Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος
«Η ευημερία ενός Έθνους αποτελεί συνέπεια της ανεξαρτησίας του, η ανεξαρτησία του αποτελεί συνέπεια της πολιτικής ισχύος του Κράτους, ενώ η πολιτική ισχύς του Κράτους αποτελεί συνέπεια μίας δυναμικής εξωτερικής και συμμαχικής πολιτικής – οι οποίες, με τη σειρά τους, αποτελούν συνέπεια μίας συντονισμένης, οργανωμένης και επίσης δυναμικής εσωτερικής πολιτικής που πρέπει να βασίζεται στην ενδυνάμωση της οικονομικής και στρατιωτικής ισχύος του Κράτους. Το συγκεκριμένο συμπέρασμα είναι μία πανάρχαια αρχή και σταθερά, επάνω στην οποία βασίστηκαν όλα τα Έθνη του πλανήτη που κάποτε μεγαλούργησαν – έχοντας καταφέρει, έστω, να επιβιώσουν έως τη σημερινή εποχή.
Βασικός εθνικός χώρος τώρα για ένα Έθνος είναι εκείνος ο γεωγραφικός χώρος, στον οποίο εμφανίζεται για πρώτη φορά στα βάθη της ιστορίας ένας λαός – έχοντας κατοικήσει, αναπτυχθεί και δημιουργήσει κάποιου είδους πολιτισμό, πριν οι άνθρωποι που αποτελούν τα μέλη του συγκεκριμένου Έθνους αρχίσουν να δημιουργούν αποικίες εκτός του βασικού αυτού εθνικού χώρου.
Όσον αφορά τον Ελληνισμό, ο βασικός εθνικός του χώρος ήταν ανέκαθεν ο σημερινός, μαζί όμως με τη Β. Ήπειρο, με τα παράλια της Μικράς Ασίας, το Βόσπορο, την Ανατολική Θράκη και την περιοχή του Πόντου – ενώ η Κύπρος αποτέλεσε μία αποικία του αρχαίου Ελληνισμού, η οποία όμως διατήρησε τον ελληνικό της χαρακτήρα έως και τη σημερινή εποχή.
Ο απώτερος στόχος τώρα ενός Έθνους που έχει συρρικνωθεί γεωγραφικά, θα πρέπει να είναι η ισχυροποίηση του για την ανάκτηση των χαμένων του εδαφών – ενώ η μετατροπή του σε αποικία, όπως είναι σήμερα η Ελλάδα, αποτελεί μία τεράστια απειλή για το μέλλον του, αφού έτσι κινδυνεύει να καταλήξει στα σκουπίδια της ιστορίας. Το κυριότερο πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα είναι πως η πλειοψηφία των Πολιτών της στερείται οράματος, ιδανικών και αρχών, λόγω της υποβαθμισμένης παιδείας – η οποία δεν τους εξηγεί καν τον τρόπο, με τον οποίο το Έθνος τους δημιούργησε έναν θαυμαστό πολιτισμό, ούτε πώς πρέπει να συμπεριφέρεται κανείς καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, για να αποκτήσει το δικαίωμα και για να έχει την τιμή να αποκαλείται Έλληνας». (Γ. Μ. με μικρές παρεμβάσεις).
Με κριτήριο τα παραπάνω, φαίνεται πως υπάρχουν ακόμη Έλληνες με παιδεία, οι οποίοι τολμούν να πουν την αλήθεια για την πατρίδα τους και να ονειρευτούν – καθώς επίσης να έχουν ένα συλλογικό όραμα και όχι μόνο προσωπικούς στόχους. Το γεγονός αυτό, με δεδομένη την εξαιρετικά δύσκολη θέση της Ελλάδας σήμερα, η οποία έχει μετατραπεί σε άβουλη αποικία χρέους, κινδυνεύει η εδαφική της ακεραιότητα από πολλές πλευρές, ενώ πιέζεται αφόρητα από τους δύο βασικούς της εχθρούς, από τη Γερμανία και την Τουρκία, είναι πραγματικά εντυπωσιακό – με την έννοια πως οι περισσότεροι Έλληνες έχουν σκύψει πια το κεφάλι, ανησυχούν για το μέλλον τους και φοβούνται μήπως η χώρα χρεοκοπήσει ξανά, με οδυνηρά αποτελέσματα για το βιοτικό τους επίπεδο, οπότε μόνο να ονειρεύονται και να έχουν εθνικά οράματα δεν τολμούν.
Την ίδια στιγμή άλλοι, νέοι κυρίως Έλληνες, εγκαταλείπουν μαζικά τη χώρα, επιλέγοντας να επιβιώσουν σε κάποιο άλλο κράτος ως οικονομικοί μετανάστες – προκαλώντας μία τεράστια ζημία στην οικονομία μας που συνεχίζει να επιδοτεί την Ευρώπη αιμορραγώντας, παρά το ότι ευρίσκεται στην άκρη του γκρεμού. Την επιδοτεί με 500.000 τουλάχιστον νέους που έχουν κοστίσει στο κράτος και στις οικογένειες τους συνολικά πάνω από 100 δις €, με επί πλέον αποτέλεσμα να χάνεται ετήσια ένα ΑΕΠ της τάξης των 25 δις € (άρα δημόσια έσοδα περί τα 7,5 δις € ή πάνω από δύο ΕΝΦΙΑ), με τις καταθέσεις των 140 δις € που έχουν διαφύγει, με τις μεγάλες επιχειρήσεις της όπως ο ΤΙΤΑΝ και η ΒΙΟΧΑΛΚΟ που επίσης μεταναστεύουν σε άλλες χώρες για να μη χρεοκοπήσουν, καθώς επίσης με το ξεπούλημα των περιουσιακών της στοιχείων – όπου οι ίδιες οι τράπεζες μας δανείζουν τους ξένους για να μας εξαγοράσουν με δικά μας χρήματα σε εξευτελιστικές τιμές, όπως στο παράδειγμα της FRAPORT ή της ΔΕΣΦΑ.
Τράπεζες που έχουν ξανά χρεοκοπήσει παρά τις τρεις ανακεφαλαιοποιήσεις και τη ληστεία των Ελλήνων (ανάλυση), ενώ σήμερα ανήκουν εξ ολοκλήρου στους ξένους, αφού ακόμη και η συμμετοχή του ελληνικού δημοσίου μέσω τους ΤΧΣ έχει περάσει στο ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ – γεγονός που σημαίνει πως για πρώτη φορά στην ιστορία μας δεν έχουμε ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Σε μία εποχή λοιπόν που οι πόλεμοι είναι οικονομικοί, η Ελλάδα έχει χάσει το βασικό της όπλο – μαζί με το μεγαλύτερο μέρος των περιουσιακών της στοιχείων που είναι υποθηκευμένα στις τράπεζες.
Ακόμη χειρότερα, είμαστε σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένοι τόσο όσον αφορά τη τροφοδοσία μας σε τρόφιμα και φάρμακα, όσο και σε στρατιωτικό εξοπλισμό, από τον οικονομικό μας κατακτητή – από τη Γερμανία, αφού τα κυριότερα προϊόντα που εξάγει στη χώρα μας είναι τα φάρμακα (16,3%) και τα τρόφιμα (13,8%, γράφημα), ενώ η Ελλάδα εισάγει πλέον στρατιωτικό εξοπλισμό κυρίως από τη Γερμανία (68%, ακολουθούν οι Η.Π.Α. με 17% και η Γαλλία με 10%), αποτελώντας το 2ο μεγαλύτερο πελάτη της με το 11% των συνολικών πωλήσεων της (πηγή)!
Η επόμενη ημέρα
Περαιτέρω, το πώς καταλήξαμε έως εδώ είναι πια γνωστό σε όλους μας. Επιγραμματικά, με τη συμμετοχή του βρώμικου κομματικού-πελατειακού κράτους που δημιουργήθηκε τη δεκαετία του 1980 και της διεφθαρμένης εγχώριας ελίτ, οι οποίοι διέφθειραν το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας υποβιβάζοντας το ταυτόχρονα πνευματικά, η Ελλάδα υπερχρεώθηκε έως το 2009 – ενώ στη συνέχεια διασύρθηκε διεθνώς από την τότε κυβέρνηση της, απομονώθηκε από τις αγορές, οδηγήθηκε δόλια στο ΔΝΤ και στο τέλος χρεοκόπησε με την υπογραφή του εγκληματικού PSI, με το οποίο παρέδωσε την εθνική της κυριαρχία και υποθήκευσε τα πάντα.
Σημαίνουν όμως αλήθεια όλα αυτά πως πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι, αποδεχόμενοι αδιαμαρτύρητα τη μοίρα μας; Ότι δεν έχουμε καμία εναλλακτική λύση στη διάθεση μας, οπότε πρέπει να υποταχθούμε στους κατακτητές, οι οποίοι σχεδιάζουν επί πλέον τον εδαφικό διαμελισμό μας από τους γείτονες μας, όπως φαίνεται ξεκάθαρα από το θέμα της Μακεδονίας και της Κύπρου; Πώς δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να ονειρευόμαστε, αλλά απλά να ανησυχούμε μήπως στενοχωρήσουμε τις δυνάμεις κατοχής, με αποτέλεσμα να μη βρίσκουμε πια ινσουλίνη στα φαρμακεία, γάζες στα νοσοκομεία ή χαρτί υγείας στα Σούπερ Μάρκετ;
Σε καμία περίπτωση, αφού είναι καλύτερα να χάνει κανείς μία μάχη έχοντας πολεμήσει με όλες του τις δυνάμεις, παρά να υποχωρεί άτακτα και να συνθηκολογεί – ενώ υπάρχουν ακόμη λύσεις, τις οποίες όμως θα έπρεπε να δρομολογήσουμε άμεσα. Μία από αυτές έχει ήδη περιγραφεί στο κείμενο μας «Ολοταχώς προς τη χρεοκοπία», στηριζόμενη στις ζημίες που μας προκάλεσε η πολιτική των μνημονίων, την οποία μας επέβαλλε η Τρόικα και στο άρθρο 340 της συμφωνίας του Μάαστριχτ – σύμφωνα με το οποίο τα εξής:
«Η συμβατική ευθύνη της Ένωσης διέπεται από το εφαρμοστέο Δίκαιο στην εν λόγω σύμβαση. Σε περίπτωση εξωσυμβατικής ευθύνης, η Ένωση αποζημιώνει, σύμφωνα με τις γενικές αρχές που είναι κοινές στα νομικά συστήματα των κρατών μελών, για τις ζημίες που προξενούν τα όργανα ή το προσωπικό της κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. …….Σύμφωνα με τις γενικές αρχές του Δικαίου που είναι κοινές στα νομικά συστήματα των κρατών μελών, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, κατά την άσκηση των καθηκόντων της, αποζημιώνει για τις ζημίες που προκλήθηκαν από αυτήν ή τους υπαλλήλους της».
Για να δρομολογηθεί όμως κάτι τέτοιο, η Ελλάδα χρειάζεται ένα καινούργιο πατριωτικό, φιλελεύθερο φυσικά κόμμα, το οποίο να έχει την απαιτούμενη πολιτική βούληση – κάτι που δεν συμβαίνει με τα κυβερνητικά, αφού είναι αδύνατον επαναλαμβάνοντας το ίδιο πείραμα, με τα ίδια σάπια υλικά, να περιμένουμε διαφορετικά αποτελέσματα. Δυστυχώς όμως, εδώ ευρίσκεται το μεγάλο πρόβλημα της χώρας, κρίνοντας από τις δημοσκοπήσεις.
Ειδικότερα, στις σημερινές δημοσκοπήσεις η συγκυβέρνηση εκτιμάται στο 28,2% όσον αφορά την εκλογική της ισχύ και η αξιωματική αντιπολίτευση στο 37,8% (πηγή), άρα στο 66% συνολικά – γεγονός που σημαίνει πως οι Έλληνες έχουν χάσει εντελώς την επαφή τους με την πραγματικότητα, αποδεχόμενοι στο σταδιακή εξαφάνιση τους ως Έθνος, αφού συνεχίζουν να στηρίζουν εκείνα τα κόμματα που δεν έχουν κανένα όραμα και καμία λύση, ενώ τους οδήγησαν στα σημερινά καταστροφικά αδιέξοδα.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας δεν θα πάψουμε να τονίζουμε πως ακόμη και σήμερα, στην άκρη του γκρεμού, αν και έχουν πέσει ήδη οι τίτλοι τέλους, θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε εάν αποφασίζαμε να δουλέψουμε δημιουργικά, μέρα και νύχτα, όλοι μαζί, συναινετικά, στηριζόμενοι σε αυτά με τα οποία μεγαλούργησε κάποτε η Ελλάδα – στα εδάφη μας και στη ναυτιλία μας που συνεχίζει να είναι η πρώτη δύναμη στον πλανήτη, παρά το ότι η Ελλάδα έχει υποστεί μία τεράστια καταστροφή, αντίστοιχη ίσως με τη μικρασιατική του 1922, ξανά με ευθύνη της πολιτικής της ηγεσίας.
Εάν όμως «παραμείνουμε πιστοί» σε αυτά που κατέστρεφαν ανέκαθεν την Ελλάδα, όπως είναι η διχόνοια και οι εμφύλιες συγκρούσεις, με την κάθε συντεχνία να ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό της χωρίς να εξαιρείται ούτε η δικαστική, φυσικά δεν υπάρχουν λύσεις – οπότε θα πρέπει να μάθουμε γερμανικά, ενδεχομένως και τουρκικά, για να είμαστε έτοιμοι να υποδεχθούμε τους βαρβάρους του Καβάφη που ήδη νομοθετούν στη χώρα μας.
Πηγή: analyst.gr
