Άρθρο στο Protagon
Θεωρήθηκα ουτοπιστής τον Ιούλιο του 2017, όταν στην ομιλία μου στο Συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, για πρώτη φορά κατέθεσα την πρότασή μου να δεσμευτούμε για την κατάργηση του Υπερταμείου Αποικιοκρατίας, ως την κορυφαία πατριωτική και αναπτυξιακή πρόταση της Προοδευτικής Παράταξης.
Την πρόταση αυτή, παρά τις επιφυλάξεις διαφόρων οικονομολόγων ή οικονομολογούντων, επανέλαβα πολλές φορές στη συνέχεια σε όλες τις δημόσιες παρεμβάσεις μου.
Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, θεωρώ πως αποτελεί το κορυφαίο Προοδευτικό Πατριωτικό μας καθήκον, καθώς και σημαντική αναπτυξιακή επιλογή της χώρας, να καταργήσουμε το Ταμείο αυτό και να δεσμευτούμε για τη δημιουργία ενός Εθνικού Ταμείου Αξιοποίησης (και όχι εκποίησης) της δημόσιας περιουσίας (κινητής και ακίνητης), με διοίκηση που θα διορίζεται από τη Βουλή των Ελλήνων. Ένα Ταμείο, που με όρους εθνικής υπευθυνότητας και συνέπειας απέναντι στις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα, με συνεργασίες και συνέργειες με τον ιδιωτικό τομέα και με στόχευση τη μεγιστοποίηση του δημόσιου και κοινωνικού οφέλους μπορούμε να προχωρήσουμε.
Θυμίζω στους αμνήμονες ή επιλήσμονες, ότι το Ταμείο αυτό το ζητούσαν οι δανειστές από το ξεκίνημα της κρίσης, το 2010. Κανένας όμως Πρωθυπουργός της χώρας δεν διανοήθηκε ποτέ να υπογράψει την άθλια αυτή απαίτηση, μέχρι που βρέθηκε ο υπάκουος και πρόθυμος Α. Τσίπρας. Ένας ΠΘ, ο οποίος αποδέχτηκε την ατιμωτική απαίτηση των δανειστών, το Εποπτικό Συμβούλιο του Ταμείου να διοικείται ουσιαστικά από τους δανειστές.
Η απαίτηση αυτή των εταίρων στοιχειοθετήθηκε στη βάση της απόλυτης αναξιοπιστίας του Α. Τσίπρα και της κυβέρνησής του να ανταποκριθούν στις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η οικονομία και η κοινωνία, προκειμένου να αυξηθεί η παραγωγή εθνικού πλούτου. Ο Α. Τσίπρας προτίμησε να υποθηκεύσει το σύνολο της κινητής και ακίνητης δημόσιας περιουσίας, επειδή ήταν προφανές πως η πολιτική αναξιοπιστία του οδηγούσε και σε αναξιοπιστία της χώρας έναντι των δεσμεύσεων που ο ίδιος υπέγραφε το καλοκαίρι του 2015 στην περίφημη διαπραγμάτευση – εθνική πανωλεθρία των 17 ωρών.
Η εθνικά υπεύθυνη τοποθέτησή μας για το Ταμείο Αξιοποίησης Δημόσιας Περιουσίας, μπορεί να λειτουργήσει ως εμβρυουλκός προσέλκυσης την επόμενη 5ετία ιδιωτικών επενδύσεων, που με μόχλευση θα ξεπεράσουν τα 150 δις €. Μια υπεύθυνη, προοδευτική, μεταρρυθμιστική κυβέρνηση της χώρας, μπορεί να πείσει όλους τους διεθνείς συνομιλητές μας ότι με τη νέα αυτή προσέγγιση, θα επιτευχθούν εξαιρετικά υψηλότεροι ρυθμοί παραγωγής εθνικού πλούτου και θα υλοποιηθούν όλες οι διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας.
Η δημιουργία του νέου Εθνικού Ταμείου Αξιοποίησης της Δημόσιας Περιουσίας θα γίνει στη βάση 5 ρητρών:
* Ο Γιάννης Μανιάτης είναι βουλευτής Αργολίδας του ΚΙΝΑΛ, πρώην υπουργός Πηγή: Protagon.gr
Δείτε το άρθρο ηλεκτρονικά εδώ
Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, θεωρώ πως αποτελεί το κορυφαίο Προοδευτικό Πατριωτικό μας καθήκον, καθώς και σημαντική αναπτυξιακή επιλογή της χώρας, να καταργήσουμε το Ταμείο αυτό και να δεσμευτούμε για τη δημιουργία ενός Εθνικού Ταμείου Αξιοποίησης (και όχι εκποίησης) της δημόσιας περιουσίας (κινητής και ακίνητης), με διοίκηση που θα διορίζεται από τη Βουλή των Ελλήνων. Ένα Ταμείο, που με όρους εθνικής υπευθυνότητας και συνέπειας απέναντι στις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα, με συνεργασίες και συνέργειες με τον ιδιωτικό τομέα και με στόχευση τη μεγιστοποίηση του δημόσιου και κοινωνικού οφέλους μπορούμε να προχωρήσουμε.
Θυμίζω στους αμνήμονες ή επιλήσμονες, ότι το Ταμείο αυτό το ζητούσαν οι δανειστές από το ξεκίνημα της κρίσης, το 2010. Κανένας όμως Πρωθυπουργός της χώρας δεν διανοήθηκε ποτέ να υπογράψει την άθλια αυτή απαίτηση, μέχρι που βρέθηκε ο υπάκουος και πρόθυμος Α. Τσίπρας. Ένας ΠΘ, ο οποίος αποδέχτηκε την ατιμωτική απαίτηση των δανειστών, το Εποπτικό Συμβούλιο του Ταμείου να διοικείται ουσιαστικά από τους δανειστές.
Η απαίτηση αυτή των εταίρων στοιχειοθετήθηκε στη βάση της απόλυτης αναξιοπιστίας του Α. Τσίπρα και της κυβέρνησής του να ανταποκριθούν στις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η οικονομία και η κοινωνία, προκειμένου να αυξηθεί η παραγωγή εθνικού πλούτου. Ο Α. Τσίπρας προτίμησε να υποθηκεύσει το σύνολο της κινητής και ακίνητης δημόσιας περιουσίας, επειδή ήταν προφανές πως η πολιτική αναξιοπιστία του οδηγούσε και σε αναξιοπιστία της χώρας έναντι των δεσμεύσεων που ο ίδιος υπέγραφε το καλοκαίρι του 2015 στην περίφημη διαπραγμάτευση – εθνική πανωλεθρία των 17 ωρών.
Η εθνικά υπεύθυνη τοποθέτησή μας για το Ταμείο Αξιοποίησης Δημόσιας Περιουσίας, μπορεί να λειτουργήσει ως εμβρυουλκός προσέλκυσης την επόμενη 5ετία ιδιωτικών επενδύσεων, που με μόχλευση θα ξεπεράσουν τα 150 δις €. Μια υπεύθυνη, προοδευτική, μεταρρυθμιστική κυβέρνηση της χώρας, μπορεί να πείσει όλους τους διεθνείς συνομιλητές μας ότι με τη νέα αυτή προσέγγιση, θα επιτευχθούν εξαιρετικά υψηλότεροι ρυθμοί παραγωγής εθνικού πλούτου και θα υλοποιηθούν όλες οι διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας.
Η δημιουργία του νέου Εθνικού Ταμείου Αξιοποίησης της Δημόσιας Περιουσίας θα γίνει στη βάση 5 ρητρών:
- Ρήτρα Απασχολησιμότητας: Ο αριθμός των δημιουργούμενων θέσεων εργασίας σε βραχυ-μεσοπρόθεσμη προοπτική, πρέπει να αποτελεί σημαντικό κριτήριο, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί η δημόσια περιουσία για την άμεση καταπολέμηση του προβλήματος της ανεργίας.
- Ρήτρα Τοπικής Ωφελιμότητας: Ποσοστό της τάξης του 15-20% της συνολικής οικονομικής προσφοράς πρέπει να αποδίδεται στην τοπική κοινωνία, όπου βρίσκεται ή δραστηριοποιείται η προς ιδιωτικοποίηση μονάδα. Η τοπική κοινωνία πρέπει να αισθάνεται σύμμαχος της κάθε επένδυσης κι όχι εχθρός και αντίπαλος. Για να γίνει αυτό, οι ωφέλειες προς την τοπική κοινωνία πρέπει να είναι ορατές, μετρήσιμες και με άμεση αντανάκλαση στην καθημερινότητα των πολιτών. Στην ίδια ρήτρα περιλαμβάνεται η συνεκτίμηση και του αριθμού των θέσεων εργασίας που δημιουργούνται για πολίτες της ευρύτερης περιοχής.
- Ρήτρα Συμμετοχής στα Μελλοντικά Κέρδη: Με δεδομένο ότι σήμερα οι τιμές όλων των περιουσιακών στοιχείων της χώρας (ιδιωτικών και δημόσιων) βρίσκονται σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα, η πολιτεία οφείλει να διεκδικήσει συμμετοχή στα μελλοντικά κέρδη του κάθε επενδυτή, όταν η χώρα θα βαδίσει σε δρόμους ανάπτυξης. Η συμμετοχή του δημοσίου στα μελλοντικά κέρδη, δημιουργεί καθαρό κίνητρο ωφελιμότητας στους κάθε φορά διαχειριστές της δημόσιας περιουσίας, έτσι ώστε η προσέγγιση να είναι win-win τόσο από την πλευρά του επενδυτή, όσο και από την πλευρά του δημοσίου. Σχετικές ρήτρες συμμετοχής του δημοσίου, με αυξητικό ρυθμό ανάλογα με την αύξηση της απόδοσης της επένδυσης, υπάρχει στις συμβάσεις αξιοποίησης των εθνικών κοιτασμάτων Υδρογονανθράκων που κυρώσαμε στη Βουλή και αντίστοιχα περιλαμβάνονται σε πολλές άλλες ανάλογες διεθνείς συμβάσεις.
- Ρήτρα Διαγενεακής Αλληλεγγύης και Καινοτομίας: Ποσοστό της τάξης του 25% του προσφερόμενου κάθε φορά οικονομικού ανταλλάγματος σε κάθε ιδιωτικοποίηση, πρέπει να κατευθύνεται στον ειδικό Λογαριασμό του Ταμείου Κοινωνικής Αλληλεγγύης Γενεών του ν.4162/2013, για τη στήριξη του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας. Από το λογαριασμό αυτόν, το 5% θα κατευθυνθεί στη χρηματοδότηση των Προπτυχιακών και Μεταπτυχιακών προγραμμάτων των ελληνικών ΑΕΙ/ΑΤΕΙ, καθώς επίσης και των ερευνητικών προγραμμάτων που εκπονούνται σε ελληνικά ερευνητικά κέντρα, προκειμένου να στηριχθούν καινοτομικές, επενδυτικές δραστηριότητες στους τομείς αναπτυξιακής προτεραιότητας της χώρας.
- Ρήτρα Αειφορίας: με εκτεταμένη χρήση των προβλέψεων για εκπόνηση κι έγκριση από το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) των Ειδικών Σχεδίων Χωρικής Ανάπτυξης Δημόσιων Ακινήτων/Στρατηγικών Επενδύσεων (ΕΣΧΑΔΑ/ΕΣΧΑΣΕ), προκειμένου να διασφαλίζεται κάθε φορά το περιβαλλοντικό ισοζύγιο κάθε επένδυσης, καθώς επίσης και η συνολικότερη περιβαλλοντική στρατηγική της χώρας στην κατεύθυνση της εθνικής συμμετοχής στον πόλεμο κατά της Κλιματικής Αλλαγής. Σχετική πρόβλεψη για προσθήκη στο άρθρο 24 του Συντάγματος των εθνικών δράσεων για την καταπολέμηση της Κλιματικής Αλλαγής, έχουμε προτείνει στο πλαίσιο της Συνταγματικής Αναθεώρησης.
* Ο Γιάννης Μανιάτης είναι βουλευτής Αργολίδας του ΚΙΝΑΛ, πρώην υπουργός Πηγή: Protagon.gr
Δείτε το άρθρο ηλεκτρονικά εδώ
