Το χειρότερο όλων όμως είναι το δίλημμα που τέθηκε στα παιδιά: “Δεν θα παίξει κανένας στα play off εάν δεν φέρει έκθεση με θέμα "Τι σημαίνει να είσαι Έλληνας”. Σ’ αυτό το αίτημα απαντάει το κείμενο του γιού μου, κύριε Στείρη, με τρόπο ξεκάθαρο.
Κι επειδή πράγματι, στο “Κιβέρι μπάσκετ” συμμετέχουν, όπως ο ίδιος αναφέρετε, παιδιά από διάφορες χώρες, πραγματικά μου είναι ακατανόητο τόσο το θέμα της έκθεσης όσο και οι προϋποθέσεις που έθεσε ο κ. Καρκαλάτος, χωρίς να έχει καμμία τέτοια αρμοδιότητα και εξουσιοδότηση.
Βλέποντας σήμερα για πρώτη φορά το τρέιλερ, θα ήθελα να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Τσόμσκι που ακούγονται https://www.youtube.com/watch?v=0wtWTHpK0pQ (2¨07) :
“Η απάντηση δεν είναι να αποσύρεται ο καθένας στο δικό του κόσμο αλλά η συνεργασία για να δημιουργήσουμε μια έντιμη κοινωνία”.
Λυπάμαι πολύ για την έκταση που πήρε το θέμα και σας διαβεβαιώ ότι δεν είχα καμμία τέτοια πρόθεση ούτε φαντάστηκα ποτέ την απήχηση που θα είχε ένα τέτοιο σημείωμα. Τίποτε από όλα αυτά όμως δεν θα είχε συμβεί αν τηρούνταν οι από το νόμο προβλεπόμενες προϋποθέσεις και κυρίως αν αυτονόητες ενέργειες απο την πλευρά των διοργανωτών του “Κιβέρι μπάσκετ” και της παραγωγής του ντοκυμαντέρ είχαν έγκαιρα πάρει το δρόμο τους.
Κλείνω με ένα ερώτημα που με απασχολεί όλες αυτές τις μέρες και δεν έχω ακόμα απαντήσει: τί είναι αυτό που στο δέκα σειρών κείμενο ενός δεκαπεντάχρονου παιδιού, άγγιξε όλον αυτον το κόσμο, ξεπερνώντας τα στενά όρια της μικρής δικής μας κοινωνίας?
Ελπίδα Κομιανού
