Σαφώς ένα πάρκο μέσα στον πολεοδομικό ιστό υπακούει στην φιλοσοφία και στην αρχιτεκτονική των πάρκων και εν προκειμένω στoν νεοκλασικισμό του Ναυπλίου.
΄Όμως η αναβιωτική λογική που παρακάμπτει ή παραβλέπει τις σύγχρονες κοινωνικές απαιτήσεις, με κυρίαρχη την ανάγκη αντιμετώπισης της παραβατικότητας, με βρίσκει αντίθετη ως πολίτη.
Το πάρκο Κολοκοτρώνη για την δική μου γενιά και των παλαιοτέρων αποτελούσε όντως σημείο αναφοράς. Σήμερα τα σημεία αναφοράς της νεολαίας είναι σαφώς αλλού αλλά το πάρκο παραμένει πνεύμονας πρασίνου, όπως άλλωστε όλα τα πάρκα, καθώς και σημείο ιστορικής αναφοράς λόγω του γλυπτού του Λάζαρου Σώχου.
Η «γραφικότητα» δεν είναι κατακριτέα αρκεί να μην είναι εμμονική. Η κάθε εποχή δεν αντιγράφει αλλά αξιοποιεί το χθες ως αφετηρία για συνέχεια και εξέλιξη, γιατί οι αντιγραφές οδηγούν συνήθως σε «κακέκτυπα».
Οι αρχιτέκτονες που θα επιμεληθούν την αποκατάσταση του εν λόγω πάρκου θέλω να πιστεύω ότι σεβόμενοι την φιλοσοφία και την ιστορία που το διέπουν και παράλληλα λαμβάνοντας υπόψιν τις απαιτήσεις των καιρών θα αποτυπώσουν στο Πάρκο Κολοκοτρώνη αρχιτεκτονική και περιβαλλοντική πρόταση που ν’ ανταποκρίνεται στη σύγχρονη αστική καθημερινότητα.
Η Πυραμίδα στο Λούβρο αποτέλεσε θέμα συζητήσεων και αντιδράσεων σε όλον τον κόσμο αρκετά χρόνια πριν αλλά εκτός του ότι έλυσε πρακτικά προβλήματα στο Μουσείο έγινε αφορμή αναζήτησης και μελέτης σύγχρονων αρχιτεκτονικών προτάσεων στα ιστορικά κέντρα.
Η σύγκριση επιτυχής ή ανεπιτυχής προβάλλει κατά την γνώμη μου τον αυτόν προβληματισμό.
Πόπη Καλκούνου
