν αποσπάσει εξαιρετικές κριτικές.
Η συνεργασία του με τον μαέστρο liutaio Georgi Georgiev, συνέβαλε και στην τελειοποίηση των τεχνικών του βερνικιού.
Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την έρευνα πάνω στη στατική και μηχανική των βασικών στοιχείων του βιολιού (καβαλάρης, πάχη, ψυχή, μπάσα μπάρα) για τη βελτιστοποίηση της απόδοσης του οργάνου.
Βιογραφικό σημείωμα Δημήτρη Δάρα
Γεννήθηκα το '60 σε ένα χωριό της Μεσσηνίας. Από τα έξι μου παιχνιδοποιός κι ανήσυχος ερευνητής των συχνοτήτων! Στα δεκατρία μου, με τον θάνατο της μάνας, γίνομαι " πολίτης του κόσμου ". Σέρρες, λύκειο - συμμαθητής και φίλος με τον συνθέτη Γιώργο Ανδρέου - αγοράζω την πρώτη κιθάρα κι έρχομαι σε επαφή με τη μαγεία του ήχου... Πρέβεζα, αποφοιτώ από τη Δημόσια Σχολή Ασυρματιστών και παίρνω το διαβατήριο για τη δική μου αλήθεια... Θα μου την διδάξει "η μπουνάτσα κι η φουρτούνα "! Θα γνωρίσω βαθύτερα τον εαυτό μου, "ακροβάτης" στη λεπτεπίλεπτο ακροβασιά ανάμεσα στο τραγικό και το γελοιώδες... Ο συντονισμός λοιπόν κι ο συγχρονισμός με το σύμπαν! Με ορμητήριο τον Πειραιά ταξίδεψα και πάλεψα για τα δίκια των ναυτεργατών μέχρι το 1985, χρονιά που καταργείται η ειδικότητα του "μαρκόνη". Σταύρωσα τον πλανήτη, μα δεν συνέχισα ως καπετάνιος λόγω ιδεολογίας- "μηδέ άρχω και άρχομαι"... Εργάζομαι στο Νοσοκομείο Παίδων και στο Γενικό Νοσοκομείο Ναυπλίου. Παραιτήθηκα όταν έκοβαν τα πεύκα για να κτίσουν τη Μονάδα Εντατικής, που ως άλλος προφήτης είχα προβλέψει ότι ουδέποτε θα λειτουργήσει.... Θα ασχοληθώ αποκλειστικά με την τέχνη, είπα... Το 1986 κατασκεύασα τα πρώτα πειραματικά μουσικά όργανα: μπαγλαμάς, μπουλφάρι με τάστα από κόκκαλο, μπαγλαμάς και ζουρνάς μαζί (διπλό όργανο)... Εκείνη την εποχή άνοιξε το Μουσικό Λύκειο Παλλήνης και διόρθωσα, μελέτησα και κατασκεύασα πάμπολλα όργανα της Ανατολής... Άπειρη γνώση! Αυτοδίδακτος! Δάσκαλος η βαθιά παρατήρηση κι η αμφισβήτηση... Όλα στη ροή... Ούτε σκέψη για επανάληψη του γνωστού, του ασφαλούς!!! Σεργιάνισα όλα τα βουνά της Ελλάδας, τις Γεωπονικές Σχολές... Θαύμασα τους τελευταίους "ψευδοπλάτανους" και τις "συκαμιές". Δεν έκοψα ποτέ ούτε κλαδί όπως δεν θά 'θελα να κόψουν κάτι από το κορμί μου... Ζητιάνευα από τις αυλές και τα ξυλουργεία... Τώρα πλέον θεραπεύω ό,τι "νεκρό" κι εγκαταλελειμμένο και κατασκευάζω όργανα, κοσμήματα και παιχνίδια χωρίς έπαθλο, αποκλειστικά από ... σκουπίδια! Δεν πετάμε τίποτα, ζούμε με τα ρέστα του πλανήτη... Βάζοντας το δικό μας λιθαράκι για μια ζωή ευτυχισμένη για όλα τα όντα... Αρκεί εμείς οι άνθρωποι να σεβαστούμε τους πόρους και να αξιοποιήσουμε την τεχνολογία για κοινό όφελος...
