Του Τόλη Κοϊνη
Ο Παναγιώτης Ρόδιος ήταν από την Ρόδο. Αντί να γίνει καραβοκύρης όπως ο πατέρας του, προτίμησε να γίνει γιατρός. Πήγε στην Πάδουα και συνέχισε στο Παρίσι… Δεν τέλειωσε ποτέ. Με την κήρυξη της Επανάστασης, παράτησε τις σπουδές και κατέβηκε να προσφέρει τις υπηρεσίες του… όχι σαν γιατρός, αλλά σαν στρατιώτης. Κατατάχτηκε στις πρώτες μονάδες τακτικού στρατού που οργάνωσε ο Δ. Υψηλάντης τον Αύγουστο του 1821. Την επόμενη χρονιά σαν αξιωματικός του τακτικού ακολούθησε τον Μαυροκορδάτο στην ολέθρια εκστρατεία στην Ήπειρο. Ήταν ένας από τους ελάχιστους επιζήσαντες της καταστροφής του Πέτα.
Από εκεί και μετά η ζωή του συνδέεται με το Ναύπλιο. Έρχεται και συμμετέχει στις τελευταίες επιχειρήσεις πριν από την άλωση του Παλαμηδιού. Προβιβάζεται σε ταγματάρχη. Μετά γίνεται γραμματέας του Εκτελεστικού και συμμετέχει στις επιχειρήσεις του καλοκαιριού του 1825 για την απόκρουση του Ιμπραήμ (μάχη Μύλων).
Ο Καποδίστριας τον αναβαθμίζει. Υπουργός Στρατιωτικών και οργανωτής της πρώτης σχολής Ευελπίδων. Έμενε κάπου προς τον Άγιο Σπυρίδωνα, γιατί λέγεται πως κάποια στιγμή ο Κυβερνήτης οδεύοντας προς το τέλος του, κοντοστάθηκε και σκέφτηκε να πάει στο σπίτι του για να αποφύγει τη συνάντηση με τους Μαυρομιχαλαίους, με τους οποίους είχε χαιρετηθεί πενήντα μέτρα πιο κάτω (στο τρίστρατο Πλαπούτα- Σωφρώνη- Σταϊκοπούλου).
Ο Ρόδιος συνέχισε την στρατιωτική του καριέρα και επί Όθωνα. Παρέμεινε στο Ναύπλιο. Το Υπουργείο Στρατιωτικών ήταν το τελευταίο που μεταφέρθηκε στην Αθήνα. Εκλέχτηκε αντιπρόσωπος του Ναυπλίου στην Εθνοσυνέλευση μετά την 3η Σεπτεμβρίου. Πέθανε στο Ναύπλιο το 1851.
Για τον Παναγιώτη Ρόδιο έχει κυκλοφορήσει ένα βιβλίο (δεν έχουμε αξιωθεί να το παρουσιάσουμε εδώ) από τον εξαιρετικά φιλόλογο (με Ναυπλιώτισσα γυναίκα) Παναγιώτη Σαβοριανάκη με τον τίτλο «Ο Παναγιώτης Ρόδιος και η εποχή του» και εύγλωττο υπότιτλο «αποχαιρετήσας τον Ασκληπιόν αφοσιώθη εις τον Άρην».
Αυτά, για όσους είχαν απορία για την τοπωνυμία Ροδίου…
