Το 1885 η τεχνολογική εξέλιξη χτύπησε την πόρτα της πόλης με την άφιξη του σιδηροδρόμου. Ο σιδηροδρομικός σταθμός δημιουργήθηκε σε μικρή απόσταση από την κεντρική πύλη της πόλης, την Πύλη της Ξηράς, οπότε μια από τις πλέον σημαντικές λειτουργίες της πόλης, η συγκοινωνία, επεκτάθηκε πέραν των τειχών.
Ήδη από το 1891 λαμβάνεται απόφαση από το Δημοτικό Συμβούλιο για την κατεδάφιση του ανατολικού τείχους και του Βορειοανατολικού προμαχώνα με σκοπό την ανάπτυξη της πόλης ανατολικά, την εύκολη επικοινωνία με «τα πέριξ», τον εξωραϊσμό της πόλης αλλά και για λόγους υγιεινής. Τελικώς, τον Ιανουάριο του 1894 κατεδαφίζεται ένα μέρος του τείχους «εμφοτέρωθεν της πύλης της ξηράς» και επιχώνεται η τάφρος με υλικά από την κατεδάφιση και με χώμα που θα προέκυπτε από το ίσιωμα του εδάφους, που ήταν υψηλότερο, μεταξύ των προπόδων του Παλαμηδιού και των κτισμάτων του σιδηροδρομικού σταθμού. Έτσι, θα δημιουργείτο πλατεία μεταξύ της Πύλης της ξηράς και των κτισμάτων του σιδηροδρομικού σταθμού.
Το 1901, ενώ ακόμη υφίστανται τα ανατολικά τείχη, γίνονται τα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του Στρατάρχη Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Η όλη διαδικασία είχε ξεκινήσει περίπου είκοσι πέντε χρόνια πριν με εράνους για τη συγκέντρωση χρημάτων. Για τη χύτευση, που έγινε σε εργαστήριο του Παρισιού, χρησιμοποιήθηκαν κανόνια του φρουρίου. Καλλιτέχνης ο Λάζαρος Σώχος. Το ογκώδες μνημείο δεν ήταν δυνατόν να στηθεί σε εντός των τειχών χώρο. Δημιουργείται το πάρκο προκειμένου να χρησιμεύσει ως χώρος αναψυχής των Ναυπλιέων, αλλά και τόπος τοποθέτησης του ανδριάντα του Στρατάρχη.
Αυτά εν συντομία.
Δ.Χ.Γεωργόπουλος
Ιστορικός-Αρχειονόμος
