Η συνωμοσία της ομορφιάς του Γιάννη Τσεκλένη

Μεγαλώνοντας ηλικιακά, αισθάνομαι πως οφείλω τη μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη στους ανθρώπους που μας προσφέρουν ομορφιά. Τη θεωρώ ιαματική, το συστατικό εκείνο της ζωής που μας δίνει κουράγιο και δύναμη να αντιμαχόμαστε όλες τις αναποδιές. Ο Γιάννης Τσεκλένης ανήκει σαφώς σε αυτήν την κατηγορία των γενναιόδωρων παρόχων της καλαισθησίας, κάτι που σπανίζει στη χώρα μας.

Με τα ενδύματά του, την έγνοια του για την προστασία του περιβάλλοντος και του τοπίου (βλέπε Οία), τις διαμορφώσεις εσωτερικών χώρων, τη μανία του να προωθεί την κομψότητα ακόμα και στην εμφάνιση ενός δημόσιου μέσου μεταφοράς, έδειξε έμπρακτα πως η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού της.

Ετσι, λοιπόν, όταν πρωτοαντίκρισα την εξαιρετική έκθεση με δεκάδες από τις δημιουργίες της σπουδαίας του καριέρας στο Φουγάρο του Ναυπλίου δεν μπορούσα να μη συγκινηθώ. Το αναδρομικό αφιέρωμα έχει τίτλο «Τα χρόνια της Μόδας» και εστιάζει στα ρούχα και στα υφάσματα που φέρουν την υπογραφή του από το 1965 έως και το 1991 όταν αποφάσισε να σταματήσει πια τη σταδιοδρομία του στον συγκεκριμένο τομέα. Τα εκθέματα προήλθαν από δύο μεγάλες δωρεές του δημιουργού προς το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Iδρυμα το 1997 και το 2009, οι οποίες εμπλούτισαν τις συλλογές του με 685 ενδύματα και 978 σχέδια και μακέτες. (Ποιος μπορεί να μιλήσει για την προστασία της ομορφιάς σε αυτόν τον τόπο και να αφήσει απέξω τη μεγάλη Ιωάννα Παπαντωνίου;).

Ο Δημήτρης Ξανθούλης, ο Γιάννης Τσεκλένης και ο Σταμάτης Ζάννος.

Τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν την περασμένη Κυριακή, μέσα σε μια αγκαλιά από φίλους, γνωστούς και βέβαια θαυμαστές που ήρθαν από την Αθήνα για την περίσταση. Ο Δημήτρης Ξανθούλης, ο επιμελητής του αφιερώματος, έφτιαξε ένα αντάξιο οπτικό αφήγημα της δουλειάς του Τσεκλένη που ανέδειξε όλα τα κομμάτια. Με τον Σταμάτη Ζάννο, που ανέλαβε τον σχεδιασμό, έβαλαν κυριολεκτικά την ψυχή τους στην προετοιμασία αυτής της έκθεσης με προσεγμένη μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Την ώρα που έμπαινε ο κόσμος, εκείνοι κάθονταν στο κατώφλι, εξουθενωμένοι αλλά πολύ ευτυχείς που όλα έγιναν όπως έπρεπε. Εξίσου ευτυχής (και πάντα μακριά από τη δημοσιότητα) ήταν και η Φλωρίκα Κυριακοπούλου. Χάρις σε εκείνη, στο δικό της μεράκι, μια ρημαγμένη κονσερβοποιία του Ναυπλίου έγινε χώρος ζωής και τέχνης. Εικαστικός, δημοσιογράφος και επιχειρηματίας, κατάφερε να μεταμορφώσει ένα ερείπιο σε ομορφιά. Δεν θα υπήρχε καλύτερο κέλυφος για αυτά τα λεπταίσθητα ενδύματα από το Φουγάρο.

Μακάρι να μπορέσουμε να δούμε και σε κάποιο μουσείο της Αθήνας αυτήν την θαυμάσια παρουσίαση. Μέσα στην ασχήμια της καθημερινότητας, την απαισιοδοξία του μέλλοντος, τη δυστοπία της πρωτεύουσας, είναι ένα μικρό «χαπάκι» ευτυχίας, μια υπόμνηση για τους άξιους ανθρώπους σαν τον Τσεκλένη, που είχαν το όραμα και το ταλέντο να ονειρεύονται. Είναι μέλη της συνωμοσίας της ομορφιάς. Και τους βγάζω το καπέλο.