Παράλληλα ο Ρώσος οικονομολόγος επεσήμανε ότι δημιουργείται ένα νέο προηγούμενο μετά την «απροσδόκητη απόφαση των Ιταλών να μην καθοδηγούνται από τις νομισματικές αρχές της ΕΕ, αλλά να σέβονται τον λαό τους».
Ολόκληρη η δήλωση του Vladimir Rozhankovsky στο Sputnik:
«Ιταλία, Ελλάδα, Πορτογαλία και Ισπανία ανήκουν στις οικονομίες της ευρωπαϊκής περιφέρειας και έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Υψηλό χρέος, υψηλό ποσοστό ανεργίας και χαμηλά εισοδήματα σε σχέση με τις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, όπως η Γερμανία και η Γαλλία.
Για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει στην Ιταλία, αρκεί να θυμηθούμε τι συνέβαινε στην Ελλάδα το 2010-2012 και πώς κατέληξε όλο αυτό.
Η ουσία είναι η εξής:
Όταν επιβάλλεται λιτότητα, επιδεινώνεται το βιοτικό επίπεδο των πολιτών, επειδή το κράτος έχει ολοένα και περισσότερες υποχρεώσεις αποπληρωμής του χρέους του. Τα χρήματα πρέπει κάπως να βρεθούν και συγκεκριμένα από τις τσέπες των πολιτών!
Όταν υπάρχει υψηλό επίπεδο ανεργίας και κοινωνικών προβλημάτων και οι άνθρωποι πιέζονται ακόμη περισσότερο, αρχίζουν να διαμαρτύρονται.
Το είδαμε στην Ελλάδα, το χρέος ήταν ένα βαρύ φορτίο για τον προϋπολογισμό. Παρ’ όλα αυτά, η Ελλάδα σώθηκε. Όμως το ελληνικό χρέος δεν είναι ιταλικό χρέος.
Ίσως, μόνο δύο χώρες έχουν μεγαλύτερους όγκους δανείων από την Ιταλία, οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία. Η κατάσταση είναι σημαντική.
Όταν δημιουργήθηκε όλο αυτό το θέμα, οι εχθροί της Ιταλίας ανέφεραν ότι η κυβέρνηση επέλεξε τη γραμμή του λαϊκισμού. Ορισμένοι, ωστόσο, θα πουν ότι η κυβέρνηση έχει επιλέξει μια πιο κοινωνικοκεντρική στάση απέναντι στο τρέχον πρόβλημα.
Αντί να «σφίξουν τα λουριά» των απλών πολιτών, όπως έκανε ο Τσίπρας, η ιταλική κυβέρνηση είπε:
“Οι άνθρωποι δεν μας υποστηρίζουν, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε περαιτέρω λιτότητα. Ως εκ τούτου, μπορούμε να λύσουμε αυτό το πρόβλημα μόνο με την αύξηση του δημοσίου ελλείμματος”.
Για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, το ανώτατο επίπεδο του δημοσιονομικού ελλείμματος είναι 3% του ΑΕΠ. Είναι σημαντικός κανόνας της ΕΕ.
Είναι αδύνατο για όλους στην ΕΕ να κάνουν ό, τι θέλουν – διαφορετικά η δομή αυτή θα καταρρεύσει. Όποιος δεν συμμορφώνεται με τον κανόνα βρίσκεται αντιμέτωπος με κυρώσεις.
Η Ιταλία τόλμησε να μην υπακούσει – θα της επιβληθούν κυρώσεις. Μια χώρα που παραβιάζει αυτές τις απαιτήσεις πρέπει να εγκαταλείψει την ΕΕ. Φυσικά, όπως και στο παράδειγμα του Brexit, κάτι τέτοιο δεν είναι μια γρήγορη διαδικασία. Όμως, υπάρχει μια απειλή.
Οι Γερμανοί έμειναν έκπληκτοι από την απόφαση της Ιταλίας να παραβιάσει το όριο δημοσιονομικού ελλείμματος, ακόμα και οι επαναστάτες Έλληνες δεν το έκαναν.
Το παράδοξο αυτής της κατάστασης είναι η απροσδόκητη απόφαση των Ιταλών να μην καθοδηγούνται από τις νομισματικές αρχές της ΕΕ, αλλά να σέβονται τον λαό τους.
Με το να παραβιάζουν τους ευρωπαϊκούς κανόνες της ΕΕ, αφενός, επιλύουν το πρόβλημα χωρίς να επηρεαστούν οι τσέπες των ψηφοφόρων.
Αυτός είναι ένας λαϊκίστικος τρόπος. Από την άλλη πλευρά όμως, παραβιάζοντας τους κανόνες της ΕΕ, δημιουργείται ένα νέο προηγούμενο.
Αν η Ευρώπη κάνει τώρα τα στραβά μάτια, την επόμενη φορά που μια άλλη χώρα (όπως η Πορτογαλία ή η Ισπανία) θα βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση, θα στραφεί στην ΕΕ και θα πει: “Μισό λεπτό, όταν η Ιταλία είχε δημοσιονομική κρίση, το είχατε συγχωρήσει. Τώρα είναι η σειρά μας”».
