Είναι μια έκταση 40 στρεμμάτων που περιλαμβάνει ένα πενταώροφο παλάτι με περίτεχνες τοιχογραφίες, βιτρό παράθυρα και πλούσια γύψινα διακοσμητικά στοιχεία, κήπους με λίμνες, παρεκκλήσι, πύργους, πηγάδια, καθιστικά, μυστηριώδεις σπηλιές, συντριβάνια και γλυπτά, που συνδέονται με την Μασονία, τους Ναΐτες Ιππότες και τους Ροδόσταυρους.
Το ένα από τα δυο πηγάδια έχει βάθος 27 μέτρα και σπειροειδείς σκάλες Κάθε χρόνο χιλιάδες τουρίστες συρρέουν στην περιοχή για να θαυμάσουν το εξαιρετικής αρχιτεκτονικής παλάτι με γοτθικά, μαυριτανικά, αιγυπτιακά και αναγεννησιακά χαρακτηριστικά. Τα «πηγάδια μύησης» Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του κάστρου είναι τα δύο πηγάδια που βρίσκονται κάτω από τη γη και συνδέονται με σήραγγες και σπηλιές. Τα πηγάδια είναι γνωστά και ως «ανεστραμμένοι πύργοι» ή «πηγάδια μύησης».
Το ένα από τα δυο, βάθους 27 μέτρων, με σπειροειδείς σκάλες έχει εννέα πλατφόρμες που λέγεται ότι θυμίζουν τη Θεία Κωμωδία του Δάντη και τους εννέα κύκλους της Κολάσεως, τα εννέα τμήματα του Καθαρτηρίου και τους εννέα ουρανούς που αποτελούν τον παράδεισο. Πιστεύεται ότι η απόσταση των πλατύσκαλων, καθώς και ο αριθμός των σκαλοπατιών μεταξύ τους συνδέονται με τη μυστικιστική φιλοσοφία των Ταρό.
Το δεύτερο, μικρότερο πηγάδι, έχει μια σειρά από ευθείες σκάλες που συνδέουν τον έναν όροφο με τον άλλον. Από το τέρμα του πηγαδιού ξεκινούν τούνελ που οδηγούν στο άλλο πηγάδι αλλά και σε διάφορα σημεία της έπαυλης
Και τα δύο επικοινωνούν μεταξύ τους με σήραγγες και στοές οι οποίες επίσης οδηγούν σε άλλα τμήματα της έπαυλης. Στον πάτο τους ενός πηγαδιού είναι ζωγραφισμένος ο σταυρός των Ναϊτών Ιπποτών. Πολύ λίγα είναι γνωστά για το πώς χρησιμοποιήθηκαν τα πηγάδια και τι ακριβώς έγινε εκεί. Λέγεται ότι ήταν το μέρος που γίνονταν οι τελετές μύησης των μασόνων.
Στην περιοχή υπάρχουν αρχαιολογικοί χώροι που χρονολογούνται από την πρώιμη Νεολιθική εποχή. Η ρωμαϊκή κατάκτηση της περιοχής άρχισε στα μέσα του 2ου αιώνα π.Χ. και αργότερα κατακτήθηκε από τους Μαυριτανούς. Η Σίντρα παραδόθηκε στον πρώτο βασιλιά της Πορτογαλίας Afonso Henriques, μετά την κατάκτηση της Λισαβόνας το 1147.
Ο Πορτογάλος βασιλιάς Afonso Henriques κατασκεύασε ένα επιβλητικό βασιλικό παλάτι που χρησίμευε ως θερινή κατοικία μέχρι τα τέλη του 16 ου αιώνα. Πέρασε από πολλούς ιδιοκτήτες αλλά μεγάλο μέρος καταστράφηκε από σεισμό το 1755. Το 1904 η έκταση πουλήθηκε στον πάμπλουτο António Augusto Carvalho Monterro ο οποίος με τη συνδρομή του Ιταλού Αρχιτέκτονα Luigi Manini διαμόρφωσε ένα μοναδικό και εντυπωσιακό κτήμα με χαρακτηριστικά και συμβολισμούς που αντιπροσώπευαν τα ενδιαφέροντα του και την ιδεολογία του.
Το «Παλάτι του εκατομμυριούχου Monteiro», όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι, περιήλθε σε άλλον επιχειρηματία, μετά το θάνατο του ιδιοκτήτη και το 1987 αγοράστηκε από Ιαπωνική εταιρεία για εμπορική εκμετάλλευση. Το μνημείο περιήλθε στο πορτογαλικό δημόσιο το 1997 και από το 1998 είναι ανοιχτό για το κοινό και φιλοξενεί διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Τις φωτογραφίες που τράβηξε η Καναδή φωτογράφος Taylor Moore
