Δεν ξέρω γιατί, αλλά τα τελευταία χρόνια με πιάνει μία μελαγχολία κάθε Σεπτέμβρη. Σκέφτομαι ότι επηρεάζομαι, ίσως και από τον καιρό που όσο να΄ναι αλλάζει σιγά σιγά και γίνεται πιο μουντός αλλά και από την πόλη που αδειάζει σιγά σιγά από τους επισκέπτες και του παραθεριστές.
Δεν ξέρω αλλά ο Σεπτέμβρης μου ενισχύει τη μελαγχολία. Πολλές από τις σκέψεις μου μοιάζουν με αυτές που κάνω κάθε τέλος του χρόνου. Αλλά εδώ ίσως είναι πιο μπερδεμένα τα πράγματα…
Πήρα λοιπόν απόφαση… Εάν δεν μπορώ να το αλλάξω, θα το απολαύσω..
Θα απολαύσω λοιπόν τη μελαγχολία του Σεπτέμβρη με ότι αυτό συνεπάγεται...
Εύχομαι ολόψυχα όπως ο αέρας θα φουσκώσει τα πανιά του ιστιοφόρου που αποχαιρετά το Ναύπλιο με την σκοτεινή φιγούρα του να περνάει μπροστά από το Μπούρτζι, έτσι να βρεθεί ένας αντίστοιχος άνεμος για την ψυχή του καθένα μας, να πάρει ότι μας βαραίνει και να το σκορπίσει.
Καλό φθινόπωρο
Γιώργος Ρασσιάς
