Μέρες που στο νου έρχονται όλα τα άδικα που φόρτωσαν σε τούτο το λαό, που ακόμα δεν έχει πει τη τελευταία του λέξη!
Μπορεί οι παιδικές φωνούλες να μας θυμίζουν τα χρόνια που πέρασαν, όταν υπήρξαμε όλοι μας παιδιά, χωρίς έγνοιες και σκοτούρες! Τότε που δεν ξέραμε και δεν περιμέναμε ότι, ο κόσμος που ζούμε είναι τόσο άδικος, για εκείνους που με τα χέρια τους «ζυμώνουμε του κόσμου το ψωμί»! Για τους παραγωγούς του πλούτου, τον οποίο κλέβουν εκείνοι που ποτέ τους δεν δούλεψαν, δεν κουράστηκαν, αλλά ακόμα έχουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής!
Ο τόπος μας, που θα μπορούσε να είναι για τις λαϊκές οικογένειες ευλογημένος και πλούσιος, που θα μπορούσε να δώσει στους εργαζόμενους τους καρπούς της γης του, για να ζουν με αξιοπρέπεια, έγινε βρόγχος και θηλιά στο λαιμό τους!
Κάποιοι όμως αποφάσισαν να τον πάρουν στα χέρια τους, κλέβοντας τους καρπούς τούτης της γης και όχι μόνο, εκμεταλλευόμενοι τους εργαζόμενους, αγοράζοντας την εργατική τους δύναμη πάμφθηνα, για να μεγαλώσουν τα κέρδη τους!
Και όταν μετά από πολλές δεκαετίες λειτουργίας, των επιχειρήσεών τους, στη διάρκεια των οποίων υπήρξε μεγάλη κερδοφορία, σήμερα λόγω διαφόρων αιτιών π.χ. ανταγωνισμός, αλλαγή χρήσης κλπ., η συνέχιση της λειτουργίας τους, δεν είναι πλέον συμφέρουσα, σταματούν την λειτουργίας τους!
Και αυτό γιατί η επιχείρηση δεν τους δίνει το κέρδος που θα ήθελαν ή μπορεί να υπάρχει προσανατολισμός να αλλάξουν το αντικείμενο παραγωγής, επενδύοντας σε κλάδους που θα μπορούν να έχουν μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους ή και για άλλους δικούς τους λόγους!
Αυτός είναι ο σιδερένιος νόμος του συστήματος που ζούμε δηλαδή του καπιταλισμού!
Η προπαγάνδα των εργοδοτών οργιάζει, με το ψεύτικο επιχείρημα ότι : «οι αγώνες κλείνουν τα εργοστάσια», δείχνοντας έτσι σαν υπεύθυνους τους εργαζόμενους που αγωνίζονται για τα αυτονόητα, δηλαδή για δουλειά με δικαιώματα! Όμως τα εργοστάσια δεν κλείνουν γιατί οι εργαζόμενοι αντιστάθηκαν!
Κουνούν το σκιάχτρο των λουκέτων, σε εκείνους που χρόνια και χρόνια δίνουν την ψυχή τους, τον ιδρώτα ακόμα και τη ζωή τους, σε εκείνους που έκαναν θυσίες, δέχτηκαν τις μειώσεις των μισθών, έσκυψαν το κεφάλι στην τρομοκρατία των εργοδοτών! Σε εκείνους που υπέστησαν τα πάνδεινα για να «σωθούν» οι επιχειρήσεις, δηλαδή τα κέρδη μιας χούφτας καπιταλιστών, αφού ως τώρα εφαρμόστηκαν όλες οι απαιτήσεις των εργοδοτών που υποτίθεται θα «έσωζαν τις επιχειρήσεις»!
Οι εργαζόμενοι στο όνομα αυτής της «σωτηρίας», αποδέχτηκαν τα πάντα και με τις ευλογίες των εργοδοτικών συνδικαλιστών! Σε αυτό το δρόμο και σε αυτή τη κατεύθυνση, βαδίζουν χρόνια τώρα και οι πλειοψηφία των συνδικαλιστών των Εργατικών Κέντρων του Νομού. Όλοι αυτοί που μέσα από αδιαφανείς διαδικασίες, σωματεία φαντάσματα, από τον εξαναγκασμό των εργαζομένων να ψηφίσουν υπό το βλέμμα του εργοδότη, μέσα από κάθε λογής ψέματα, αδιαφορούν για τα προβλήματα που ταλανίζουν τους εργαζόμενους στους τόπους δουλειάς, λέγοντάς τους ότι «φροντίζουν αυτοί για το καλό τους»!
Παρέα με την κάθε εργοδοσία, δείχνουν τον μπαμπούλα της απόλυσης, για να κρατούν ζεστές τις καρέκλες τους και να διαιωνίζουν την άθλια κατάσταση που επικρατεί στους χώρους δουλειάς. Δίνουν αέρα στα πανιά των εργοδοτών να εφαρμόζουν ότι τους συμφέρει!
Καθησυχάζουν τους εργαζόμενους, για να μην σηκώσουν κεφάλι σε κάθε άδικη απαίτηση, στην τρομοκρατία, στην εντατικοποίηση κλπ, στους χώρους δουλειάς που «σπάνε κόκκαλα»!
Και βέβαια οι εργοδότες τρίβουν τα χέρια τους που έχουν τέτοιους «συμμάχους»!
Και ας μην πάμε μακριά, σε κάτι που κανείς δε «φανταζόταν», σε ένα από τα πιο παλιά και κερδοφόρα συσκευαστήρια στο νομό, αυτό του Γ. Ν. Φραγκίστα, που πέταξε στο δρόμο πάνω από 300 εργαζόμενους, αφήνοντάς τους απλήρωτους, όπως και δεκάδες αγρότες που είχαν δώσει τα προϊόντα τους!
Όμως χρόνια τώρα, είχε τεράστια κέρδη, που αποκτήθηκαν από την εκμετάλλευση διαχρονικά των εργαζομένων που εργάστηκαν εκεί!
Σε τι μας ωφέλησε όμως που τόσα χρόνια υποκύψαμε στις απαιτήσεις της επιχείρησης, πχ. μειώσεις μισθών, εντατικοποίηση, τρομοκρατία κλπ, ενώ έπρεπε να αγωνιστούμε για κάθε πρόβλημα που προέκυπτε, όλοι μαζί, μπροστά στην πύλη του εργοστασίου!
Θεωρούσαν μάλιστα κάποιοι σαν «σπίτι τους», το εργοστάσιο και δεν αποφασίσαμε όλοι μαζί να αγωνιστούμε για τις δικές μας ανάγκες που δεν ήταν και δεν είναι ίδιες με του εργοδότη!
Αλήθεια σε τι ωφέλησε εμάς τους εργαζόμενους αυτή τακτική! Εμπόδισε μήπως την επιχείρηση να βάλει «λουκέτο», αφήνοντάς μας απλήρωτα τα δεδουλευμένα, τα δώρα, τις άδειες και τα επιδόματα!
Ο αγώνας αυτός λοιπόν μας θέλει όλους, να αγωνιζόμαστε εμείς οι ίδιοι για τις δικές μας ανάγκες και να μην περιμένουμε κάποιος άλλος να μας λύσει το πρόβλημα. Μας θέλει οργανωμένους στα ταξικά συνδικάτα, να γυρίσουμε τη πλάτη, σε όσους ξεπούλησαν το συνδικαλιστικό κίνημα και πήγαν παρέα με τους εργοδότες ενάντια στους εργαζόμενους! Και μην ξεχνάμε ότι και οι εργοδότες μας πολεμούν οργανωμένα!
Άλλωστε το νομικό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί τους διευκολύνει στις δραστηριότητές τους πχ, με επιδοτήσεις μέχρι και συσκευών φαξ των «εξωστρεφών» καπιταλιστών, μετακομίζουν στα Βαλκάνια από τον καιρό «προ κρίσης»! Αλλά και με τις μνημονιακές διατάξεις, που αφήνουν εκτεθειμένους τους εργαζόμενους, σε περίπτωση που ο καπιταλιστής ιδιοκτήτης «χρεοκοπήσει» μία από τις επιχειρήσεις του!
Το καπιταλιστικό κέρδος όμως είναι το κριτήριο ύπαρξης μιας επιχείρησης! Αποτέλεσμα; Να κλείνει η επιχείρηση που σε άλλες συνθήκες, στο πλαίσιο μιας ανάπτυξης με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες, θα μπορούσε να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο, για την ευημερία του λαού!
Ας βγάλουν οι εργαζόμενοι τα συμπεράσματά τους!
Ας έχουμε ξεκάθαρο λοιπόν ότι η παραγωγή που στηρίζεται στην καπιταλιστική κερδοφορία, είναι γεμάτη αδιέξοδα, που τα φορτώνονται οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και όλος ο λαός! Και ας συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι το δικαίωμα «στη δουλειά με δικαιώματα», δε χαρίζεται από κανέναν εργοδότη, από καμιά αστική κυβέρνηση!
Χρειάζεται αποφασιστικός αγώνας, σε σύγκρουση με την εργοδοσία και την πολιτική των κομμάτων της!
Για να μπορούν οι εργαζόμενοι να έχουν κατακτήσεις, έστω και ελάχιστες!
Αποδεικνύεται η ανάγκη μιας άλλης μορφής οργάνωσης της κοινωνίας και της οικονομίας, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και κεντρικό σχεδιασμό στο πλαίσιο του οποίου θα διασφαλίζονται πλήρως, θα διευρύνονται τα εργασιακά δικαιώματα και θα ικανοποιούνται όλες οι λαϊκές ανάγκες!
Ο ίδιος ο λαός, οι εργαζόμενοι, πρέπει να πάρουν τις αποφάσεις τους! Ή θα γίνουμε οι σύγχρονοι σκλάβοι, ή θα τους σαρώσουμε και θα σπάσουμε τις αλυσίδες μας! Και βέβαια αυτό θέλει καθημερινό αγώνα στους χώρους δουλειάς!
Εμείς είμαστε οι πολλοί, χωρίς εμάς γρανάζι δεν γυρνά! Το μόνο που έχουμε να χάσουμε είναι οι αλυσίδες που μας κρατούν ακόμα δεμένους στα αδιέξοδα ενός συστήματος που είναι σάπιο μέχρι το κόκκαλο!
Κατερίνα Μαρίνη, μέλος του Δ.Σ. του Συνδικάτου Γάλακτος- Τροφίμων-Ποτών και
πρώην εργαζόμενη στο συσκευαστήριο Γ.Ν. Φραγκίστα
